همه چيز در دست "آن ها"ست، يك گزارش خيلى معمولى از فوتبال ايران، جاويد وحيد، ايران ورزشي

در حالى كه روز يكشنبه معاون سازمان تربيت بدنى در مورد حكم صادره فيفا گفته بود: «دردناك تر از حكم فيفا وجود افرادى است كه قصد دارند با خدشه دار كردن غرور و حيثيت ملى از صعود تيم ملى به جام جهانى جلوگيرى كنند و اينها كسانى هستند كه با ارسال مداركى از حادثه پنجم فروردين به فيفا باعث صدور اين حكم شدند.»
رييس حراست سازمان تربيت بدنى هم اين اتهامات را تكرار كرد. محمد محمدپور هم ديروز در گفت وگو با ايسنا گفت: «حراست سازمان به شدت در حال بررسى و پيگيرى و شناسايى چهره اين افراد است اما با توجه به شرايط حساس تيم ملى، معرفى اين افراد و توضيحات بيشتر را به بعد از صعود تيم ملى به جام جهانى موكول خواهيم كرد.»
وى با ذكر اين جملات كه: «متأسفانه برخى افراد وجود دارند كه به دليل منافع شخصى، منافع ملى را زير سؤال مى برند اما به دليل شرايط مهم تيم ملى چهره اين افراد را پس از صعود، روشن خواهيم كرد.» هيچ نامى از كسى نبرد تا اين سؤال به وجود بيايد كه افراد مذكور و دشمنان منافع ملى چه كسانى هستند؟ اين سؤالى است كه در ورزش ايران هميشه مطرح است زيرا مقصر جلوه دادن ديگران در اتفاقات منفى تقريباً به يك عادت هميشگى در ميان مديران تبديل شده است. چند سال قبل يك خبرنگار ايرانى مقيم اروپا در سفر خود به ايران گزارشى در مورد اتفاقات ورزش ايران نوشته بود كه اتفاقات اخير مصداق بارز محتواى گزارش اوست. اين گزارش كه به قلم «جاويد وحيد» نوشته شده، در تاريخ پنجم خرداد ۱۳۸۰ در نشريه تماشاگران چاپ شد كه خواندن آن هنوز هم تازگى دارد.
در سال گذشته براى تحقيق و تهيه گزارشى درباره فوتبال در ايران بسر مى بردم. از آنجايى كه من به فوتبال معتادم، اين يكى از خاطره انگيزترين سفرهايى بود كه تا به حال داشته ام.
هدف من يافتن اسطوره هاى فوتبال ايران، صحبت با آنها و تحقيق درباره نوع زندگى آنها بود و اميد داشتم كه بتوانم به نوعى از زحمات آنها براى فوتبال تشكر كنم. اينهايى كه نام مى برم، همگى هنوز هم به نوعى درگير مسائل فوتبالى هستند. اسطوره هايى مانند على پروين، ناصر حجازى، حميد درخشان. اما بازيكنانى هم هستند كه اگر شما آنها را در خيابان و حين قدم زدن ببينيد، نمى شناسيد اما هر كدام براى فوتبال نامى افسانه يى هستند؛ بازيكنانى چون همايون بهزادى، جعفر كاشانى و حميد شيرزادگان. ما مى خواستيم تصويرى از فوتبال ارايه دهيم، از ديروز تا امروز. انجام دادن اين مأموريت آن هم در عرض سه هفته فقط كار حضرت فيل بود. مخصوصاً اينكه سفر من به ايران براى اولين بار در طى ۲۳ سال گذشته بود. خودتان بهتر مى دانيد كه پاسخ دادن به ميهمان نوازى اقوام وقت زيادى را مى طلبد. اميدوارم كه با وجود اين زندگى پرمشغله، بتوانم مطالب كاملى درباره ايران بنويسم. آنقدر اطلاعات دارم كه بتوانم هر روز يك متن بنويسم. من حتماً درباره آن يك روزى كه با خانواده حجازى (آتيلا، آتوسا و همسر حجازى) گذراندم خواهم نوشت. خواهم گفت كه چقدر مهربان و خاكى هستند. همين طور درباره صحبت رودررو با پروين در ورزشگاه كارگران، جايى كه پرسپوليس تمرين مى كند يا درباره لحظاتى كه با تك تك بازيكنان استقلال در حين تمرين، قبل و بعد از مسابقه بين آنها صحبت كرده ام. منتظر اين داستان ها باشيد. اما الان درباره «آنها» خواهم نوشت. «آنها» شخصاً در همه كار دست دارند. بدون اجازه آنها هيچ كارى انجام نمى شود. هنگامى كه با على كريمى صحبت مى كردم. از او درباره انتقالش به اروپا پرسيدم. او گفت: اگر «آنها» بگذارند، خواهم رفت. در آن زمان او در حال گذراندن دوران محروميت خود پس از تورنمنت ويتنام بود. از او پرسيدم «چرا آن عمل را انجام دادى» على گفت: «در ويتنام، تحت فشار روانى شديدى بوديم و «آنها» كار خود را خوب انجام نمى دادند. همين بود كه من عصبى شدم و آن عمل غلط را مرتكب شدم.»
