اعتراض کنشگران ملی – مذهبی به دور جدید فشار بر زندانیان ملی-مذهبی

کنشگران ملی – مذهبی خارج از کشور با صدور بیانیه ای به دور جدید اعمال فشار بر زندانیان ملی – مذهبی اعتراض کردند. در این بیانیه به فشارهای وارده بر سه نویسنده و پژوهشگر و فعال سیاسی ملی – مذهبی اشاره شده است . از جمله سعید مدنی که پس از گذشت ماه ها از بازداشت هم چنان در انفرادی و زیر فشار بازجویان قرار دارد و نیز علیرضا رجایی و مسعود پدارم دو فعال ملی- مذهبی دیگر که هر چند در ظاهر در حال تحمل حکم قبلی خود هستند اما به انفرادی های زندان ۲۰۹ منتقل شده و تحت فشار های جسمی و روانی قرار گرفته اند. و یا نرگس محمدی که علیرغم وضعیت جسمانی رنجورش تحت فشار زندان قرار دارد.

متن کامل این بیانیه که در اختیار سایت ملی – مذهبی قرار گرفته به شرح زیر است:

به‌نام خدا

در روزهای اخیر دور جدیدی از اعمال رنج و فشار بر زندانیان ملی-مذهبی، از جانب ماموران امنیتی و متولیان دستگاه‌های اطلاعاتی-نظامی آغاز شده است. دکتر مسعود پدرام، دکتر علیرضا رجایی و دکتر سعید مدنی اعضای دیرپای شورای فعالان ملی-مذهبی، از جمله دموکراسی‌خواهانی هستند که در روزها و هفته‌های جاری در معرض تحمیل و تحمل شرایطی بدتر و به‌مراتب نگران کننده‌تر و تهدیدآمیزتر از قبل واقع شده‌اند.

ماموران تمامیت‌خواهان حاکم، برای تضعیف روحیه‌ی آزادگان دربند و شکستن ایمان و باور آنها به درستی و حقانیت راه و آرمان‌های میهن‌دوستانه و آزادی‌خواهانه‌شان، فشارهای ضدانسانی و غیرقانونی فزاینده‌تری را متوجه این سه فعال ملی-مذهبی کرده‌اند. مسعود پدرام، نویسنده و پژوهشگر ارشد علوم سیاسی را با اهانت‌ و تحقیر از بند عمومی ۳۵۰ اوین به انفرادی بازداشتگاه امنیتی سپاه در بند «دو-الف» منتقل کرده‌اند. پدرام ضمن اعتراض به رفتار توهین‌آمیز و اعمال خشونت ماموران برای زدن چشم‌بند به وی جهت انتقال از بند ۳۵۰ به سلول انفرادی، هنگام خروج به دیگر هم‌بندانش گفته است که اگر به اعتراض او برای انتقال به انفرادی و زدن چشم‌بند ترتیب اثر ندهند، اعتصاب غذا خواهد کرد. در اقدامی دیگر، با وجود سپری شدن بیش از چهار ماه از بازداشت و بازجویی سعید مدنی، نویسنده و پژوهشگر ارشد علوم اجتماعی، بازجوها همچنان از انتقال وی به بند عمومی، تکمیل و ارسال پرونده‌ی قضایی به بازپرسی و برگزاری دادگاه نمایشی خودداری می‌کنند. مدنی که در هفته‌ی نخست بازداشت هدف شکنجه و بدرفتاری قرار گرفته، تهدید شده که در صورت انجام ندادن مصاحبه و عدم نگارش نامه‌ی عفو، به زندان رجایی شهر کرج تبعید خواهد شد. مشابه همین رفتارهای کینه‌توزانه در چند هفته‌ی گذشته در برخورد ماموران امنیتی با علیرضا رجایی، روزنامه‌نگار و تحلیلگر مسائل سیاسی صورت گرفته است. رجایی حتی در سلول انفرادی بند امنیتی سپاه، هدف ضرب و شتم و توهین و بدرفتاری قرار گرفته است. افزون بر این‌ها، ستم مضاعف و خشونت عریان و حق‌کشی چند‌جانبه‌ای است که در جریان احضار خانم نرگس محمدی از تبعیدگاه به زندان، و بازداشت و حبس این فعال حقوق بشر با گرایش ملی-مذهبی، به معرض دید و نکوهش جهانیان گذاشته‌اند. خانم محمدی، کنشگر حقوق بشر، با وجود دو فرزند خردسال، و جسمی بیمار، همچنان در حبس است و مورد بدرفتاری نیروهای امنیتی-اطلاعاتی قرار می‌گیرد. در اقدامی دیگر، آقای کیوان صمیمی، از کنشگران سیاسی انقلاب و عضو شورای فعالان ملی-مذهبی در حالی که هنوز دوران مداویش به اتمام نرسیده بود و نیاز به مراقبت های ویژه پزشکی و درمانی داشت، از بیمارستان روانه زندان رجایی‌شهر شد. این در حالی است که برخی دیگر از نیروهای ملی-مذهبی (ازجمله آقایان عماد بهاور، عضو نهضت آزادی ایران، و امیرخسرو دلیرثانی، عضو جنبش مسلمانان مبارز) با وجود تحمل حدود سه سال حبس، از امکان یک روز مرخصی برخوردار نشده‌اند. دیگر زندانیان ملی مذهبی (آقایان احمد زیدآبادی، فرید طاهری، محسن محققی، و امیر خرم) همچنان با عدم برخورداری از ابتدایی‌ترین حقوق زندانی سیاسی، مظلومانه، اما استوار و ایستاده بر آرمان‌های خویش، دوران حبس غیرقانونی را در کنار دیگر زندانیان سیاسی آزاده ایران سپری می کنند.

