چه خواب خوش حسرت انگيزى، سيامك رحمانى، ايران ورزشی

البته معلوم است كه كادر فنى تيم ملى دلشان مى خواهد بگويند اوضاع خيلى گل و بلبل است و همه با هم خيلى همدل و همزبان هستند و در كمال صميميت مى خواهند تيم ملى را در جام جهانى مربيگرى كنند. البته واضح است كه فدراسيون فوتبال بايد همه اين ادعاها را تأييد كند. حالا كه تيم ملى به جام جهانى رسيده است و همه آرزوها به سقف خورده است و ديگر به چيزى بيشتر نمى شود انديشيد، چه كسى حوصله آن را دارد كه باز هم به انقلاب ديگرى فكر كند و به تحولات بيشترى توجه نشان بدهد. تيم ملى به جام جهانى رسيده است و همه فراموش كرده اند كه بر سر تيم هاى نوجوانان و جوانان چه آمد و تيم اميد با قناعت هاى فاجعه آميزى چون «اگر به المپيك نرويم طورى نمى شود» چطور از همه چيز بازماند.
اگر حالا همه از نياز به تقويت و حمايت از تيم ملى مى گويند و مديران فوتبال در پشت ميز برنده با تفرعن تنها نظاره مى كنند و حاضر نيستند ذره تكانى به خود بدهند چه جايى براى شگفت زدگى مى ماند. وقتى همه، بازيهاى سخت پيش رو را به ياد مى آورند و به خاطر بازيهاى ساده و هراس انگيزى كه پشت سر گذاشته ايم ابراز نگرانى مى كنند، تنها كارى كه از مسؤولان بر مى آيد اين است كه هشدار دهندگان را به چوب تفرقه افكنى و نفاق و توطئه برانند و حتى لحظه اى به آينده نينديشند.
بازيهاى ساده و هراس انگيز كه مى گويم دوباره نگويند كه ژاپن قهرمان آسيا است و بحرين فلان است و كره شمالى بهمان. ترساننده بودند چرا كه ما نه در حد نام و نشان خود بازى كرديم و نه حتى فوتبال در خورى در زمين نشان داديم. و ساده بودند چرا كه ما ديگر در جام جهانى نه با بحرينى مواجه خواهيم شد نه با كره اى و نه حتى با ژاپنى. ما در آلمان ضعيف ترين تيم گروه خود خواهيم بود. ما را مثل گلادياتورى در قفس شيرها مى اندازند و اگر بخواهيم با همين خوش خيالى كه حالا داريم پا به ميدان بگذاريم حسابمان با كرام الكاتبين است.
و تيم ملى ايران و كادر فنى اش حال خوشى دارد كه همه اين چيزها عين خيالش نيست و حال فدراسيون فوتبال غبطه برانگيز است كه نه تنها از نگرانى خواب اش مشوش نشده است بلكه با همان خواب آلودگى همه چيز را بر وفق مراد مى داند و بى خواب كنندگان را مزاحمانى بى مقدار مى خواند.
آخرين زمزمه ساده دلانه كادر فنى تيم ملى را بايد از زبان حسين فركى شنيد كه مى گويد درباره بازيكنان جديد و ايرانى الاصل تيم ملى حرفى نشنيده است. و براى پى بردن به رابطه منجمد ميان سرمربى تيم ملى و دستيارانش همين بس كه برانكو ايوانكوويچ در جلسه مطبوعاتى پس از ديدار با بحرين از دعوت بازيكنان جديد گفت و روزنامه ها بلافاصله به دنبال ماجرا رفتند و دريافتندكه بازيكنان جديد كه ها و كه ها هستند و نوشتند و با پسران خوشبختى كه به تيم ملى دعوت خواهند شد گفت وگو كردند و از زير زبان برانكو تأييدش را گرفتند كه «بله، آنها مى آيند» و دستيار اول سرمربى تيم ملى ايران همچنان در بى خبرى است.

اگر سرمربى را بد ذات ندانيم كه اعمالش را از دستيار اولش پنهان مى كند و قصد كوچك كردن او را ندارد كه در بزرگترين تصميماتش او را به مشورت نمى خواند و حتى به او خبر نمى دهد اين قطع رابطه را به چه بايد تعبير كرد؟ جز آن است كه سرمربى تيم ملى وقتى كه مى گويد آنها به من بهترين كمك ها و بهترين مشاوره ها را مى دهند راست نمى گويد و حرف دستيارانش را كه كارى از دست شان براى او بر نمى آيد به چيزى نمى خرد؟ جز آن است كه لزومى نمى بيند براى تصميمات بزرگ آنها را نيز نظرى بخواهد و دخالتى بدهد.
اگر ما مى گفتيم كه كمك هاى تيم ملى براى اين تيم جز بار خاطر نيستند، برانكو و دادكان و شركا فغان شان به هوا مى رفت كه شما خير نمى خواهيد. حالا اين ما نيستيم كه اين حقايق را اعتراف مى كنيم. وقتى كه مربى تيم ملى از مهمترين خواسته هاى سر مربى چيزى نمى داند و مى شود يقين داشت كه كمترين اطلاعى از چند و چون كار بازيكنانى كه قرار است به اردو بيايند ندارد، آيا جز اين است كه ما بيهوده جز مى زنيم و آنها مى خوابند؟