 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
خبرگزاري دانشجويان ايران - تهران
سرويس: ورزشي - فوتبال
«پس از دو فصل تعطيلي، تب و تاب فوتبال به عراق بازگشت.» اين عنوان مقاله‌ي ورزشي روزنامه‌ي «يو اس اي تودي» (USA TODAY) درباره‌ي فوتبال كشور جنگ زده‌ي عراق است.
به گزارش خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، در گزارش «يو اس اي تودي» كه به قلم «زائد صباح»است آمده:« فوتبال تنها يك ورزش نيست. آن راهي براي زندگي است. عمار موسي، معلم 29 ساله‌ي عراقي است كه حدود چهل مايل را كه ايستگاه‌هاي بازرسي نيز شامل آن مي‌شود را براي تماشاي ديدار ديالا و (تيم شهرش) الشرطه در ورزشگاه الشباب در مركز بغداد مي‌پيمايد.
تيمش يك بر صفر باخت اما موسي آزرده خاطر نشد. او مي‌گويد:« يك مسابقه‌ي فوتبال تنها دو ساعت است اما براي من فوتبال مانند يك روياي شيرين است.»
فوتبال محبوب‌ترين ورزش عراق است و ليگ برتر افتخار اين كشور است. در ميان سال‌هاي 1970 و 1980 ميلادي، تيم ملي عراق حريفي قابل اعتنا در خاورميانه و آسيا بود. در همان سال‌ها آنها موفق شدند به جام جهاني 1986 مكزيك نيز صعود كنند.
اما درست پيش از حمله آمريكا به عراق در سال 2003، به دليل خشونت و كمبود منابع مالي فوتبال براي دو سال در اين كشور تعطيل شد. فصل گذشته، ليگ فوتبال دوباره آغاز شد.
* المپيك تابستاني
در المپيك آتن، تيم اميد عراق، جهان را شگفت زده كرد. آنها چهارم شدند. هر چند كه مدالي كسب نكردند اما دستاورد با ارزشي را براي كشور خود به دست آوردند و آن اميد بود.
حميد سلمان مربي 39 ساله‌ي الشرطه مي‌گويد:« با وجود شرايط سخت، ما به فوتبال بازي كردن ادامه داديم و با ترور مبارزه كرديم. شرط مي‌بندم كه اگر در هر كشور ديگري اين شرايط وجود داشت، فوتبال در آنجا فراموش مي‌شد.»
|
advertisement@gooya.com |
|
اما يك قطعه‌ي پازل فوتبال عراق همچنان ناپيدا است و آن تماشاگران است. پيش از جنگ، براي مسابقات فوتبال حدود چهل هزار تماشاگر به ورزشگاه‌ها مي‌آمد اما هم اكنون به دليل گسترش خشونت در عراق براي بزرگ‌ترين بازي‌ها هزار و پانصدنفر يا كمتر تماشاگر به ورزشگاه‌ها مي‌آيد. ورزشگاه الشباب براي جذب تماشاگران، قيمت بليت‌هاي 2 دلار و پنجاه سنتي را به هفتاد و پنج سنت كاهش داده است اما اين راهكار براي كشاندن تماشاگران به ورزشگاه‌ها كافي نيست.
حسام علي تماشاگر سخت جان الشرطه مي‌گويد:« فوتبال، روح، جان و خون من است.»
او به دليل حضورش در تمام بازي‌ها و تمرينات تيم محبوبش به خود افتخار مي‌كند و مي‌گويد:« پيش از جنگ، عراق تماشاگران مشتاقي داشت اما شرايط كنوني اقتصادي و رواني بر روي آنها تاثير گذاشته است.»
تيم‌هاي فوتبال به وسيله‌ي كميته‌ي ملي المپيك عراق حمايت مي‌شوند اما بيشتر درآمد خود را از اسپانسر و حق پخش تلويزيوني به دست مي‌آورند.
عمادرضا مفسر شبكه‌ي تلويزيوني نهرين مي‌گويد:« شبكه مبلغ يكصد هزار دلار را بابت حق پخش تلويزيوني مسابقات ليگ مي‌پردازد.»
الزورا، محبوب‌ترين باشگاه عراقي با قراردادي شركت تلفن همراه IRAQNA را به عنوان حامي مالي خود برگزيده است.
در زمان حكومت رژيم صدام، سالم سعيد بازيكن الشرطه ماهيانه پنجاه دلار درآمد داشت اما هم كنون او ماهيانه 150 دلار و به همراه قراردادي دو هزار دلاري درآمد دارد. اما اين به معناي اين نيست كه او تا ابد در عراق بازي خواهد كرد:« آرزويم بازي در يكي از تيم‌هاي اروپايي است. اين روياي هر فوتباليستي است.»
