بيانیۀ جمعی از فعالان جنبش زنان در داخل کشور به مناسبت "روز جهانی مبارزه با خشونت عليه زنان"، مدرسه فمينيستی

مدرسه فمينيستی: جمعی از فعالان جنبش زنان در داخل کشور با انتشار بيانيه ای به مناسبت روز جهانی مبارزه با خشونت عليه زنان، اين روز را گرامی داشتند. در اين بيانيه، فعالان جنبش زنان نسبت به گسترش ابعاد خشونت عليه زنان در ايران ابراز نگرانی کرده اند و سياست های تنش آفرين و تخاصمی در سطح داخلی و جهانی را مورد نقد قرار داده اند. در ميان امضاء کنندگان اين بيانيه فعالان زن از طيف های مختلف فکری ديده می شود، زنانی همچون: مينو مرتاضی، شهلا لاهيجی، فخرالسادات محتشمی پور، رخشان بنی اعتماد، فرزانه طاهری، فيروزه صابر، فريده ماشينی، الهه مجردی، نوشين احمدی خراسانی، نرگس محمدی، ژيلا بنی يعقوب، فاطمه گوارايی، طاهره طالقانی، بنفشه حجازی، شهربانو امانی، ناهيد توسلی، معصومه دهقان و...

متن کامل اين بيانيه را در زير می خوانيد:

«پروانه­ های فراموش­ نشدنی» نهضت مقاومت زنان در ايران

روز جهانی مبارزه با خشونت عليه زنان بزرگداشت روز کشته شدن «پروانه­ های فراموش­ نشدنی» کشور دومينيکن است، يعنی سه خواهر ميرابل که در نهضت مقاومت کشورشان در مبارزه با ديکتاتوری جان خود را از دست دادند و همين واقعۀ دلخراش سازمان ملل را بر آن داشت که روزی را برای يکپارچه کردن روند مبارزات جهانی با خشونت عليه زنان اعلام کند. ما زنان ايرانی نيز در نهضت مقاومتِ مسالمت­ آميز مدنی سرزمين خود «پروانه­ های فراموش­ نشدنی» بسياری داريم: از «پروانۀ اسکندری» تا «پروانۀ صلح» هالۀ سحابی و پروانۀ نسل امروز« ندا آقاسلطان» و... که همگی قربانی خشونتی شده ­اند که امروز آتش آن بيش از هميشه زبانه می­کشد.

نزديک به دو دهه از مبارزه و مقابله با خشونت در ميان فعالان زن ايرانی می­گذرد، اما متأسفانه نه تنها شاهد ارادۀ جدی دولتمردان کشور برای کاهش خشونت عليه زنان نبوده­ ايم، بلکه با اجرای سياست­های نابخردانه و مردسالارانه، «خشونت خانگی عليه زنان» گاه به حوزۀ قانون نيز تسری يافته و به «خشونت قانونی عليه زنان» تبديل شده است. برای نمونه، در حالی که روند فزايندۀ تجاوز جنسی و قتل زنان می­بايست دستاويزی برای وضع قوانين حمايت­ کننده از زنان قربانی خشونت جنسی قرار گيرد، متأسفانه خشونت­های کلامی عليه زنان از سوی برخی از مسئولان کشور گسترش می­ يابد و بی­ اخلاقی و خشونت نسبت به زنان در جامعه توجيه و به آن دامن زده می­شود. گويی دولتمردان به جای اينکه با نقد روش­های ناکارآمد خود در احقاق حقوق شهروندان کوشا باشند، ترجيح می­دهند زنان را باعث و بانی گرفتاری­ها و مشکلات مملکت بدانند و برای اثبات باورشان ترجيح می­دهند به عوض رفع نابسامانی­ها و تبعيض­های حقوقی زنان در قوانين خانواده، همچنان زنان را در نبود حداقل حقوق خود از جمله «حق طلاق» در موقعيتی دردناک قرار دهند به طوری­که راهی به­ جز بازتوليد خشونت عليه خود و همسرانشان نيابند. برنامه­ ريزان اقتصادی مملکت به عوض آنکه برای کاهش دادن و نهايتا حل معضل خودفروشی و پايين آمدن سن فحشا، که ناشی از گسترش فقر و اجبار اعتياد است، در صدد ايجاد سيستم­های حمايتی برآيند، کارآفرينی و ايجاد فرصت­های شغلی بيشتر برای زنان را در اولويت قرار دهند، و به تخصيص عادلانه و فراجنسيتی منابع و فرصت­های اشتغال بين شهروندان بينديشند، متأسفانه با نحوۀ سياست­گذاری و تخصيص منابع کشور موجب به حاشيه راندن هرچه بيشترِ زنان از بازار کار و محروميت آنان از امکان تامين معيشت شرافتمندانه می­شوند.

