اتفاق خودش مي افتد - آينه يي در برابر خودمان، اعتماد

شايد آن زماني که «جرج اورول» ايده آن تلويزيون بزرگ را در کتابش 1984 وارد کرد حدس نمي زد همين ايده بتواند دنيايي را به شکل هاي گوناگون تحت تاثير خود قرار دهد. اما حالا کار از اين حرف ها گذشته است. آن ايده شکل ديگري به خود گرفته است؛ «محققان دوربيني ابداع کرده اند که از تمام لحظه هاي زندگي شما تصويربرداري مي کند.

اين دوربين توسط نواري به دور گردن آويخته مي شود و به طور اتوماتيک هر 30 ثانيه يک بار عکس مي گيرد. دوربين گردنبندي 30 هزار تصوير را در حافظه يک گيگابايتي خود جا مي دهد.» نمونه اوليه اين دوربين زماني که ساخته شد با هدف کاربرد پزشکي مورد استفاده قرار مي گرفت به طوري که پزشکان بتوانند با استفاده از آن از خاطرات بيماران مبتلا به آلزايمر مطلع شوند، اما اين بار نمونه جديدي از دوربين مزبور طراحي شده که به کاربران امکان مي دهد يک آرشيو کاملي از تمام لحظه هاي عمر خود به دست آورند. اما چه کسي حاضر است چنين دوربيني داشته باشد؟ دوربيني که لحظه هاي خوب و بد او را در کنار هم ثبت کند. کم هستند آدم هايي که آنقدر شجاع هستند که جرات رويارويي با خودشان را داشته باشند. دوربيني که لحظه لحظه هاي او را ثبت کند و در مقابلش قرار دهد. مثلاً وقتي عصباني است، وقتي ناراحت است و وقتي در انتظار است. خيلي از ما هر روز نقش بازي مي کنيم؛ نقش آدم هاي خوب و مودب.

نقش هايي متفاوت از غمگين و شاد. ناراحتيم اما خودمان را خوشحال نشان مي دهيم و بالعکس. حالا اگر کسي بتواند چنين دوربيني را به گردن بيندازد مدام بايد در حال نقش بازي کردن باشد. تصور روبه رو شدن با خود واقعي آدم براي هر کسي آسان نيست. اما حتماً هستند کساني که دوست دارند خودشان را همين جوري که هستند ببينند؛ به خود ايمان دارند يا اصلاً قضيه را شوخي مي گيرند. اما سوالي که مطرح شده است، اين است؛ «دوست داريد فيلمي از تمام زندگي خود داشته باشيد؟» بله خيلي خوب است. اما شکل هاي مختلفي براي اين خيلي خوب بودن وجود دارد و از نظر هر کس فرق دارد. دوربيني اينچنين فقط به درد لحظه هاي آغازين و پاياني زندگي مي خورد؛ لحظه هاي خوب و بدي که خودمان انتخاب مي کنيم. همان طور که الان براي جشن ها يا سوگواري ها تصميم مي گيريم. شجاعت و صداقت آدم ها با اين دوربين امتحان مي شود.