در واژگان ِسبز ِدرختی تلخ
تکرار ِآن هجای ِبهارين ست.
گيرم خزان، سرود ِبلندش را
غمگين و ُسرد کرد.

چشمش به سوی ناب ترين، آب
معنای آشنای غزلهای حافظ ست:
ـ آنجا که عشق را
گلواژه ی معطر ِتيراژه، می کند.

ـ آنجا که آسمان
آنگونه نا توان ست
غمنامه ی ِبلند ِ«امانت » را
بر شانه ی ِشکسته ی شبنم گذاشته ست.

**

اينجا نگاه وُ جان ِفروزانش
در گسترای ِهستی
بر هر چه از مظاهر ِمستی
می تابد
تا
ميخانه ی مکدر ِذاتش
آتش، به هر ترانه فرو بارد
شايد که عشق را
پيغام ِ روشنی
از مشرق ِ پياله ی پی در پی
پيدا شود
با هر چه از ستايش وُ زايش.

جغدی، هزار بال
ـ از تيره ی ترانه ی خيام ـ
باز آمد وُ به شانه ی رعنايش
منزل کرد
تا وای وای ِ هر شبه اش را
در بغض ِ شامگاهی ِاين «آه»، بشکنَد
و
اين خيل ِخواب بداند:
هستی ، دمی ست
بيدار وُ بيقرار.

در گوشهای ِتاريک
پژواک ِ باستانی ِ«مهر» ست.
در نبض ِ آب
نجوای ِ نازنين ِدرخت سيب
و در گلوی خاک
غمناکی ِ صبورترين شعر ِعاشقان
وقتی گياهواره ی انسان
از شور
از شکوه ِشکفتن
خالی ست.