يا شاهديم که برخی از مسئولان، به جای ارائۀ راه­ حل­های بنيادی در جهت رفع مبانی خشونت­ها و مشکلات گستردۀ اقتصادی و اجتماعی عليه زنان، با برخوردی سطحی و شکلی «لباس زنان» را به معضل و دستاويزی برای اعمال خشونت­های بيشتر عليه زنان تبديل کرده­ اند.

متأسفانه اين روش­ها و سياست­های نادرست نه تنها خشونت عليه زنان را به پنهان­ترين زوايای زندگی فردی و اجتماعی زنان گسترش داده که سایۀ شومش را بر زندگی کودکان بی­گناه و بی­پناه که آسيب­ پذيرترين گروه­های جامعه هستند نيز گسترانيده و پيشاپيش نسل آينده را نيز در معرض سقوط و اضمحلال قرار داده است. شعله­ های سوزان اين خشونت­ها که قلب سرزمين ما را در آتش خود می­سوزاند از يک­سو در تفکيک جنسيتی، نابرابری و جدايی قهرآميز زنان و مردان در دانشگاه­ها و عرصه­ های عمومی زبانه می­کشد، و از سوی ديگر در تفکيک و جدايی قهرآميز فرهنگ و سرزمين­مان از جامعۀ جهانی خود را به رخ جهانيان می­کشد . گويی رجحان سياست «جدايی و تفکيک»-- که قهر و خشونت را در درون خود بازتوليد می­کند-- بر سياست «تعامل و گفتگو» --که در بطن خود مدارا و مسالمت را حمل می کند-- بيش از پيش برنظام انديشه و تصميم­ سازی­های «سياست-مردان» ما جا خوش کرده است. آنان زنان را از مردان جدا می­سازند به نیّت اينکه به «گناه» آلوده نشوند، فارغ از اينکه در تعامل و ارتباطی شفاف و برابر ميان انسان­هاست که روابط انسانی و اخلاقی دست­ يافتنی و شکوفا می­شود. از سوی ديگر، مردمان ساکن سرزمين ايران را از جهانيان مجزا می­کنند به نیّت اينکه به «فرهنگ جهانی» آلوده نشوند، فارغ از اينکه در سایۀ مدارا، تعامل و ارتباط با «ديگری» است که فرهنگ «خودی» بالنده و پويا می­گردد. اما امروزه قطبی شدن هرچه بيشتر گفتمان­های سياسی داخلی و جهانی و دامن زدن برخی دولتمردان ايرانی به چنين فضای تنش زايی، نه تنها مسائل و مشکلات زنان ايران را بيش از پيش به حاشيه می­راند، بلکه ابعاد خشونت بر زنان و کودکان را نيز گسترده ­تر می­کند.

در مواجهه با چنين وضعيتی است که ما، جمعی از کنشگران جنبش زنان در ايران، بيش از هر زمان ديگر دل‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نگران افزايش اِعمالِ انواع و اقسام خشونت بر زنان و کودکان هستيم، چرا که به نظر می­رسد فضای دوقطبی و خصمانۀ ناشی از بن­ بست سياست­های تنش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آفرين و خشونت ­زای دولت-مردان در سطح ملی و جهانی، خطر برخوردهای قهرآميز و، به تبع آن، گسترش خشونت عليه زنان و کودکان را تا عميق­ترين لايه­ های اجتماعی و سياسی و خانوادگی امروز و فردای ايران زمين دامن می­زند.

