ستاره اي رهايم نمي كند! مهدي خوشحال

مدت چند هفته اي است مقاله براي سايت ها ننوشتم. تا روزي كه مي نوشتم و با عجله مي نوشتم، دشمن ناراحت بود و هي نهيب و افتراء كه از آن تو نيست و از كجا و كجا مي آيد! بعد هم كه سمبه را پر زور ديد گفت، همه اش به خاطر "مزد" و چه و چه است كه مي نويسي! اين مدت هم كه ننوشتم، دوستان سئوال مي كردند كه چرا و چه شده نمي نويسي؟
ناگفته نماند، سال گذشته كه زياد نوشتم و بيش از 60 مقاله براي سايت هاي اينترنتي و ضمناَ دو كتاب به چاپ رساندم، به خاطر "مزد" نبود بلكه به خاطر "درد" بود، دردي كه تا امروز برايش درماني يافت نكردم. همچنين، شرايط سرنوشت ساز و تعيين كننده اي كه بعد از 11 سپتامبر سال 2001 پيش آمده بود و بايد از آن فرصت استفاده مي شد. يا به قول دوستان تلاش براي راه گل گرفته اي كه بايد باز مي شد، همچنين جان كندن براي كندن كوه؛ كوه كندني كه ابزارمان تنها سوزن بود. ولي ننوشتن چند هفته اخير، دو دليل داشت.
دليل اول، از مرخصي سالانه و گرفتاري هاي خانوادگي كه بگذريم، آماده سازي براي يك خبر خوب بود. البته خبر خوب براي دوستان و بد براي دشمنان. داشتم كتابي را براي چاپ آماده مي كردم كه بر خلاف انتظارم، كتاب رو به پايان است و اگر به همين سرعت به پيش برود، بين دو هفته تا يك ماه ديگر به دست مردم و به قضاوت افكار عمومي خواهد رسيد. نام كتاب "ويرانسازي نيرو" است كه به عبارتي، ادامه كتاب "كنترل نيرو" است. داستان ويرانسازي و دوباره سازي، اگر چه به ضخامت كتاب كنترل نيرو نيست، اما شنيدني تر است. مسائل ناشنيده و بازنگفته اي است كه طي سال هاي 1381 و 1382 در كشور عراق و پشت پرده هاي جعل و دروغ و فريب، اتفاق افتاد.
دليل دوم، ستاره اي است رهايم نمي كند. ستاره اي كه شب را غنيمت شمرد و شروع به درخشيدن كرد. راستش، من به شب و سكوت و ماه و ستاره، علاقه زيادي دارم و بعضاَ شب ها را براي تماشاي شان به بيرون مي زنم يا اگر موقعيت پيش نيايد، شب زنده داري مي كنم و با دل خوري، به خواندن و نوشتن مشغول هستم.
ستاره اي كه فكر و نگاهم را به خود جلب كرده شايد، به خاطر نورافشاندنش يا نزدكي اش به ما زمينيان باشد.
ستاره، شايد روزگاري از همان ستاره هاي پرپر شده اي بود كه طي سال هاي قبل كرور كرور از ظلم زمينيان به آسمان پر كشيدند و نظاره گر احوال ما دوزخيان منتظر ماندند كه ما چه مي كنيم و چه مي خواهيم. شايد ستاره اي باشد، زمين و دوزخيان زميني را نديده و آلودگي هاي زميني را به تن و جان ندارد.
شايد هم بس كه از پس اين توده هاي سياهي به آسمان پر ستاره خيره شدم، به چشم من سو سو زد و روشن تر آمد. به هر حال، ستاره اي است نوراني تر از ستارگان ديگر. نگاه مي كند، حرف مي زند، گوش فرا مي دهد. حتي مي خواهد برايش بنويسم. براي ستاره! ولي من هر چه درونم را كاوش مي كنم، انگيزه اي نمي بينم تا در وصف ستاره بنويسم. هر چه قدر پشت سرم را نگاه مي كنم، موردي نديدم تا از ماه يا ستاره اي نوشته باشم و نوشته اي نمي بينم تا در خور ستاره اي باشد. از چه بنويسم؟ از چه تا به حال نوشته ام؟! مثل هميشه از جنگ و خيانت و شكست بنويسم؟ از ظلام و تيرگي و انجماد بنويسم؟ از بال شكسته ي پرواز و زخم خونچكان و روح ويران بنويسم؟ از ناله هاي در گلو مانده و دل هاي سوخته سوته دلان بنويسم؟ از شب بي سحر و وحشت و تنهايي بنويسم؟ از درياچه هاي يخ زده و جاده هاي مه آلود و راهبندان هاي كولاك گرفته بنويسم؟ از پرنده پر شكسته و ماهي در قلاب بنويسم...؟!
ستاره اما چيز ديگري مي خواهد بنويسم. از درخشش هاي كوچك شبتاب و از ستاره هاي گمگشته كهكشان بنويسم.
با اين حال، از اين آسمان غم زده و تاريك و بي فروغ كه ناچارم به آن چشم بدوزم، ستاره اي است رهايم نمي كند. رهايم نمي كند، همچون جك داوسون(لئوناردو دي كاپريو) كه در اعماق شب و سرما و تايتانيك شكسته، معشوقش(كت وينسلت) را رها نكرد يا اين كه خود تايتانيك غرق شده اي كه جيمز كامرون را رها نكرد. جيمز كامروني كه خاطرات و داستان فراموش شده "عشق و فدا و جدايي" را از قعر آب هاي سرد و تاريك، به تصوير كشيد و به ديدگان و دل هاي ما ارمغان آورد.