داربي دوست داشتني، شرق

دوشنبه ۱۳/۱۱/۱۳۸۲ _ ساعت - /۱۵

ورزشگاه آزادي تهران

تماشاگر: نود هزار نفر

استقلال يك (داوود سيدعباسي ۳)

پرسپوليس يك (حامد كاويانپور ۲۰)

استقلال: پرويز برومند، محمود خرمگاه، پيروز قرباني، اميرحسين صادقي، محمد نوازي، داوود سيدعباسي، محمود فكري، يدالله اكبري، عليرضا نيكبخت واحدي، علي سامره (فراز فاطمي ۷۰) و رضا عنايتي.

پرسپوليس: ساشا ايليچ، محمدعلي پيرواني، يحيي گل محمدي (مجتبي شيري، ۷۸) يونس باهنر، حسن خان محمدي، پژمان جمشيدي، كريم باقري، حامد كاويانپور، عارف محمد وند، علي دايي و سهراب انتظاري (عيسي ترائوره ۷۵)

آس برنده را مصطفي چول جو رو كرد، هنگامي كه شور و اشتياق را به بازي دميد. او در نيمه اول براي آشنا شدن با جو بازي با سوت زدن هاي مداوم مي كوشيد بازي را كنترل كند، اما در نيمه دوم آن زمان كه اضطراب و هيجان هاي كاذب از بازيكنان دور شده بود، به هر دو تيم فرصت فوتبال بازي كردن مي داد، براي هر خطايي در سوتش نمي دميد و بي جهت بازي را متوقف نمي كرد. مصطفي چول جو بود كه بستر لازم را براي اجراي يك نمايش تماشايي فراهم كرد.

گل زدن در دقايق اوليه به پرسپوليس براي استقلالي ها به يك آئين تبديل شده. پس ازگل هاي علي سامره در ديدار رفت اين فصل و فصل گذشته، داوود سيد عباسي با يك حركت تماشايي از ميان هافبك هاي پرسپوليس گذشت و با ضربه اي كه تنها ويژگي اش در چهارچوب قرار گرفتن بود، هيجان را به اوج رساند. استقلال پس از اين گل دو دستي جريان بازي را به پرسپوليس بخشيد و با جمع شدن در زمين خودي حفظ گل را دنبال مي كرد. تا اينجا برنامه هاي استقلال به برنامه هايش در بازي رفت شباهت داشت.

پرسپوليس براي بازي استقلال، آنچنان كه از تمريناتش برمي آيد، روي حركات علي دايي برنامه داشت. بگوويچ بهترين مهاجمش را براي فضاسازي مي خواست، با اين وصف، علي دايي بايد حركت مي كرد، به جلو و عقب مي آمد و به چپ و راست مي رفت تا بتواند نظم را از خط دفاعي استقلال بگيرد كه گرفت. پرسپوليس پيش از اينكه به گل تساوي دست يابد نيز روي حركات دايي كه با حركات پا به توپ حامد كاويانپور، فرار هاي خان محمدي و جمشيدي و بازي بدون توپ و پاس هاي تك ضرب عارف محمدوند، مجال هايي براي گلزني پديد آوردند، اما هر بار در دادن پاس آخر ناموفق بود. هنگام گل نيز خط دفاع استقلال كه تنها دايي را مدنظر داشت، فضايي را در اختيار حامد كاويانپور گذاشت تا با يك شوت تماشايي كار را تمام كند.

پرسپوليس خيلي زود تمام شد. اين تيم تنها هفده دقيقه، موثر بازي كرد و استقلال را به دنبال خود كشيد. پس از گل نيز انگار كه سوت بازي از نوزده شده باشد، متأثر از دويدن هاي مداوم هافبك هاي استقلال، پاپس كشيد و به حريفش اجازه داد آن گونه كه مي خواهد بازي كند. استقلال از اين لحظه تا پايان بازي جريان بازي را به دست گرفت و پرسپوليس را در يك سوم دفاعش متمركز كرد.

پرسپوليس البته روي ضدحملات موفق بود. مدافعان دريبل خود استقلال (صادقي و قرباني در سراسر بازي ديروز دريبل خوردند) به علي دايي و بازيكنان دريبل زن پرسپوليس اين فرصت را مي بخشيدند تا با پاس هاي كوتاه و بلند از فضاهاي خالي پديد آمده از نفوذ پيستون هاي استقلال بهره بگيرند و مجال هايي را به كف آورند. پرسپوليس البته در استفاده ازاين شانس هاي كم ناموفق بود.