به گمان ما، در فضای کنونی، سه نيروی عمده و استراتژيک قادرند به تعديل اين فضای خصمانه و دوقطبی ياری رسانند: گروه­ های گوناگون مردم در ايران، دولت حاکم بر ايران و جامعۀ جهانی. در اين سه نيروی موجود و تاثيرگذار در آيندۀ ايران، هم پتانسيل خشونت و هم ظرفيت «مذاکره و گفتگو» توأمان وجود دارد. از اين روست که ما زنان، به مناسبت فرا رسيدن «روز جهانی مبارزه با خشونت عليه زنان»، از همۀ «مردانِ سياست» می­خواهيم که به ندا و هشدارهای ما زنان نيز گوش فرادهند و به جای گسترش قطب­ بندی­های تخاصمی و خشونت­آميز، بر تقويت ابزار و پتانسيل­های گفتگو و مذاکره در هر سۀ اين نيروها تکيه کنند. بی­ شک برای اين کار لازم است که از گفتمان­های دوقطبی و متکی بر «حقانيت / عدم حقانيت» و يا ارزش­های دوبُنی (جبهۀ حق و باطل) فاصله بگيريم و بر گفتمان «آشتی و مذاکره و گفتگو در سطح ملی و نيز در سطح جهانی» پای فشاريم. و از همين­رو اميدواريم گره کور بحران پيچيدۀ کنونی از طريق شناسايی و بهره بردن از امکانات مذاکره و گفتگوی متقابل بين اين سه نيرو گشوده شود. چرا که ما باور داريم راه­ حل نهايی مشکلات و بن­ بست­های موجود پرهيز از دامن زدن به فضای خصمانه و خشونت­آميز، احترام به حقوق شهروندان به­ ويژه زنان و کودکان، پذيرش گفتگو و مذاکره ميان مسئولان حکومتی با جامعۀ جهانی در پيشگاه افکار عمومی، پذيرش هنجارها و قواعد بين­ المللی (که حاصل تجربۀ بشری است) و، همراه با آن، گفتگو و مذاکرۀ شفاف با نمايندگان و رهبران

جنبش­های اجتماعی و سياسی موجود و نيز ايجاد فضای امن از طريق رفع حصر از رهبران جنبش مدنی، آزادی زندانيان سياسی و عقيدتی به­ ويژه زنان و مادران زندانی و فراهم آوردن امنيت لازم برای فعاليت­های آزادانۀ مدنی و گشايش فضای جامعۀ مدنی کشور است.

بی­ شک فراهم آوردن زندگی شايستۀ انسانی در فضای غيرخشونت­ آميز برای زنان و مردان و کودکان و نسل­های حال و آيندۀ کشورمان نه تنها در گرو «اهدافی مصلحانه» که نيازمند روش­هايی غيرخصمانه و مداراجويانه در سطح بين­ المللی و در سطح ملی است و چنين زيست و زندگی آرزوی ماست.

امضاء کنندگان به ترتيب حروف الفبا:

آمنه کرمی
اعظم اکبر زاده
اکرم مصباح
الهه مجردی
بحجت رضايی
بنفشه حجازی
پروين ضرابی
ثريا يوسفی
جميله محمدی
خديجه باباييان
دخی دوشا
رخشان بنی اعتماد
روبان تبريزی
زهرا حيدرزاده
زهرا زينالی پور
زهرا ميرزايی
ژيلا بنی يعقوب
سارا محمدی
سودابه کمالی
سوسن شعبانی
سونيا ترکمن
شهربانو امانی
شهلا فروزانفر
شهلا لاهيجی
شهين خاک نگار
شهين علوی
صادقه شيردل
صديقه صيادی
طاهره طالقانی
طلعت تقی نيا
عاليه مطلب زاده
فاطمه گوارايی
فخرالسادات محتشمی پور
فخری شادفر
فخری نامی
فرحناز مينايی پور
فرخنده جبارزادگان
فرزانه طاهری
فرزانه محجوب
فرشته جمشيدی
فريده غايب
فريده فرازکوه
فريده ماشينی
فيروزه صابر
گوهر شميرانی
ليلا ايپکچی
مريم جان پناه
مريم قدس
مژگان تقی نيا
معصومه دهقان
منصوره حمصيان
منصوره خسرو شاهی
منصوره مسعودی
مينو مرتاضی لنگرودی
ناهيد توسلی
نرگس حميدیی
نرگس محمدی
نسرين ملکی
نوشين احمدی خراسانی
نيلوفر کشميری
وجيهه خوش بين

اسامی جديد امضاء کنندگان بيانيه:

بنفشه جمالی
پرستو اله ياری
پروين سلطانی دولتخانی
جلوه جواهری
سمانه عابدينی
مريم رحمانی
مريم کاويانی
نازنين سام
ناهيد کشاورز
نيکزاد زنگنه