متفاوت با شماره ۸، گفتگوي پريسا قهرماني با علي کريمي: امسال كه وِردهايم اثر نكرد، ايران ورزشي

دو ماه تمام همبرگر نخورده بود. خودش نمى دانست كه اين اتفاق در حد يك فاجعه است. ولى كسانى كه تك تك بازى هاى الاهلى را دنبال مى كردند فهميدند كه او يك چيزى كم دارد. اين خلأ مى توانست نحوه تمرينات سرمربى جديد باشد يا روحيه پايين او، ولى هيچ كدام از اينها نبود. مشكل اصلى پايين آمدن آمپر همبرگر خون كريمى بود. او بالاخره به اين كمبود ويتامين پى برد و قبل از بازى با السد در بازى هاى ليگ قهرمانان آسيا يك سر به «مك دونالد» فرودگاه دبى زد و...
هرچند اين همبرگرها هنوز نتوانسته ذائقه او را عوض كند. كريمى مثل هميشه خونسرد است و هيچ اتفاقى نمى تواند او را سر ذوق بياورد. اين براى ما خيلى تعجيب برانگيز نيست ولى وقتى كسى براى اولين مرتبه او را از نزديك مى بيند از آرامش ديوانه كننده او به جنون مى رسد. زياد اهل حرف زدن نيست ولى وقتى پاى سؤالاتى پيش مى آيد كه كيلومترها از فوتبال فاصله دارد با يك لبخند كم رنگ جواب مى دهد. لبخندى كه حتى از پشت گوشى تلفن هم حس مى شود.
مى گويند خيلى زود عصبانى مى شوى؟
-آره! هميشه همين طور بودم، از همان بچگى.

وقتى عصبانى مى شوى چه كار مى كنى؟
-هر كس يك طور واكنش نشان مى دهد. زياد حواسم نبوده ولى فكر مى كنم يك مقدار صدايم را بالا مى برم. البته عادت خوبى كه دارم اين است كه به همان سرعت كه عصبانى مى شوم، زود هم آرام مى شوم.
گويا اهل كتاب خواندن هم هستى؟
-كتاب هاى تاريخى مى خواندم. البته قبل از به دنيا آمدن «هاوش» و «هيرسا» از وقتى آنها آمدند نه مى توانم كتاب دستم بگيرم، نه وقتش را دارم.
حالا چرا تاريخى؟
نمى دانم. تاريخ را خيلى دوست دارم. روى اتفاقاتى كه افتاده دقت مى كنم. هميشه فكر مى كنم ممكن است اين حوادث در زندگى خودم اتفاق بيفتد.
پس اسم بچه ها هم از روى همين علاقه آمده؟
-«هاوش» يكى از سرداران مازندران بوده. اسمش را يكى از دوستانم پيشنهاد داد، من هم خوشم آمد چون هم قشنگ بود هم تك. «هيرسا» هم به معناى پارسا و زاهد است. اسم هايشان را خيلى دوست دارم.
انگار عدد ۸ يك جورهايى برايت مقدس است.
-۸ را دوست دارم. از وقتى فوتبال حرفه يى را شروع كردم، شماره ۸ با من بود. مجتبى محرمى را خيلى دوست داشتم. وقتى آمدم پرسپوليس پيراهن شماره ۸ را گرفتم. اصلاً خودم متولد آبان ام. يعنى هشتمين ماه سال.
چقدر خرج گرفتن خط تلفن همراه ات كردى؟
-چطور؟

شماره تلفن ات هم پر از عدد ۸ است؟
-زياد خرجش نكردم. يك علاقه يى بود، دنبالش كردم، رسيد به خط تلفن.
پلاك اتومبيل ات در دبى هم ۸ است.
-پلاك را يكى از هم تيمى هايم هديه داد. خودم نخريدم.
تا حالا از كسى متنفر شدى؟
تا دلت بخواهد. از خيلى از دوستان متنفرم. كسانى كه قبلاً طور ديگرى در موردشان فكر مى كردم.
خطرناك حرف مى زنى؟
-نه! ما ذاتاً چشم ديدن موفقيت كسى را نداريم. حالا مى خواهد آن آدم دشمنمان باشد يا دوست نزديك مان.
با اين حساب لابد تعداد دوستان ات خيلى كم است؟
-جواب سؤال ات را اين طورى مى دهم: «از اين به بعد در انتخاب دوستانم با چشم بازترى نگاه مى كنم.»
محروميت يك ساله هم در اين تصميم گيرى مؤثر بوده؟
-آن يك سال خيلى خوب معنى «پهلوان زنده را عشق است» را فهميدم. شايد باور نكنى ولى خيلى خوشحالم كه اين اتفاق افتاد. لطف بزرگى بود اصلاً به نفعم تمام شد چون باعث شد خيلى ها را بشناسم. بعد از اين اتفاق با ديد بهترى به مسائل نگاه مى كنم.
ماهى چقدر خرج «مك دونالد» مى كنى؟
-باور نمى كنى ولى الان دو، سه ماهى هست كه همبرگر نخوردم. نه، چرا دروغ بگويم. روزى كه مى رفتيم قطر براى بازى با السد، خيلى گرسنه بودم، خريدم و همان جا در فرودگاه خوردم ولى قبل از آن ۲ ماه نخورده بودم. اسم من بد در رفته.
ولى مى گويند روزى ۵ وعده غذا مى خورى. قضيه همبرگر خواستن ات قبل از بازى بحرين را هنوز هم تعريف مى كنند.