استقلال تا پايان نيمه اول با تحت فشار نهادن خط دفاع پرسپوليس مي كوشيد تا با ايجاد برتري عددي هنگام ارسال توپ هاي بلند توسط نوازي و اكبري، روي دروازه پرسپوليس خطر ساز شود كه از اين راه فرصت هاي خوبي را به دست آورد. يك بار به تيرك دروازه ايليچ زد و چند بار در دادن پاس هاي آخر ناموفق عمل كرد. يك بار هم مصطفي چول جو خطاي خان محمدي روي نيكبخت را پنالتي تشخيص نداد، كه بعدها كارشناسان داوري آن خطا را پنالتي محرز و روشن دانستند.

نيمه اول بازي تماشايي بود. استقلال به سياق بازي رفت مي جنگيد، مي دويد و فشار مي آورد و پرسپوليس برخلاف بازي رفت با دوري جستن از بازي هوايي مي كوشيد تا با پاس دادن، پاس دادن و پاس دادن، از بازي فرسايشي استقلال فرار كند. هر چند در دقايق پاياني اين نيمه روشن شد، استقلال از نظر بدني بر پرسپوليس برتري دارد.

استقلال در نيمه دوم راحت تر بازي كرد و با آرامش بيشتري توپ را به گردش درآورد. آنها كه مصطفي چول جو را آرام مي ديدند، به جنگ ادامه مي دادند و با برتري در دوئل هاي ميانه ميدان به راحتي پرسپوليس را در زمينش كنترل كردند. پرسپوليس در اين هنگام نيز مثل دقايق پاياني نيمه اول نگاه هايش را به ضدحملات گره زده بود. فرار هاي حسن خان محمدي كه از خطر پذيري نيكبخت و سيد عباسي بهره مي گرفت، فضاي خالي پيش رو را سريع مي پيمود و با پاس به جلو هاي سريع خط دفاع استقلال را به زحمت مي انداخت و قرمز ها را صاحب موقعيت مي كرد.

اما استقلالي ها در دفاع بهتر عمل مي كردند، آن چنان كه در حمله بودند.

بازي پرسپوليس در نيمه دوم حول كريم باقري مي چرخيد اگر در نيمه اول دايي و كاويانپور پرسپوليس را در موقعيت گل قرار مي دادند، در نيمه دوم اين كريم باقري بود كه با پاس هاي معروف خود حسن خان محمدي را راه مي انداخت و با حضور به موقع در محوطه جريمه استقلال ضربه سر مي زد تا با استفاده از توپ هاي سوم دروازه استقلال را به خطر مي اندازد. كريم در نيمه دوم خوب بازي كرد، پرسپوليس اما در دقايقي كه از نظر بدني كم آورده بود،دوباره علي دايي را نشانه رفت و كار استقلال را براي دفاع راحت كرد. نيمه دوم زيبا بود و هيجان انگيز. نتيجه تساوي به ويژه سبب شد كه دو تيم با ولع بيشتري به دنبال گل برتري باشند. در اين ميان استقلال موفق تر از پرسپوليس عمل كرد و موقعيت هاي بيشتري را به دست آورد. هر چند سامره، اكبري، نيكبخت و فكري شانس ها را از كف دادند تا بازي با همان نتيجه تساوي پايان يابد.

... و اما بهترين بازيكنان زمين. خان محمدي، كاويانپور ، علي دايي (در نيمه اول)، يحيي گل محمدي، پژمان جمشيدي، نوازي، عنايتي، اكبري، خرمگاه و فكري همه خوب بودند و به بهترين شكل وظايفشان را اجرا كردند، سامره هم خوب بود اگر آن توپ را با طمانينه بيشتري به طرف دروازه پرسپوليس نشانه مي رفت. اما شايسته ترين نفر براي بهترين شدن عليرضا نيكبخت واحدي بود. او متمايز از بسياري، نود دقيقه در ميدان تحرك داشت و در حمله و دفاع كم اشتباه و مفيد جلوه كرد. نيكبخت ديروز بهترين بازيكن زمين بود.