پرسپوليس مينى ماليست، سيامك رحمانى، ايران ورزشي

اين كه فكر كنيم استقلال طى يك بازى كوبنده و با برترى مطلق توانسته پرسپوليس را شكست دهد بى انصافى است. البته طبيعى است كه هواداران استقلال و مسؤولان اين تيم در پايان چنين بازى حساسى فقط روى نتيجه بازى مانور بدهند و كيفيت كل مسابقه و همين طور تيم خود را نديده بگيرند. بازى ويژه يى است و نتيجه آن چنان تعيين كننده و تاريخى است كه كسى اهميت ندهد گل استقلال در دقيقه ۹۲ به ثبت رسيده است. همان طور كه به زودى فراموش خواهد شد گل دوم پرسپوليس آفسايد بوده است.
برترى استقلال البته در دقايق پايانى بازى قابل انكار نيست. استقلالى ها در جدالى كه برترى نفرى حريف مشهود بود، در عرض چند دقيقه هر كارى خواستند كردند و آنقدر توپ روى دروازه پرسپوليس ريختند كه بالاخره دو تا از آنها گل شد و ورق به نفع استقلالى ها برگشت. اما موضوعى كه مربيان پرسپوليس بايد به ياد داشته باشند اين است كه آنها هم به محافظه كارى و ترس و خوشحالى زودرس خود باختند. اين اتفاقى است كه براى تيمى با اين تفكرات خيلى راحت روى مى دهد.
پرسپوليس تا اينجاى كار ۲۰ بازى در ليگ برتر انجام داده كه فقط ۱۱ تاى آن را برده است يعنى ۵۵ درصد بازيها را. پرسپوليس در اين ۲۰ بازى فقط ۲۵ گل زده يعنى ۲۵/۱ گل در هر بازى. اما نكته اين است كه پرسپوليس ۹ بازى را با تفاضل يك گل برده يعنى حدود ۸۲ درصد بازيهايش را.

اگر تمام كارنامه پرسپوليس در فصل اخير را مرور كنيم تنها به ۲ بازى برمى خوريم كه قرمزها در آن عطش نشان داده اند و با تفاضل دو گل يا بيشتر برنده شده اند. بازى با استقلال اهواز (دو بر صفر) و نتيجه عجيب در بازى فجرسپاسى (۵ بر يك). پرسپوليسى ها هميشه دست به عصا و ترسو بوده اند و به حداقل گل كفايت كرده اند. اين چيزى بود كه جلوى شموشك هم ديديم. پرسپوليس تا با دو گل جلو افتاد، عقب كشيد، رو به دفاع آورد و يك گل خورد. در آن بازى پيوس همه تلاش اش را كرد تا با تيم كوچك اش پرسپوليس را در تهران متوقف كند كه نشد. ولى استقلال شموشك نبود و تغييرات و حملاتش نتيجه داد.
روحيه پروين را همه مى دانند. او پس از سال هاى طلايى پرسپوليس در دهه شصت هميشه در سال هاى اخير نشان داده كه به دنبال كسب حداقل نتيجه است. ارايه بازيهاى پر زد و خورد و كم گل و حفظ گل هاى زده با چنگ و دندان. با همين شيوه هم بود كه در يكى از بازيهاى قبلى، پروين و پرسپوليس ۹ نفره توانستند يك امتياز از استقلال بگيرند. اما اينكه دست و دل پروين روى نيمكت اين همه مى لرزد و برترى دو بر يك را نتيجه يى رؤيايى مى داند باعث مى شود كه ببينيم پرسپوليس در ۵ سال اخير فقط يك بار استقلال را برده است.
پرسپوليس تيمى شجاع نيست، به آب و آتش نمى زند و براى لذت بردن و براى لذت بخشيدن به تماشاگرانش بازى نمى كند. سوبل قبل از همين بازى آخر مدام تأكيد مى كرد كه اين بازى هم تماشايى از آب در نخواهد آمد. چرا؟ جز اين است كه او مى دانست اين بار هم پرسپوليس براى بازى فيزيكى به ميدان مى آيد و به دنبال گل هاى زياد نيست؟
پرسپوليس با خواسته هاى حداقلى، پرسپوليس مينى ماليست، يا هر چيزى كه اسمش را بگذاريد. اين تيم حتى اگر قهرمان هم بشود هيجان انگيز نخواهد بود. تا همين جاى كار هم باخت جلوى استقلال همه هيجان ها را كشته است. تيم رؤيايى سال هاى دور حالا چقدر خسته كننده است.