برانكو چرا آمد؟ سيامك رحمانى، ايران ورزشي

تيم ملى به جام جهانى رسيده است و كم كم همان وقايعى كه همه نگران آن بوديم، جامه عمل مى پوشد. رييس فدراسيون فوتبال در ماه هاى گذشته همه كسانى را كه رفتار فدراسيون را نقد مى كردند و حاضر نبودند به طور صددرصد موافقت خود را با تصميمات اعلام كنند به ضديت و دشمنى محكوم مى كرد و گفتن از«كسانى كه نمى خواهند تيم ملى به جام جهانى برود» ترجيع بند صحبت هايش بود. فدراسيون فوتبال حتى زمانى كه مشاهده كرد منتقدان با ناديده گرفتن اختلافات، از نقاط ضعف چشم پوشى مى كنند و به حمايت بى شائبه از تيم ملى مى پردازند، به جاى تحسين اين مشاركت و مسؤوليت پذيرى به تحقير آن پرداخت. وى در آن زمان دليل حمايت از تيم ملى را«از سر ناچارى و به دليل نتايج موفق تيم» و«همراه شدن با جريان(۱)» دانست و همچنان بر اين موضع خود كه منتقدان«دشمن» هستند پافشارى كرد.
محمد دادكان پس از برد ايران مقابل بحرين هم بى كمترين شكيبايى و درست در لحظات پس از صعود به جام جهانى از فرصت استفاده كرد و يك هجوم ديگر به منتقدانش آورد.
مى شود دادكان را درك كرد. او حالا تيم ملى را به جام جهانى رسانده است و اين تعبير شدن آرزوهايش بوده است. رييس فدراسيون فوتبال حالا مى تواند همه موفقيت ها را ناشى از كارنامه موفق خود و همكارانش بداند و با صراحت و عريانى بيشترى منتقدان فدراسيون اش را خطاب قرار دهد. او حالا در پز يك رييس موفق خود را نقدناپذيرتر از قبل مى داند و طبيعى است كه با اعتماد به نفس بيشترى خود را مصون از خطا بداند و بيش از پيش به دوستانى تكيه كند كه تنها به تأييد كامل و بى كم و كاست فدراسيون مى پرداختند و كمترين ضعفى در عملكرد آن نمى ديدند.
در اينكه فدراسيون فوتبال در دوران كارى سه ساله اش چه به دست آورده، چه بر جاى گذاشته و چه فرصت هايى را از دست داده حرف هاى بسيارى هست كه مى شود - و بايد - گفت. حتى امروز كه تيم ملى به جام جهانى صعود كرده با وجود شادمانى، شعف و غرور ناشى از اين افتخار هيچ دليلى براى ناگفته گذاشتن انتقادات وجود ندارد. به ويژه حالا وقت آن است كه پيش از حضور در جام جهانى نكته ها گفته شود و در صورت امكان مشكلات برطرف شود.

براى توجه دادن مديريت فدراسيون فوتبال به نكاتى كه هميشه مغفول واقع مى شوند در اينجا تنها به ذكر يك نكته بسنده مى كنيم و مى گذريم. آقاى محمد دادكان كه امروز با سرافرازى از پيروزى تيم ملى و صعود آن به جام جهانى مى گويند شايد از خاطر برده اند كه همين برانكو ايوانكوويچ كه مايه مباهات فوتبال ايران و موجب پيروزى شمرده مى شود تنها با پافشارى و اصرار رسانه ها روى نيمكت تيم ملى نشست. مديريت فوتبال بر ادامه كار با شاهرخى و مربى ايرانى در تيم ملى اصرار داشت و حتى در مقابل اولتيماتوم هاى سازمان تربيت بدنى كه بر استخدام يك سرمربى خارجى تأكيد مى كردند مقاومت مى كرد. تصور اينكه اگر فشار رسانه ها نبود و فدراسيون فوتبال مى توانست با شيوه مورد نظرش ادامه بدهد حالا كجا بوديم، سخت نيست.
آمدن برانكو و نتيجه گيرى تيم ملى، اگر نخواهيم بگوييم حاصل پروسه يى است كه بر خلاف اعتقادات فدراسيون فوتبال انجام شده، حداقل تبلور عينى اين انتقادات و تفكرات هم نبوده است.
رييس فدراسيون فوتبال مى تواند اندكى به گذشته بازگردد و اتفاقاتى را مرور كند كه سرانجام به آمدن برانكو به ايران منجر شد. اتفاقاتى كه نه در خفا بلكه مقابل چشم همه مردم رخ داد. رييس فدراسيون فوتبال مى تواند با كمى تأمل به اين نتيجه روشن برسد كه تفكرات و تصميمات فدراسيون هم نياز به راهنمايى و نقد داشته است و بدون انتقادات، ما در مسيرى مى افتاديم كه مقصد آن معلوم نبود.
اين بازبينى مى تواند به شكيبايى بيشتر در مديريت فوتبال منتهى شود و به اين نكته كه همين حالا هم بى نيازى به انتقادات همه چيز را به بيراهه خواهد برد.
حالا اگر همه آن نقدها و فشارهاى كارگشا به فراموشى سپرده شده وكسى احساس سپاس نمى كند، شايد بهتر باشد براى متهم كردن هم صبورى بيشترى به خرج داده شود.
-----------
(۱) صحبت هاى محمد دادكان در غرفه ايران ورزشى در نمايشگاه مطبوعات كه نوار آن موجود است.