تونل هاي مترو گرفتار در پيچ و خم سيمان، ابتکار نیوز

در حالي که ابر شهر تهران با دود و ترافيک روزمره دست و پنجه نرم مي کند و به گفته کارشناسان ترافيک و يافته هاي پژوهش هاي متعدد حکايت از آن دارد که مترو تنها دواي راه نجات پايتخت از دود و ترافيک است کمبود سيمان اين روزها باعث اختلال و تاخير در پروژه هاي در حال احداث مترو شده است و مسئولان مديريت شهري را براي جبران اين اختلال ها به درد سر انداخته است.

اختلال در نيمي از پروژه هاي مترو به دليل کمبود سيمان
مديرعامل شرکت مترو تهران در اين باره گفت: فرمانداري تهران تاکنون قول تامين نيمي از سيمان مورد نياز پروژه هاي مترو را داده است و تهيه مقدار باقي مانده به دليل صرفه اقتصادي و مشکلات قانوني از بازار آزاد و واردات از خارج کشور امکان پذير نيست.محسن هاشمي خاطرنشان کرد: با توجه به گستردگي فعاليت هاي عمراني در مترو تهران روزانه به 800 تن سيمان در کارگاه هاي مختلف نياز است و اين در شرايطي است که فرمانداري تهران به عنوان مسئول توزيع سيمان تنها با ارائه 400 تن سيمان به مترو موافقت کرده است.وي با غيرقانوني دانستن خريد سيمان مورد نياز مترو از بازار آزاد تصريح کرد:

سيمان موجود در بازار آزاد قاچاق محسوب مي شود و از لحاظ قانوني امکان تهيه سيمان از اين طريق براي مترو ممکن نيست ضمن آنکه قيمت سيمان دولتي در هرتن 40 هزار تومان است و با توجه به قيمت 140هزار توماني هر تن سيمان در بازار آزاد، تامين سيمان مترو به اين شيوه نيز افزايش بيش از پيش قيمت اين محصول را به دنبال خواهد داشت.مديرعامل شرکت قطار شهري تهران (متر) يادآور شد: برخي مسئولين دولتي عنوان کرده اند که مترو مي تواند سيمان مورد نياز خود را از خارج وارد کند که اين مسئله نيز با توجه به نياز روزانه 800 تني مترو به لحاظ اقتصادي مقرون به صرفه نيست و تقريبا قيمت تمام شده هر تن سيمان وارداتي با حجم عنوان شده حدود 200 هزار تومان خواهد بود.هاشمي در خصوص تاثير مشکل سيمان بر پروژه هاي مترو تهران افزود: مشکل سيمان حدود نيمي از پروژه هاي مترو در شهر تهران را تحت تاثير قرار داده است که همواره تلاش کرده ايم اين موضوع، برنامه هاي توسعه خطوط مترو را دچار مشکل نکند که در صورت ادامه اين وضعيت در 2 ماه آينده به نظر مي رسد فعاليت هاي مترو با تاخير مواجه شود.

پيش بيني سهميه جداگانه براي شهرداري
داستان کمبود سيمان و اختلال در پروژه هاي مترو به اينجا ختم نشد و پاي آن به شوراي شهر هم رسيد. سخنگوي شوراي شهر تهران در واکنش به واگذاري مسئوليت توزيع سيمان به فرمانداري و نگراني مسئولان شهرداري از قطع سهميه سيمان پروژه هاي شهري گفت: فعاليت هاي عمراني شهرداري تهران، عام المنفعه است و مسئولان اجرايي بايد براي انجام اين پروژه ها کمک کند.خسرو دانشجو در حاشيه نود و هفتمين جلسه غيرعلني شوراي شهر در جمع خبرنگاران افزود: فرمانداري تهران بايد براي تامين مصالح فعاليت هاي عمراني و پروژه هاي عام المنفعه شهرداري تهران سهميه اي جداگانه در نظر بگيرد.وي با اعلام اين که ساخت پروژه هاي عمراني به نفع مردم و شهروندان تهراني است افزود: انتظار ما اين است که بتوانيم مصالح مورد نياز پروژه هاي فني تهران را آسان تر در اختيار مجريان قرار دهيم.وي ادامه داد: شهرداري تهران بارها اعلام کرده که براي تامين سيمان، ميلگرد و آهن آلات با مشکل مواجه است و افزايش قيمت ها نيز موانع جديدي را ايجاد کرده است.دانشجو گفت: اين مشکلات موجب مي شود که شهرداري براي تامين سيمان بودجه متمم در نظر بگيرد و دوباره آن را به تصويب شورا برساند که نتيجه آن تاخير در روند انجام پروژه هاي عمراني است.وي گفت: شوراي شهر اعلام آمادگي کرده است در صورت نياز شهرداري تهران، جلسه هايي را براي تسهيل در اين روند با فرمانداري، وزارت بازرگاني و ساير دستگاه ها برگزار کند.

