حمايت از اعتصاب غذا در تناقض با خشونت‌پرهيزی، مسعود نقره‌کار

پس از جان باختن هدی صابر- روزنامه نگار و فعال ملی مذهبی - که ظاهرا" اعتصاب غذا زمينه ساز بروز فاجعه شد، بار ديگر و به درستی بحث پيرامون خشونت عريانی که شخص اعتصاب کننده به جسم و جان خويش تحميل می کند ،بالا گرفته است. اعتصاب غذای هدی صابر و متعاقب آن اعتصاب غذای تعدادی از زندانيان سياسی در اعتراض و داد خواهی پيرامون مرگ اين روزنامه نگار و کوشنده ی سياسی ، موضوع چگونگی توجيه و توضيح خشونت آشکار در اقدام اعتصاب غذا را پيشاروی کوشندگان سياسی ای که خشونت ستيزی و خشونت پرهيزی - گاه تا حد مطلق- تبليغ و ترويج و توصيه می کنند، قرار داده است.

سؤال پيرامون اعتصاب غذا اين بوده و هست که اگر خشونت به هر شکل و در هر شرايطی مذموم و نکوهيده و غير قابل پذيرش است چرا مبلغان و مروجان خشونت ستيزی و خشونت پرهيزی از اعتصاب غذا، به ويژه اعتصاب غذای نا محدود ، که تحميل و اعمال خشونتی مرگبار به جسم و جان اعتصاب کننده است ، حمايت کرده و می کنند. مگر آسيب رساندن به جسم و جان خويش تا حد جان باختن نوعی خود زنی وخشونت نيست ؟

ترديدی نيست که اعتصاب غذا در اکثر موارد حربه اعتراضی و دفاعی ستم ديدگان و قربانيان ستمگری و شيوه ای مبارزاتی عليه ستمگران و به زير کشيدن اتوريته آن ها ست، اعتصاب غذا سلاح اعتراض به توهين و تحقير، و محدود و نابود سازی سياسی و عقيدتی و شخصيتی ، و ناديده گرفتن خواست های انسانی اعتصاب کننده است ، و سلاحی در دفاع از آرمان و انديشه سياسی و عقيدتی و کرامت انسانی ست. اما ترديدی نيز نيست که اين سلاح آسيب رسان و مرگ آفرين است. چنين تناقضی را خشونت پرهيزان و خشونت ستيزانی که حمايت کنندگان اعتصاب غذای نا محدود اند چگونه توضيح می دهند و تبيين و تفسير می کنند؟

می توان نام هايی غير از خشونت بر اين نوع واکنش نهاد، کما اينکه برای واکنش " دفاع از خود" ترم و واژگان" زور يا فورس" بکار برده اند ويا آن را واکنشی برای خنثی کردن خشونت خواند ه اند، و يا آن را واکنشی در برابر خشونت برای دفع خشونت تعريف کرد ه اند اما تعاريف قانع کننده و مانع و جامع نيستند. به گمان من ميان خشونت موجود در اعتصاب غذا با واکنشی که قربانی خشونت به هنگام دفاع از خود در قبال خشونت بروز می دهد، شباهت هايی وجود دارد ، و به همين دليل شايد بتوان گفت خشونت ناشی از اعتصاب غذا به ويژه د ر نوع نامحدود آن، از جنس واکنشی ست که به هنگام" دفاع از خود" در مقابله با خشونت فاعل و فيزيکی بروز می کند با اين تفاوت که اقدام به اعتصاب غذا اقدامی آگاهانه و طبق نقشه , و جنس خشونت فاعل نيز متفاوت است.

مجاز دانستن اعتصاب غذای نا محدود به عنوان تاکتيکی برای دفع خشونت ، و يا تقسيم اعتصاب غذا به عقلانی و غيرعقلانی و طرح اين ادعا که اعتصاب غذا نوعی خود زنی و خود آزاری نيست ،حلال تناقض موجود نخواهند بود.

مخالفان اعمال هر نوع خشونت و مبارزه خشونت آميز ، نمی خواهند ، و طبيعی ست نتوانند به سهولت بپذيرند که اعتصاب غذا, به ويژه نوع نامحدود آن اعمال نوعی خشونت نسبت به جسم و جان خويش است. اين عزيزان می بايد راه و توضيحی برای رفع اين تناقض دست و پا کنند!