نگاهي به آسيب پذيري هاي مغز، هدف تازه هکرها، اعتماد

هالدي لگت / ترجمه؛ سليمان فرهاديان

وجود هکرهايي که به کامپيوترها نفوذ مي کنند و از آنها بيگاري مي گيرند، بسيار نگران کننده است، اما هم اکنون دانشمندان درباره اين موضوع نگران هستند که آنها مغز افراد را هک کنند.

پژوهشگران سال هاي گذشته فناوري هاي لازم براي استفاده از فکر براي به کار انداختن کامپيوتر، راه انداختن ويلچر و حتي کار کردن در سايت توييتر را ابداع کردند (بدون آنکه شخص مجبور باشد از دست خود استفاده کند، به همين دليل هم اکنون برخي از دانشمندان مي گويند هنگامي که ابزارهاي عصبي، پيچيده تر و پيشرفته تر مي شوند و از تجهيزات بيسيم براي اين کار استفاده مي کنند، بايد خطر «هک شدن مغز» را بيش از اينها جدي گرفت. «تادايوشي کوهنو» متخصص امنيت کامپيوتر از دانشگاه واشنگتن مي گويد؛ «ابزارها و دستگاه هاي جديد عصبي با سرعت بسيار اعجاب آوري ابداع مي شود و نويدبخش آينده يي درخشان است، اما اگر ما امروزه به موضوع امنيت دستگاه هاي عصبي توجه نکنيم، ممکن است پنج يا 10 سال بعد متوجه اشتباه بزرگ مان بشويم، البته آن موقع ديگر دير است.»

هکرها هميشه سعي مي کنند به کامپيوترهاي شخصي افراد نفوذ کنند. اما اگر آنها انرژي اهريمني خود را روي ابزارهاي عصبي همانند شبيه ساز مغز متمرکز کنند که براي درمان بيماري پارکينسون يا افسردگي به کار مي رود يا روي سيستم هاي الکترودي نصب شده در اندام هاي مصنوعي متمرکز کنند، چه اتفاقي مي افتد؟

به عقيده کوهنو و همکارانش که نتيجه پژوهش هاي خود را در شماره اول جولاي نشريه «Neurosurgical Focus» منتشر کرده اند، بيشتر ابزارهاي اينچنيني خطرهاي امنيتي چنداني ندارند اما همچنان که مهندسي عصبي پيچيده تر مي شود و کاربردهاي آن نيز افزايش مي يابد، امکان رخنه هاي امنيتي به شدت افزايش مي يابد.

کوهنو مي گويد؛ «دشوار بتوان سيستم هاي پيچيده يي طراحي کرد که رخنه يا ضعفي نداشته باشد. همان طور که ابزارهاي پزشکي هرروزه پيچيده تر و پيشرفته تر مي شود، پيدا کردن ضعفي که خطري بزرگ را به وجود آورد هر روز ساده تر و آسان تر مي شود. شايد چنين موضوعي را امروزه در حد داستان هاي علمي- تخيلي تصور کنيم، اما 50 سال پيش چه کسي تصور مي کرد بشر روزي به ماه برود؟»

شايد برخي بپرسند چرا کسي بخواهد مغز شخص ديگري را هک کند، اما پژوهشگران مي گويند استفاده از کامپيوتر براي ايجاد آسيب هاي عصب شناختي سابقه دارد از جمله در نوامبر 2007 و مارس 2008، برنامه نويسان بدطينت با قرار دادن تصويرهاي متحرک خاص در وب سايت هاي ويژه بيماران صرعي، باعث ايجاد حمله مغزي در بيماران حساس به اين تصاوير شدند.

«تامارا دنينگ» دانش آموخته علوم کامپيوتر و يکي از نويسندگان اين مقاله مي گويد؛ «اين اتفاق تاکنون دو بار روي داده است. آشکار است برخي افراد بدطينت هستند و با استفاده از کامپيوتر سلامت افراد ديگر را به خطر مي اندازند، به ويژه اگر ابزارها و دستگاه هاي عصبي فراگيرتر شود.» حتي در برخي موارد ممکن است خود بيماران بخواهند ابزارهاي عصبي خود را هک کنند. برخلاف ابزارهاي لازم براي کنترل ابزارهاي مصنوعي که هنوز هم از سيم براي کنترل استفاده مي کنند، بسياري از شبيه ساز هاي مغز از مدت ها پيش از سيگنال هاي بيسيم استفاده مي کنند. بيماران با هک کردن اين ابزارها مي توانند وضعيت مطلوبي را براي خودشان تجويز کنند يا با افزايش فعاليت بخش پاداش مغز باعث تسکين درد شوند.