معاون عمراني فرماندار تهران به تازگي اعلام کرد که بر اساس تصميم اتخاذ شده در وزارت بازرگاني مسئوليت توزيع سيمان به فرمانداري تهران واگذار شده و اين اقدام همسو با اجراي سياست هاي تنظيم بازار انجام شده است. اين در حالي است که پس از واگذاري مسئوليت توزيع سيمان به فرمانداري تهران، محسن هاشمي مدير عامل شرکت متروي تهران اظهار داشت ميزان سيمان مصرفي در 40 کارگاه فعال شرکت مترو800 تن در روز است که در حال حاضر تنها نيمي از سيمان مورد نياز پروژه هاي مترو تامين مي شود.

به گفته وي، در بخشنامه اي به شرکت هاي سيمان اعلام شده است که بر اساس آن کليه سهميه هاي شرکت مترو بدون آن که مسئولان آن در جريان باشند، حذف شده است و در پيگيري هايي که از شرکت هاي توليد کننده سيمان داشتيم، آن ها عنوان کردند که اين اقدام در پي ابلاغيه فرمانداري تهران صورت گرفته و مساله بايد از کانال مذکور پيگيري شود.

مترو، دواي درد پايتخت
يافته هاي يک پژوهش حاکي است، 72 درصد آلودگي هواي تهران ناشي از مصرف سوخت هاي فسيلي به ويژه در سيستم حمل و نقل است که روزانه حدود سه تن مونوکسيدکربن، 45 تن هيدروکربن نسوخته، 130 تن اکسيد ازت، 30 تن گوگرد، 30 تن ذرات معلق و دو تن سرب خالص به هواي شهر تحميل مي کنند.اگر بنا باشد شما شهروندان تهراني گزينه اي را براي حمل و نقل عمومي به عنوان بهترين راه حل مشکل ترافيک پايتخت پيشنهاد دهيد، به کدام گزينه اشاره مي کنيد؟ اين سوالي است که همه ما بايد بدان پاسخ دهيم. ولي قبل از پاسخ بايد اطلاعات خود را در اين زمينه تکميل کنيم. نام مترو،آسايش ناشي از کاربرد صحيح علم و تکنولوژي را در ذهن و فکر مردم تهران مجسم مي نمايد.

مردمي که دردهاي کهنه از زخم هاي سوزان، ترافيک، تصادف، صداي خشن ناشي از ازدحام خودروها، قتل هزاران ساعت از عمرگرانبهايشان در اتوبوسها و تاکسي ها، در سينه دارند. تا زماني که اين دردها با تمام وجود لمس و احساس نگردند، سخن گفتن از اين آلام، فقط تکان دادن تکه زباني کوچک و بيان سخنان بي روح بيش نخواهد بود. فهم عمق درد جانکاهي که، هستي و آرامش مردم شهر را چون سرطاني که در جسم وجانشان ريشه دوانده و آنها را به آرامي رو به سوي مرگ مي برد، براي کسي که اين آلام را لمس ننموده قابل درک نمي باشد. يافته هاي يک پژوهش دراوايل سال 84 حاکي است: 72 درصد آلودگي هواي تهران ناشي از مصرف سوخت هاي فسيلي به ويژه در سيستم حمل و نقل است که روزانه حدود سه تن مونوکسيدکربن، 45 تن هيدروکربن نسوخته، 130 تن اکسيد ازت، 30 تن گوگرد، 30 تن ذرات معلق و دو تن سرب خالص به هواي شهر تحميل مي کنند. براساس يافته هاي اين پژوهش، حجم بالاي مواد سمي توليد شده طي سال هاي اخير علاوه بر اين که سبب افزايش ميزان بيماري و مرگ و مير هاي نامشخص شده، ضررهاي اقتصادي بسياري را نيز در پي داشته است.