طرفه آن‌که این فشارها و تهدیدهای امنیتی، و نیز افزایش سرکوب‌ها و محدودیت‌های سیاسی و اجتماعی در داخل کشور، در زمانی صورت می‌گیرد که حاکمان اقتدارگرا، اراده و تمایل آشکار خود را برای مصالحه و جلب توافق و نظر آمریکا و دولت‌های اروپایی در جریان بحران هسته‌ای، به نمایش می گذارند.

زمامداران تمامیت‌خواه در جمهوری اسلامی که خود را در حل بحران‌های متعدد مشروعیت و مدیریت کشور مستاصل یافته‌اند، از یک‌سو تلاش می‌کنند تا با پنهان‌کاری و عدم شفافیت در روابط خارجی، راهی برای رفع تحریم‌های ویرانگر اقتصادی بیابند و هراس خود را از فروپاشی ساختار اقتصاد نفتی و اعتراض‌های اجتماعی-معیشتی محتمل در آینده فرونشانند، و از سوی دیگر می‌کوشند با توسل به اعمال قهر و خشونت و ارعاب بیشتر، همچنان خود را تنها قدرت مسلط و فائق در ایران نشان دهند، و به دموکراسی‌خواهان نیز یادآور شوند که در سیاست سرکوب، مصمم و سازش‌ناپذیرند.

کنشگران ملی-مذهبی خارج از کشور ضمن ابراز هشدار نسبت به عواقب و پیامدهای نگران‌کننده‌ی موج جدید فشار و تضییقات بر زندانیان سیاسی در ایران (به‌ویژه زندانیان ملی-مذهبی)، افکار عمومی جهانیان و نهادها و مجامع و سازمان‌های مستقل مدافع حقوق بشر را مخاطب قرار داده و اعلام می نماید‌، مسئولیت هرگونه آسیب یا مخاطره و تهدید جسمی و روانی که متوجه زندانیان شود با حاکمیت تمامیت‌خواه است.

ما از اقتدارگرایان حاکم بر ایران می‌خواهیم تا هنوز فرصت باقی است از مسیر بدفرجام و میهن برانداز در پیش گرفته‌ی خود باز گشته، با آزادی تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی و مدنی، عقلانیت پیشه کنند و راه سازش و مصالحه با مردم آگاه و آزاده‌ی خویش را برگزینند. اگر مذاکره و مصالحه با دولت‌های خارجی ممکن است و روا، از آن مهم‌تر و در اولویت، گفت‌وگو و مراوده‌ی به‌دور از خشونت و تهدید با دموکراسی‌خواهان ایران است.

کنشگران ملی – مذهبی خارج از کشور