-بيخود مى گويند. من صبحانه نمى خورم. ناهار هم بعضى وقت ها كه اشتها داشته باشم مى خورم. به خاطر همين سر شام خيلى غذا مى خورم. بازى با بحرين را هم بيخودى شلوغ كردند. من رفتم خيلى آرام به دكتر تيم گفتم كيفيت غذاها خوب نيست. آن وقت يكسرى آمدند گفتند: كريمى اردو را به هم ريخته. خيلى جالب بود. خودشان نشسته بودند غذايشان را مى خوردند. اتفاقاً از كيفيت غذا هم خيلى راضى بودند! داشتند با اشتها شام مى خوردند.
آخرين خوابى كه ديدى يادت هست؟
-نه؛ راستش زياد خواب نمى بينم.
آخرين بار كه از ته دل خنديدى؟
-همين چند وقت پيش، فيلم مارمولك را ديدم، خيلى خنديدم. فيلم خوبى بود.
آخرين بارى كه گريه كردى؟
-زياد گريه نمى كنم ولى خيلى بغض مى كنم.
اوقات بيكارى بيشتر چه كار مى كنى؟
-تلويزيون مى بينم؛ با هاوش و هيرسا سر و كله مى زنم.
شيطنت مى كنند؟
-زياد! آنقدر كه بعضى وقت ها حوصله ام سر مى رود، ولى عادت كردم. البته هاوش آرام تر است ولى هيرسا همين طور آتش مى سوزاند.
يك بيت شعر بلدى بگويى؟
-مزن بر سر ناتوان دست زور
كه روزى در افتى به پايش چو مور
هيچ وقت به ضعيف تر از خودم زور نمى گويم حتى اگر حق به جانب خودم باشد.
مى گويند بچگى ها خيلى شيطنت مى كردى؟
-اقتضاى سنم بود.

چند بار سرت شكست؟
-دقيق نمى دانم، ولى دو، سه بار شكست.
شيشه هم شكستى؟
-زياد تو كار شكستن شيشه نبودم. من فقط دريبل مى زدم، شوت نمى كردم.
اولين پولى كه از مبلغ قراردادت گرفتى چه كار كردى؟
-از پرسپوليس يا الاهلى؟
از هر دو؟
-جفتش بابت صاف كردن بدهى ها رفت.

كدام گل بوده كه بعد از زدنش دلت خنك شده؟
-دلم خنك نشده ولى خوشحالم شدم كه زدم. بعضى از گل هاى تيم ملى و پرسپوليس خيلى خوشحالم كرد.
كدام مدافع حرص ات را درآورده؟

-در ايران هيچ كس، ولى اينجا چند نفر هستند كه اعصابم را خرد مى كنند. اصلاً دفاع نمى كنند، فقط پيراهن مى كشند و پشت پا مى زنند. مثل كنه مى چسبندبه آدم.
تكيه كلام هم دارى؟
-آره. «عزيز من»
تا حالا موقع تحويل سال خواب بودى؟
-خيلى.
بيدارت نمى كردند؟
-نه بابا! اينها فقط خرافات است. ربطى ندارد. موقع تحويل سال، همه چيز عوض مى شود ولى مهم اين است كه آدم در وجود خودش احساس تغيير كند.
على كريمى؟
-در مورد خودم هيچ وقت چيزى نگفتم.
جادوگر؟
-فعلاً كه گويا وردهايم اثر نمى كند.
سال آينده؟
-همه مى گويند برو اروپا. خودم هم دوست دارم ولى هيچ وقت چيزى را پيش بينى نمى كنم. كار خدا را چه ديدى؟ يكدفعه ديدى آمدم ايران.
يك آرزوى دور.
-دوست دارم همه بچه ها خوشحال باشند.