به طوري که سالانه بيش از 307 ميليارد ريال صرف درمان بيماري هاي ناشي از آلودگي هوا، 21ميليارد ريال صرف مواد شوينده و 43 ميليارد ريال صرف آب و برق مورد استفاده در نظافت آلودگي هاي ايجاد شده، 200 ميليارد ريال صرف تعميرات ظاهري نما و نقاشي ساختمان ها و همين طور هزينه هاي زيادي صرف تصفيه آب هاي آلوده شهر مي شود. براساس يافته هاي اين پژوهش، از آنجا که سوخت هاي فسيلي معايبي چون تجديدناپذيري، آلوده سازي محيط زيست، باران هاي اسيدي، اثرات زيانبار گازهاي سمي و افزايش دماي کره زمين دارند بايد تدابيري براي جايگزيني سوخت هاي فسيلي انديشيده شود ترافيک در تهران چون افعي خون آشامي شده که در بخش هاي مختلف شهر زاد و ولد نموده است. چگونه مي توان اين افعي زشت سيرت را از ميان برداشت، چگونه مي توان اين نابودکننده عزيزترين گوهر انسان يعني زمان و وقت، را مهار نمود.

راه حل هاي بسياري بيان و عنوان گرديده و به اجرا در آمده ولي يا اثري کوتاه مدت داشته و يا گاه مقطعي کاهنده درد بوده اند. ساخت پل، ساخت بزرگراه، طرح ترافيک، افزايش اتوبوس هاي درون شهري وغيره، ولي ترافيک واثرات کشنده آن همچنان زجرآور است. بهترين و مطمئن ترين و پايدارترين راه حل،گسترش دامنه دارخطوط مترو و خطوط ريلي و همچنين گسترش خطوط ويژه اتوبوس مي باشد. تمامي نقاط مهم شهر بايستي به سيستم مدرن مترومجهز گردند. بايد ميدان هاي و مناطق مهمي چون، ميدان انقلاب، ميدان ولي عصر، ميدان راه آهن، ميدان ونک، ميدان تجريش، منطقه پاسداران، منطقه ازگل، ميدان افسريه، آرياشهر، ميدان امام حسين وبسياري ديگر از مناطق شهر تهران و اطراف آن به سيستم مدرن مترو مجهز گردند. البته گسترش خطوط ويژه اتوبوسراني نيز لازم و ضروري است. سرعت نسبتا بالا و ارزاني استقبال عمومي را به دنبال خواهد داشت. مسير صادقيه به ميدان امام خميني و مسير ري به ميرداماد به سيستم مترو مجهز شده اند، استقبال بسيار شديد مردم تهران از اين دو مسير، خود گوياي هزاران درد و سخن نهفته در سينه است.

مردمي که از ري تا ميرداماد را در مدت حدود 2 ساعت در اتوبوس سپري مي نمودند اکنون اين مسير را در مدت 45دقيقه مي پيمايند و با آرامش زمان دقيق رسيدن به مقصد را مي دانند و با هزينه اي کم و در محيطي آرام اين سفر کوتاه را طي مي نمايند در مسير صادقيه به ميدان امام خميني نيز در مدت 20دقيقه سفري کوتاه و آرام سپري مي گردد. در حال حاضر خطهاي موجود مترو در تهران روزانه بيش از 700هزار نفر از مردم شريف تهران را در آرامش و با سلامت و در زماني مشخص به مقصد مي رساند. البته چنانچه قيمت سوخت واقعي شود اين استقبال ميليوني خواهد شد. مسلما با راه اندازي خطوط مترو در مناطق مختلف تهران حجم ترافيک از نقاط مهم و پر رفت و آمد شهر کاهش محسوس خواهد يافت و مردم تهران پس از عمري، از يک گرفتاري دردناک و کشنده رهايي خواهند يافت. جهت روشن شدن مزيتهاي ويژه حمل و نقل يکي ازمشکلات ريلي در مقايسه با ساير سيستم هاي حمل ونقل به مطالب زير توجه نمائيد زندگي در تهران مسکن است.

