بیانیه کنشگران ملی - مذهبی خارج از کشور در باره منازعه هسته ای و تحریم های جهانی علیه ایران: بگذارید ایران بماند!

کنشگران ملی - مذهبی خارج از کشور با صدور بیانیه ای به اعلام هشدار در باره وضعیت خطرناک کشور در منازعه هسته ای و تحریم های جهانی علیه ایران پرداخته اند.

به گزارش سایت ملی- مذهبی در بخشی از این بیانیه آمده است: متاسفانه عزم جدی در حاکمان ایران برای بازگشت از مسیر ماجراجویانه وضدملی در پیش گرفته شده در رابطه با انرژی هسته‌ای – علیرغم همه هشدارها و انذارهای درون و بیرون نظام – وجود ندارد، و دول مسلط جهانی نیز گویا تمایلی به حل و فصل منطقی این مسئله ندارند و بیشتر به دنبال گذر زمان و اجرای تدریجی نقشه‌ها و برنامه‌هاشان پس از یکسره کردن سرنوشت سوریه هستند.

متن کامل این بیانیه چنین است:

بگذارید ایران بماند

تحریم‌های جهانی غرب علیه ایران وارد دور جدیدی شده است. بی نتیجه ماندن مذاکرات میان ایران و دول بزرگ برای حل و فصل مسئله هسته‌ای، نگرانی های وسیعی را در اقشار مختلف مردم در ارتباط با سرنوشت کشور و جان و مال ملت پدید آورده است. مردم رنج‌کشیده ایران اینک چند ماهی است که به صورت شتابان و روزافزون با گرانی و تورم شدید، بیکاری و آسیب‌های نگران‌کننده‌ای همچون: افزایش سرقت، فساد، اعتیاد، انواع خشونت، طلاق، افسردگی و... مواجه‌اند. اما متاسفانه در حاکمان و دولتمردان ایران عزم و طرحی برای حل مشکلات کشور و رسیدگی به رنج‌های روزمره مردم مشاهده نمی‌شود. گویی همه سرنوشت ملت با جدال بر سر غنی‌سازی اورانیوم و در واقع تضمین قدرت حاکمان از سوی قدرت‌های جهانی گره خورده است.

در این شرایط هر ایرانی در هرکجای جهان با نگرانی و اضطراب می اندیشدکه چه باید کرد تا از خطر جدی جنگ و فاجعه عظیم ناشی از آن جلوگیری شود. این عوامل و حوادث که هر فرد و جریان دلسوز را به تفکر و تامل وادار می کند، ما را نیز بر آن داشت، ضمن مرور اجمالی اوضاع، بار دیگر حاکمان را به هشداری تاریخی توجه دهیم. همان طور که قبلا نیز برخی فعالان ملی – مذهبی از مذاکره و حل و فصل مسئله هسته‌ای (موسوم به مذاکرات استانبول بین ایران و برزیل و ترکیه) حمایت کردند و آن را در جهت رفع تحریم‌ها، رفاه نسبی مردم موثر شناختند؛ اینک نیز کنشگران ملی مذهبی خارج از کشور نگرانی شدید خود را از تشدید تحریم‌ها و شتاب گرفتن روند تهدیدها علیه ایران از سوی دول بزرگ و مسلط جهانی اعلام می‌دارد.

بدیهی است برخورداری از فن‌آوری انرژی هسته‌ای یکی از حقوق ملت ایران، درکنار سایرحقوق، همچون: آزادی، عدالت، توسعه، امنیت، رفع تبعیض وغیره است. مسئله و مشکل اصلی ایران فقدان آزادی و دموکراسی و نقض حقوق بشر و مطلق‌العنانی و ماجراجوئی سیاسی قدرت حاکم و بی‌لیاقتی مدیریتی و اقتصادی آن است. استبداد مطلقه فضای فعالیت سیاسی– مدنی برای دموکراسی خواهان را محدود و مسدود می‌سازد و تحریم‌های اقتصادی بیش از پیش از توان کنشگری اقشار آزادی‌خواه در ایران می‌کاهد.

نزاع حکومت ایران و دول بزرگ، نه بر سر انرژی هسته‌ای، بلکه مسئله «غنی‌سازی اورانیوم در داخل ایران» است. اما منابع داخلی اورانیوم در ایران بسیار محدود و برای سالیانی بس معدود است و نمی تواند در بلند مدت موجب نگرانی غرب باشد، آنچه غلبه دارد ، جدال اصلی و پنهان قدرت، میان جناح راست اقتدار گرای امنیتی نظامی مسلط بر ایران و جریان راست مسلط بر جهان است.

جناح افراطی حاکم بر ایران مسئله را درحد مخالفت غرب با برخورداری ایران از انرژی هسته‌ای تقلیل می دهد و جریان راست جهانی نیز با اغراق بر توان هسته‌ای ایران دربسیج افکار عمومی جهانی و ایجاد ائتلاف و انسجام بین خود در برخورد با ایران است. آنچه در این صورت مسئله سیاسی غایب است، مسئله حقوق بشر و منافع مردم ایران است.

این «حق مسلم» ملت ایران است که درآمدهای کلان نفتی‌ به جای هزینه شدن در جدال بی‌حاصل و ضدملی هسته‌ای، فساد و اختلاس‌ مالی روزافزون یا هزینه شدن در تجهیز ماشین سرکوب نظامی، امنیتی،قضایی، رسانه‌ای و ... صرف زیرساخت‌های اقتصادی کشور و رشد و توسعه ملی شود تا بیکاری، فقر، گرانی، فساد، اعتیاد، خشونت، طلاق، افسردگی و... بیش از پیش جسم و جان رنجور مردمان زجر کشیده ما را نیازارد...

حاکمان بر کشور حفظ نظام را اوجب واجبات می شمرند و متاسفانه با کوته‌نظری، این هدف را تنها در حفظ شعارهای بی‌پشتوانه رعایت می کنند. در چند دور مذاکرات اخیر هسته‌ای هر چند علائمی از حرکت به سمت حل این مشکل که برای حاکمان مطلق‌العنان مسئله اصلی است، مشاهده گردید ؛ اما متاسفانه عزم جدی در حاکمان ایران برای بازگشت از مسیر ماجراجویانه وضدملی در پیش گرفته شده در رابطه با انرژی هسته‌ای – علیرغم همه هشدارها و انذارهای درون و بیرون نظام – وجود ندارد، و دول مسلط جهانی نیز گویا تمایلی به حل و فصل منطقی این مسئله ندارند و بیشتر به دنبال گذر زمان و اجرای تدریجی نقشه‌ها و برنامه‌هاشان پس از یکسره کردن سرنوشت سوریه هستند...

در پایان بار دیگر تاکید می‌کنیم از نظر ما مشکل اصلی ایران نقض آزادی، دموکراسی و حقوق بشر است. بار دیگر یادآور می‌شویم نزدیک‌ترین راه‌ وصول به دموکراسی برای مردم ایران، ایجاد رفاه نسبی، به خصوص طبقه متوسط نوگرا و مشارکت جوی آنان و برخورداری مردم از آرامش فکری ، است.

بار دیگر با توجه به مواضع غیر کار شناسانه اخیر رهبران و حاکمان ایران در مورد مسئله هسته ای هشدار می‌دهیم «فاین تذهبون؟» به کجا می‌روید؟ این راه جز به نابودی و ویرانی اقتصاد و سیاست و فرهنگ این سرزمین کهن و نهایتا جنگ ویرانگرمنتهی نخواهد شد.

هفتم مرداد 1391

کنشگران ملی- مذهبی خارج از کشور