حواشی دردناك بازی دوستانه، خطر دو دستگی در تیم ملی، شرق

در بازی تداركاتی چهارشنبه تیم ملی آنچه بیش از بازی نه چندان جالب تیم ملی نگران كننده شد، دودستگی و اختلاف شدید بین تماشاگران بود. طرفداران استقلال و پرسپولیس در طول بازی تا آنجایی كه توانستند به جان هم افتادند و كار حتی به درگیری فیزیكی هم كشید.
چند سالی بود كه شاهد چنین درگیری هایی در بین تماشاگران تیم ملی نبودیم اما به نظر می رسید در حال حاضر این مسئله مهمترین خطری است كه تیم ملی را تهدید می كند و می تواند عواقب بدی برای تیم داشته باشد. حضور امیر قلعه نویی و ۸ بازیكن استقلال در تیم ملی باعث شده كه آبی ها تیم ملی را از آن خود بدانند و در آن سو قرمزها حالتی منفعلانه نسبت به تیم گرفته اند. در بازی تداركاتی تیم ملی و راه آهن این مسئله به اوج خود رسید به گونه ای كه طرفداران متعصب استقلالی كه در این روزها به مشتری های پروپا قرص و دائمی تمرین تیم ملی تبدیل شده اند با شعار «حمله، حمله، حمله، استقلال كوبنده» به حمایت از تیم ملی پرداختند و این حركت نه چندان متعارف آبی ها كافی بود كه درگیری های لفظی تماشاگران دو طرف را به برخورد فیزیكی مبدل سازد.
قبل از این اتفاق هم طرفداران قرمز دل خوشی از تیم ملی نداشتند گویی تیم ملی ایران برای آنها تیم غریبه و بیگانه ای است. غیبت بازیكنان پرسپولیس در تیم ملی و قرار گرفتن حریف دیرینه آنها در موضع اكثریت، تماشاگران را به دو دسته تقسیم كرده و این مسئله در تمرینات تیم ملی در روزهای گذشته به وضوح دیده شده، پرسپولیسی ها یا بر سر تمرین نمی آیند و یا اگر هم بیایند خبری از تشویق تیم ملی نیست. اگر قرار باشد این دودستگی و اختلاف به بازی های رسمی تیم هم كشیده شود و در ۲۵ مردادماه در بازی ایران و سوریه، پرسپولیسی ها به جای حمایت از تیم ملی ساز خودشان را بزنند مشكلات بسیار بزرگی برای تیم به وجود می آید.
یكی از كارهای مهمی كه در حال حاضر امیر قلعه نویی و مسئولان تیم ملی باید انجام بدهند از بین بردن این اختلافات است. در پنج سال گذشته كمتر دیده شده كه تماشاگران در بازی های تیم ملی مخصوصا دیدارهای مهم بحث قرمز و آبی را به حمایت از تیم ملی ترجیح دهند. در سال ۱۳۸۰ تیم ملی بدون حتی یك پرسپولیسی به مصاف عربستان رفت اما اتفاقاتی از این دست نیفتاد و در زمان برانكو نیز به دفعات تیم ملی بدون نمایندگان استقلال و پرسپولیس برابر حریفان خود قرار گرفت اما اعتراض شدیدی از سكوها شنیده نشد.
درست است كه برانكو در بین این تماشاگران آنچنان محبوب نبود اما این مسئله باعث نمی شد كه هواداران فوتبال به تیم ملی خود پشت كنند و حالتی تدافعی اتخاذ كنند. اما این نگرانی در این روزها وجود دارد كه در حین بازی ایران و سوریه دسته ای از تماشاگران به جای تشویق تیم ملی به تسویه حساب های رنگی خود بپردازند. اولین اقدامی كه برای از بین بردن این فضای نه چندان جالب باید انجام داد این است كه فضای تمرینات تیم ملی را از این وضعیت خارج كرد. لیدرهای آبی باید در تشویق های خود عدالت و انصاف را رعایت كنند. یكی از ملی پوشان قدیمی تیم ملی در روزهای گذشته در گلایه از فضای تیم ملی گفته بود «تماشاگران تیم ملی تداركاتچی تیم ملی را كه از استقلال آمده تشویق می كنند اما یك بار هم مرا تشویق نكردند. انگار نه انگار كه من پنج سال است در تیم ملی ام.» با هدایت این تماشاگران خیلی از مشكلات حل می شود. از طرفی اگر بازیكنان پرسپولیس و لژیونرهایی مثل كریمی و مهدوی كیا نیز به تیم اضافه شوند دیگر پرسپولیسی ها با تیم ملی احساس غریبگی نمی كنند و تیم را متعلق به خودشان نیز می دانند و طبیعتا از موضع انفعالی خارج می شوند.

اگر قلعه نویی بتواند با سیاست و ظرافتی خاص این كارها را انجام دهد و كمی برابر پرسپولیسی ها نرمش نشان دهد و دل طرف مقابل را هم به دست بیاورد خود به خود این اختلافات به حداقل می رسد. اگر در روز بازی ایران سوریه تماشاگران قرمز ببینند كه در تركیب تیم ملی رنگ خاصی مدنظر قرار نگرفته و مهدی مهدوی كیا كاپیتان تیم ملی است دیگر به خودشان اجازه نمی دهند كه نسبت به تیم ملی كشورشان بی تفاوت باشند و فراموش می كنند كه مربی تیم ملی یك استقلالی است.
به هر حال با این اقدامات می توان این مشكل را حل كرد در غیر این صورت از همین حالا می توان پیش بینی كرد كه در ۲۵ مردادماه چه وضعیت نامطلوبی بر سكوهای تماشاگران حاكم خواهد شد. حتی شاید كار به جایی بكشد كه قلعه نویی آرزو كند از این به بعد كمتر تیم ملی در تهران به میدان برود. این خطر را باید جدی گرفت و حلش كرد. نباید قبل از حریف از خودمان ضربه بخوریم.