روزى در استاديوم آزادى به همراه تعدادى از مقامات رسمى فدراسيون فوتبال در حال تماشاى يكى از مسابقات ليگ بودم. يكى از آن مقامات مسؤوليت كل استاديوم را بر عهده داشت. از كنترل جمعيت استاديوم گرفته تا امكانات فكس و كيفيت زمين بازى. من شانس اين را داشتم كه وارد زمين شوم، همان زمينى كه شاهد لحظات شيرين و تلخ بسيارى بوده است. درباره كيفيت زمين از آن مسؤول پرسيدم: «چرا نمى توانيم چمن ورزشگاه را ترميم كنيم؟» او پاسخ داد: «من شش ماه فرصت مى خواهم تا چمن ورزشگاه را ترميم كنم. اگر «آنها» اجازه دهند همين امروز اين كار را شروع خواهم كرد».
از على پروين پرسيدم «چرا پرسپوليس كه يكى از بهترين تيم هاى ايران و احتمالاً آسيا است، ورزشگاه و امكانات اختصاصى ندارد؟» او پاسخ داد: «سؤال خوبى كردى. ما سابقاً يك زمين چمن داشتيم اما «آنها» زمين را فروختند. سؤالات خيلى خوب و بجاست ولى من براى آن جوابى ندارم. «آنها» بهتر مى دانند».
قبل از بازى استقلال _ بانك ملى به رختكن استقلال رفتم.

بازيكنان استقلال قبل از شروع بازى دور هم حلقه زده بودند. درست شبيه همان كارى كه امريكايى ها در بازى راگبى مى كنند. جواد زرينچه، كاپيتان تيم، با اعضاى تيم صحبت مى كرد. كلماتى كه به زبان مى آورد، پر از شور و اشتياق و حرارت بود. اين دقيقاً يك هفته بعد از اعلام ليست ۲۵ نفره تيم ملى از سوى منصور پورحيدرى بود. بنابراين يكى از جملاتى كه جواد زرينچه خطاب به بازيكنان مى گفت، اين بود «نگران نباشيد اگر «آنها» براى تيم ملى انتخابتان نكردند مهم نيست. خودتان باشيد و قابليت ها را در زمين نشان دهيد. بالاخره روز شما هم خواهد رسيد.»
در خانه همايون بهزادى از او درباره تاريخچه باشگاه شاهين پرسيدم. او پاسخ داد: «زمانى كه «آنها» ناجوانمردانه باشگاه شاهين را بستند، ما (منظور كلانى، بهزادى، كاشانى
و ...) همگى به باشگاه پيكان رفتيم.»
در اين سفر تلاش بسيارى كردم ولى عاقبت نتوانستم «آنها» را ملاقات كنم. اميدوارم كه در سفر بعدى ديگر حرفى از «آنها» نباشد. سؤالات زيادى براى پرسيدن دارم. مى خواهم بدانم كه چرا «آنها» اينقدر مهم هستند و اينكه «آنها» چه لذتى از مشكل سازى مى برند؟
فكر نمى كنيد اگر «آنها» ذائقه خود را عوض كنند، همه چيز به بهترين صورت خود خواهد بود. چمن ورزشگاه ها، نيز مخمل خواهد شد. بازيكنان پاس هاى خوب و كامل به هم خواهند داد؟ ايران تمام مسابقاتش را برنده خواهد شد و گل سرسبد همه كشورهاى جهان خواهد شد.
اگر «آنها» بگذارند، آنها را پيدا خواهم كرد و احتمالاً كمى غيرت به آنها تزريق خواهم كرد.