کوهنو مي گويد به رغم وجود چنين خطرهايي بسياري از اين ابزارها با در نظر داشتن طرح هاي پيشگيرانه ساخته نمي شود. مهندسان عصب شناسي به دقت ايمني و قابليت اعتماد و تجهيزات جديد را در نظر مي گيرند و کارشناسان اخلاق عصبي روي اين نکته تمرکز مي کنند که آيا اين تجهيزات اصول اخلاقي را رعايت مي کنند يا خير؟

اما تاکنون گروه هاي کمي به اين نکته توجه کرده اند که چگونه مي توان ابزارهاي عصبي را وادار کرد کارهاي ناخواسته را انجام دهد. اين اولين باري است که يک مقاله دانشگاهي روي موضوع «ايمني عصبي» تاکيد کرده است. واژه «ايمني عصبي» را اين دانشمندان براي توصيف حوزه کاري خود ابداع کرده اند. کوهنو تاکيد مي کند؛ «موضوع هاي امنيت و حريم شخصي تا حدودي فراموش شده است. جاي تعجب هم نيست که کساني که در اين حوزه فعاليت مي کنند هيچ وقت به موضوع امنيت توجه نکنند.» «کوين اوتو» متخصص مهندسي زيستي در دانشگاه بوردو که روي موضوع برهم کنش هاي مغز و ماشين پژوهش مي کند، مي گويد ابتدا به اين موضوع با شک و ترديد نگاه مي کردم. وي مي گويد؛ «اول که به اين مقاله نگاه کردم، فکر نمي کردم موضوع مهمي باشد، اما اين مقاله چندين استدلال قانع کننده ارائه کرد که اين موضوع مهم است و تاکيد کرد اکنون زمان آن فرارسيده است که مهندسان عصب شناسي با کارشناسان ايمني همکاري کنند.»

«جاستين ويليامز» از دانشگاه ويسکانسين که در اين پژوهش شرکت نداشت، مي گويد هيچ گاه براي فکر کردن روي موضوع هاي مربوط به ايمني زود نيست. اما وي تاکيد مي کند ابزارهايي را که امروزه در دسترس هستند نمي توان هک کرد و ترس از خطرهاي احتمالي آينده نبايد مانع پيشرفت در اين حوزه شود. به گفته ويليامز «اين نوع از موضوع هاي ايمني را بايد همگام با پيشرفت فناوري بررسي کرد». کوهنو مي گويد حافظه تاريخ مثال هاي متعددي ارائه مي کند که چرا پيش از آنکه مشکلي پيش بيايد بايد در فکر امنيت باشيم. شايد اينترنت بهترين مثال باشد. اينترنت ابتدا به عنوان يک طرح پژوهشي ارائه شده بود و امنيت را در آن لحاظ نکرده بودند. پژوهشگران مي نويسند؛ «از آنجا که ابتدا در ذهن طراحان نبود که هنگام عرضه اينترنت، امنيت را هم در نظر بگيرند، اکنون اگر نگوييم غيرممکن، بسيار دشوار است تا همه زيرساختارهاي اينترنت را به گونه يي تغيير دهند که همه اف امنيتي امروزي را تامين کند.» کوهنو و همکارانش اميدوارند با ارتباط برقرار کردن و گفت وگو با کارشناسان دنياي ابزارهاي عصبي درباره مشکلات امنيتي بالقوه، پيش از آنکه اين مشکلات بتواند خود را نشان دهد، بتوانند از آن دوري جويند.

کوهنو مي گويد؛ «اولين چيزي که بايد از خود بپرسيم اين است که آيا ممکن است مشکلات امنيت و حريم خصوصي در اين عرصه بروز کند؟ پرسيدن اينکه آيا مشکلي وجود دارد يا نه، 90 درصد پاسخ را به ما مي دهد که همين مهم ترين قسمت حل مشکل است.»

www.cnn.com