لحظه ديدار نزديك است، ايران ورزشي

براى بوسه هنوز كمى زود است ولى ايران امشب حضور گرم جام جهانى را در آغوش خود احساس خواهد كرد.
دريا آرام است. ۷ سال از شب تلخ دوحه گذشته است و حالا جوانانى كه در آن شب خيس، رؤياها را بر باد رفته ديدند، آنقدر بزرگ شده اند كه جز خاطره گنگى از آن شب به ياد ندارند. زمان گذشته است و حالا ما ديگر آنقدر آرام شده ايم كه حتى حس نفرت بى پايان از منامه را به باد سپرده ايم. نفرت از دشمنان حقيرى كه خيابان هاى آماده انفجار شادى ما را سوت و كور كردند و با پرچم سبز رقيب در ميانه زمين و در برابر چشمان اشكبار ما رقصيدند.
زمان گذشته است و ما بزرگ شده ايم. آنقدر كه ديگر بدانيم يك كوچه مانده به معشوق نبايد دست و پا را گم كرد.
امشب يكى از همان شب هاست و همه چيز براى وصال آماده به نظر مى رسد. ما پيچ تند و صعب العبور امان را پشت سر گذاشته ايم و همه چيز براى يك جشن كوچك در دوحه آماده به نظر مى رسد. تيمى كه هميشه پر از احساسات تند و ناشناخته بود به طمأنينه رسيده است. اين را مى شود از همه بازيهاى چند ماه اخير ما فهميد؛ از ديدارهاى چين، از پيروزى بر اردن و از شكست مقابل آلمان.
از همه مسيرى كه حالا كم فراز و نشيب تر و مطمئن تر طى مى شود. آيا اين روح آرام و منطقى يك سرمربى كروات است كه در كالبد يك تيم حلول كرده است؟او مردى بى شر و شور است كه به دنبال پيروزى هاى پر گل نمى گردد و ما را به شكست هاى تلخ ميهمان نمى كند. برانكو كسى است كه با او نبايد به بردهاى عجيب و باورنكردنى انديشيد اما در عوض مى شود به او اعتماد كرد و از اينكه ما را به اعماق بفرستد نترسيد. او جز يك شكست بهت آور در تهران مقابل شاگردان الگوهرى، ديگر در تمام مصاف هايش نزديك به همان چيزى بوده است كه انتظار داشته ايم. كم يا بيش. يك گل بهتر يا بدتر.
حالا اين آرامش مى تواند نويد گذرى آرام و بى دردسر از شب پر دلواپسى خليج باشد. او مى تواند به سبكى و با يك برد كم گل ما را از قطر به سلامت برگرداند و چه چيزى بيش از اين مى خواهيم.
شايد ما همان جا برنده شديم كه مقابل آلمان باختيم! همان جا كه با بازى برترمان نشان از تيمى آماده داشتيم و با شكست منطقى مان از هر غرور و هيجان بى موقعى در امان مانديم. اين احتمالاً يكى از شيرين ترين شكست هاى عشقى اين فوتبال بود. شكستى كه حالا ما را آماده تر و اميدوارتر از هميشه به ميدانى مى برد كه در آن فقط بايد كمى آرامش داشته باشيم. داريم. اگر در تمام بازيهاى ماه هاى اخير چشم به دنبال وحيد هاشميان داشته ايم، او حالا آنجاست. يك مهاجم حرفه يى كه در برابر مدافعان آلمان هم محو نشد تا گواهى دهد كه مقابل مدافعان قطرى مى درخشد. اگر مقابل اردن نگران نبودن كيا بوديم، او به ما پيوسته است و همين شنبه شب نشان داد كه در اوج آمادگى است.

اگر نيكبخت مى توانست با قسمتى از آمادگى اش ناجى ما در برابر چشمان پادشاه اردن باشد، امروز با تمام آمادگى اش از دقيقه يك در زمين خواهد بود. و سرانجام جادوگر. كسى كه مى تواند به تنهايى تمام حاشيه هاى داغ خليج را با دريبل هايش از پيش رو بردارد و حالا دوحه براى او تنها به اندازه چند نفس عميق اهميت دارد.دنيا براى امشب آماده است و ما مى دانيم وضعيتى كه داريم خطرناك تر از وضعيت كره جنوبى و عراق و آن يكى ها نيست.
مانع بزرگ را در همان بازى حساس در امان پشت سر گذاشته ايم و حالا تا رسيدن به مرحله بعد تنها چند قدم كوچك پيش رو داريم. قدم هاى كوچكى كه براى مردان بزرگ ما هيچ است تنها اگر هيجان آنها را ناكار نكند.
معشوق نزديك است و ما ديگر آنقدر بزرگ شده ايم كه در بهترين فرصت ديدار، خونسردى از كف ندهيم. بايد كمى منطقى باشيم. ما ايران هستيم. قطر كجاى نقشه جغرافياست؟