مسکن در نقاط مهم شهر قيمت بسيار بالايي دارد. شنيده ام در ژاپن و در شهر توکيو، محل زندگي بخشي از کارمندان شهر در فاصله 200 کيلومتري شهر مي باشد ولي آنها به راحتي با قطارهاي سريع سير، صبح ها به محل کار مي روند و عصرها به خانه برمي گردند. گسترش مترو به مناطق اطراف شهر تهران اولا تفاوت قيمت زمين بين نقاط مختلف شهر را کاهش خواهد داد چرا که مي توان در نقاط آرام و راحت مناطق مناسب اطراف تهران زندگي مطلوبي ترتيب داد و حدودا همزمان کساني که سواربر وسيله نقليه خود از نقاط درون شهري، به مرکز يا محل هاي مهم شهر مي روند، با آرامش به آن نقاط رسيد و کارهاي مورد نظر را انجام داد. بنا بر اين گسترش حمل و نقل ريلي و مترو مشکل جلوگيري از مصرف لجام گسيخته و مخرب سوخت: زماني که مصرف مسکن را کاهش مي دهد. بنزين روزانه 80ميليون ليتر است و تقريبا با يک پنجم قيمت به تعدادي خودرو و سواري فروخته مي شود و علاوه بر بيعدالتي کشور و ملت را با هزاران مشکل مواجه مي نمايدبالاخره روزي بايد اين بي عدالتي برطرف گردد. (در صورت ادامه روند فعلي مصرف انرژي در کشور، ميزان توليد نفت در درآينده نزديک با ميزان مصرف داخلي برابر خواهد شد و نفت از اقلام صادراتي حذف خواهد گرديد.

چنانچه بخواهيم تا 4 سال آينده پالايشگاه هاي جديد بزنيم و بنزين و گازوئيل وارداتي را در کشور توليد کنيم بايد بخش قابل توجهي از نفت صادراتي را به پالايشگاه ها بدهيم و صادرات نفت ايران به نصف خوهد رسيد.

ايران از نظر سرانه مصرف انرژي جزو پر مصرف ترين کشورهاي جهان است مصرف سرانه فرآورده هاي نفتي در ايران 16 برابر هند، 10برابر چين و 3 برابر مالزي است. ترافيک تهران موجب شده روزانه صدها هزار تن کربن و سرب و ديگر ترکيبات کشنده با هوا وارد سينه مردم شود و آنها را به هزاران بيماري دچار نمايد هزينه مادي اين بيماري ها ده ها ميليارد تومان است اما ناپيدااست آلودگي هاي ياد شده و آلودگي هاي صوتي موجب بيماري هاي روحي و رواني بسيار گسترده خفيف يا شديد شده که خود عوارض دردناک اشتغالزايي نسبتا بالاي ساخت ايستگاه ها ومستقيم و غير مستقيم در پي دارد. مسيرهاي مترو و همچنين افزايش توان فني و مهندسي داخل و امکان صادرات اين گونه عاملي بازدارنده براي ترافيک و تصادفات منجر به کشته و زخمي شدن ده ها هزار نفر از اقشار مختلف ملت. مشکلات و کمبودهاي موجود:

1) نبودن پارکينگ مناسب در ايستگاههاي مختلف مترو(بجز ميرداماد) و مشکلات بسيار گسترده ناشي از آن (حل اين مشکل موجب افزايش مشتريان مترو مي شود)
2) سرعت کم توسعه مترو و ضعف حمايت از آن، همچنين عدم همکاري لازم دولت

3) فاصله بسياري از مراکز مهم اداري و تجاري از ايستگاه هاي مترو که لازم است دولت و شهرداري مزيت هاي ويژه اي به سازمانها و نهادها و ديگربخشها که در فاصله 500 متري مترو فعاليت مي نمايند اختصاص دهد.