آنک آن لبان ِ خسته، آن سرود
اينک اين بهار
اين درود.

آمد آن دهان ِ پُر سپيده ی نسيم ِ بوسه بار
آمد آن غرور ِ آتشين ترين خطابه ی درخت
آمد آرزوی آن چه هست وُ
وآنچه بود.

هان ببين ! چگونه خنده می زند به روی آفتاب
مهربانی ِ علف.
نسترن که آه ِيک ستاره در نگاه ِاو زبانه می کشد
جان ِ عاشق ِجوان ِ دختری ست
همنشين ِ قصه ی انار .

آرزوی آشنای ياس
قد کشيده تا بلند ِ آفتاب.

آن زنی که لاله آب می دهد ميان ِ باغ
مادر من است.
اين زمان، چه سرخوشم
آتشم ، زبانه می کشم .

ای شما ترانه گوی ِ اين بهار !
آن زمان که کاکل ِ شکوفه را صفای شبنم ايد
آن زمان گلويتان سرود ِ آينه ست
جان ِ عاشق ِ من ـ اين جهان ِ پر جوانه ـ با شماست.

اينک ای بهار!
آمدی شکفته با ترانه های تازه تر ز پيش
آمدم هماره با تو همصدا شوم
ای تو! نغمه ـ نغمه ، چشم ِ هر در يچه را پيام
بر تو وُ طنين ِ شادمانه ات درود