آسمانم از ستاره‌ها تهی
روزهای من کبود بود
رود هم برای برگ‌های من
حرفِ تازه‌ای نداشت
ناگهان سرودِ ناگهانه‌ات چه خوش نشست
بر من وُ هميشه‌های ريشه‌ام.

دانه‌های گندمم به خاک
سبز نيست؟ چه باک
من به اين خوشم که آرزوی آبیِ مرا
زيرِ سايه ـ روشنت پناه می‌دهی.

پيشِ چشمِ باغِ باورم
دوستی شکست و ريخت
خنجری دوباره آمد وُ ميانِ کتف‌های من نشست
خواستم که بگذرم ز سيب
وز کنارِ هر انارِ تازه، تلخ بگذرم
دستت ای بهارِ بلخ!
سيب را به سمتِ من گرفت.