آرزويش که سُراينده ی سبزی هاست
به تمنای دلم می مانَد
و صدايش درشب
شکل ِ اندوهِ مرا دارد.

خانه اش ، دَه قدم از نغمه ی نيلوفر دور
در جوارِ نَفَس ِ خسته ی « قصرِ » « کافکا» ست
و گـُلی آبی
بویِ باران ِبهاری را ، در باغچه اش می ريزد
و به اندازه ی موسيقی ِ خوشرنگِ درخت
حرف هايش زيباست.

در زمانی که من از فاصله ها دلگيرم
با من از روشنی ِ آب سخن می گويد
با من از خواهش ِ نابی که پُر از مهتاب ست.
در شبی خاموش
که من از تلخ ترين خاطره ها تيره تَـرَم
بامدادی ست که از پنجره ام می تابد
تا مرا ، در تپش ِ صبح ، بيفشانَـد.