يك شب جالب با تيم ملى، از تولد برانكو تا كل كل على كريمى! ايران ورزشی

ايران ورزشى - اينجا، هتل آزادى است. هتلى كه لابى آن پر از آدم است. آدم هايى كه اغلب فقط يك هدف دارند؛ گرفتن امضا و عكس. حتماً از خودتان مى پرسيد امضا و عكس گرفتن از چه كسى؟ براى رسيدن به جواب اين سؤال فقط لازم است پيش از بازيهاى دوستانه تيم ملى، سرى به اين هتل بزنيد. نبايد كار سختى باشد. در اينجا، سوژه هاى زيادى وجود دارد تا بتوانيد خود را با آن سرگرم كنيد. از جوك گفتن با محمد نصرتى تا كل بازى با على كريمى. ساعت حول و حوش ۱۰:۲۰ است كه در آسانسور باز مى شود. اول فكر مى كنى فردى كه قرار است از آسانسور خارج شود، مانكن است ولى وقتى جلوتر مى آيد مى بينى زندى خودمان است. او با چهره اى آرام و البته كلاه سفيدى كه آن را برعكس گذاشته وارد مى شود. همزمان با ورود زندى، يكدفعه ۴۰-۳۰ نفر آدم به سمتش سرازير مى شوند. شماره ۱۰ لاترن كه از ديدن اين صحنه جا مى خورد، قصد فرار دارد كه يكدفعه مى بيند در حلقه محاصره قرار گرفته. شايد روزى كه او تصميم گرفت براى تيم ملى ايران بازى كند، فكر نمى كرد اينقدر طرفدارى پيدا كند. خلاصه زندى پس از پشت سرگذاشتن اين ۴۰-۳۰ نفر، جنازه اش به اقوامش مى رسد! او خيلى ناراحت به نظر مى رسد و حتى وقتى كنار دست پدرش مى نشيند از دست طرفدارانش راحت نيست. زندى مى گويد: «مى بينى كه» و سپس سرش را به نشانه نارضايتى تكان مى دهد. پدرش كه كنار دستش نشسته حرف هاى پسر را تأييد مى كند و مى گويد: «به خدا سرگيجه گرفته ام از صبح تا حالا دنبال كار خدمتش بودم. الان هم ...»
طرفداران مدام در رفت و آمد هستند و با زندى عكس يادگارى مى گيرند. يكى از حاضران كه به زور خودش را به او رسانده، فرصت مى كند چند كلمه اى با زندى صحبت كند. فرد مورد نظر چند پيشنهاد به زندى مى دهد! و سپس با حالتى شكست خورده از كنار دستش بلند مى شود!
درست چند متر آن طرفتر از بازيكنى كه از هجوم طرفداران شوكه شد، على دايى قرار دارد. مردى كه با آرامش خاصى مقابل همسرش نشسته. كسى جرأت نمى كند با كاپيتان حرفى بزند. او پس از دقايقى تنها مى شود. با اينحال هنوز هيچكس جرأت نزديك شدن به او را ندارد. اما خبرنگار ايران ورزشى پس از خواندن «اشهدش» جلوى دايى سبز مى شود. كاپيتان كه از جرأت اين پسر به وجد آمده مى گويد: «ببخشيد، مصاحبه نمى كنم.» اما ثانيه اى بعد نظرش را عوض مى كند: «صحبت مى كنم اما همينجورى كه مى گم بنويس» دايى درست مقابل در آسانسور كلى از اين و آن انتقاد مى كند و در نهايت مى گويد: «ببينيد، من ۷۰ ميليون طرفدار دارم.» و سپس راهش را در پيش مى گيرد. در گوشه اى از لابى على كريمى ديده مى شود. كنار دستش شريكان تجارى اش نشسته اند. كريمى مدام در حال پول شمردن است و با يك دست ديگر امضا مى دهد. شماره ۸ بايرن البته كمى هم فعال به نظر مى رسد چون هر چند دقيقه يك بار بلند مى شود و يك چرخى در لابى مى زند. انگار اين هم جزو برنامه هاى تمرينى فليكس ماگات است! كريمى خيلى حال و حوصله مصاحبه ندارد و وقتى از او مى پرسند كيكر با شما دشمن است نيشخندى مى زند و مى گويد: «شما خبرنگاران كه از خدايتان است!» كريمى يكدفعه به سرش مى زند كه با خبرنگاران كل كل كند و برجكشان را بزند. «برويد عليه من بنويسيد. اصلاً روزنامه ها را نمى خوانم. حرفم را در زمين مى زنم.» اما جالب اينجا است كه او آرشيو تمام روزنامه ها را در مغزش دارد!
كريمى حدود ۲۰ دقيقه با خبرنگاران حرف مى زند و مى رود، اما سياوش اكبرپور همچنان دارد با يكى از دوستانش حرف هاى خصوصى مى زند. حرف هايى كه براى هر كس جذاب است: «فعلاً شانسى براى بازى در تيم ملى ندارم ...!» ولى اميرآبادى با آن چهره جالبش و موهايى كه على رغم زدن ۲ كيلو ژل سيخ هستند، به خبرنگارى مى گويد: «من شانس دارم، خودم را تحميل مى كنم.» اينجا تفاوت بعضى از آدم ها مشخص مى شود. در حالى كه همه دارند از تيم ملى حرف مى زنند آندو تيموريان حال و هواى ديگرى دارد. «من اين عيد باستانى را به همه تبريك مى گويم!» راستى مگر سال تحويل بود!
همه حواس ها به ملى پوشان است كه در گوشه اى از لابى، يك جلسه فوق سرى تشكيل شده. يك طرف جلسه حسين فركى است و طرف ديگر به ظاهر از دوستان نيكبخت. فركى مى گويد: «اگر نيكبخت دوست دارد برگردد، بايد مثل سابق باشد. او هنوز با اوجش فاصله دارد. اين آن نيكبختى نيست كه ما مى خواهيم.» و طرف مقابل مدام با حركت سر، حرفش را تأييد مى كند.

اينها تنها سوژه ها نيستند. هر طرف كه بروى صحبت هاى جالبى مى شنوى. وحيد هاشميان روى يكى از مبل ها نشسته و از خاطرات چهارشنبه سورى مى گويد: «خب، بهترين خاطره اش اين بود كه مى رفتيم با بچه ها ترقه بازى مى كرديم!» و درست پشت سر او ميرزاپور در حال مصاحبه با فرد ديگرى است: «مى گوييم بهترين طرفداران دنيا را داريم، كو؟ يك بار نشده برويم ورزشگاه، فحش نخوريم ...»
قبل از خداحافظى، تبريك بابت تولد برانكو، سرمربى تيم ملى را خيلى خوشحال مى كند. او مى گويد تا به حال در ايران جشن تولد نگرفته چون وقتش را نداشته: «آره. ولى خيلى ها زنگ زده اند و تبريك گفته اند. راستش تا حالا كيك تولد هم نداشته ام. اما اين خيلى مهم نيست.»
برانكو در حالى كه ساعت حول و حوش ۲۲ است لابى را ترك مى كند، مثل ما و همه بازيكنان تيم ملى. ديگر پرنده هم در آنجا پر نمى زند، چه شب جالبى!