سفر از بيابان شب به جنگل روز، شعری از خسرو باقرپور به مناسبت روز زن

شب که دستان خسته اش را مي گشايد
سر مي خورد از لاي پستان هايش ماه تمام
و از پهن راهي روشن و رويايي
شير مي بارد از آسمان
و تو ملافه را از روي سينه ي سوزانت پس مي زني
نوزاد تشنه رويايم
مي مکد از دايره ی داغي
قهوه روشن را و شير را
داغ داغ
مي سوزد لب هايم
هزار خورشيد سر زده انگار
از مشرق لب هايت!
داغ داغ
و خداي من!
گونه گلگونت!
پنهان شده به زير طره اي عرق کرده و بي تاب
داغ داغ

و کوباکوب دهل دل است
که بر هم مي زند
سکوت شيري و شاد برکه ی بستر را
و خداي بي تاب و غران دريا ها
نيزه هاي صاعقه را مي کوبد
بر امواج بر آمده از بستر
"پوزيدون" مست و بي پروا
مي غرد و مي خروشد و مي باراند
و تو لبخند مي زني و آرامي.

هزار، هزار، ستاره مي پاشي
مشت مشت مي پاشي ستاره هارا
بر کشتزار آيش بستر
حوا خانم!
حوا جانم!
شکوه نگاه بودا
سنگین و غمگین
در بامداد گوشه ی چشمان تو
به روز روشن آدم مي نگرد

حالا مي وزد از قمصر بنا گوشت
به کوير خشک و تفته و خاموشم،
نسيمي که با خود عطر خوبي و خرمي دارد
و من سبزم اينک
آرام و رام آرميده ام
در سايه سار با صلابت صلحي
که با صبح تو آغاز شده ست.

* پوزيدون در ميتولوژي يوناني خداي خشمالود درياها است.