مرگ در بم، شعری به یاد زلزله بم، رضا بایگان

من که ندیدمش

که گر دیده بودمش،

توانِ گفتنم را موریانه جویده بود.

و تو گر دیده بودی

توانِ شنیدنت را

«خاک »

پوشانده بود .

قصه را مادرم به تعریف نشست

و مرا باورم نیامد

که بوی راستی از چادرش نمی آمد.

قصه را پدر بزرگ به تعریف نشست

و مرا باورم نیامد

که بوی راستی از عبایش بر نمی خواست.

قصه را هر کس که به تعریف بنشیند،

به باورم ننشیند.

که هرکه ، که بیند،

به تعریف ننشیند.

«مرگ » را می گویم

« مرگ »

که قصه آن

تنها مردگان توانند که به تعریف نشینند،

که توانِ شان نیست.

و خوابِ خوشِ شبانه بود

و سقف خانه ای که

از آتش آفتاب روز

و سوزِ نا باورِ شب

و بارانِ کمترش پیدا

امانِ شان دهد.

و اینک لحافِ آخرین خواب

در مرگی بی صدا

مرگِ بی صدا

درمرگِ بم

مرگ در بم

[بعد از شنیدن وحشت ناک خبرِ زلزله بم]