عماد افروغ: خطر بی‌دينی جامعه را تهديد می‌کند، ايلنا

- ناديده گرفتن غايت مطلوبی به نام اخلاق در سال‌های اخير به اوج رسيد
- خطر ماکياوليزم مذهبی، از خطر ماکياوليزم سکولار بيشتر است
- تقويت نهادهای مدنی و روشنفکری و افزايش آگاهی بخشی راه مقابله با سوء استفاده کنندگان از دين است.

ايلنا: يک فعال سياسی با بيان اينکه در سال‌های اخير استفاده ابزاری از دين در کشور ما به اوج خود رسيد، اظهار داشت: اگر جلوی اين استفاده‌های ابزاری از دين و شخصيت‌های حقيقی و حقوقی گرفته نشود، خطر لائيسيته و بی‌دينی، جامعه‌مان را تهديد می‌کند.

عماد افروغ نماينده سابق مجلس هفتم، در گفت‌و‌گو با خبرنگار ايلنا و در پاسخ به اين سؤال که آسيب‌های استفاده‌های ابزاری از دين در عرصه سياست، تا چه ميزان است؟ اظهار داشت: اگر ما در جامعه خود از يک عرصه مدنی فعال و روشنفکری ريشه دار برخوردار باشيم، جلوی اين استفاده‌های ابزاری از دين و شخصيت‌های حقيقی و حقوقی دينی و تاريخی گرفته می‌شود.

وی افزود: يک آسيب جدی جامعه ما، که از مدت‌ها پيش هشدار داديم و در اين چند سال اخير هم به اوج خود رسيد، همين گرايشات ماکياوليستی بود؛ يعنی استفاده ابزاری از هر چيزی، ناديده انگاشتن غايت مطلوبی به نام اخلاق و معنويت و ارزش‌های دينی و از هر چيزی فرصت ساختن؛ ما اين را از چند سال پيش به اين طرف گفتيم و عده‌ای هم به آن توجه نکردند و تازه امروز به آن رسيده‌اند.

اين فعال مدنی-سياسی اضافه کرد: حال بايد به اين پاسخ دهيم که چرا عده‌ای هنوز هم به اين حقيقت مذکور نرسيده‌اند؟ چه موانعی وجود دارد؟ آيا تراکم کار روشنفکری به حد کافی نيست؟ و آيا گوش‌های شنوايی نيست؟ روی اين موضوع بايد يک تحليل مبسوطی بشود.

وی يادآور شد: اين هشدار را خيلی‌ها دادند و طبيعی است که تبعات بسيار بدی هم دارد. يعنی اگر جلوی اين استفاده‌های ابزاری از دين و شخصيت‌های حقيقی و حقوقی گرفته نشود، خطر لائيسيته و بی‌دينی، جامعه ما را تهديد می‌کند.

افروغ تأکيد کرد: خطر ماکياوليزم مذهبی، به مراتب از خطر ماکياوليزم سکولار بيشتر است.

وی در بيان راه‌های مبارزه با اين آسيب‌ها و تهديدات گفت: راه مبارزه با اين تهديد، فهم اين نکته است که وسعت و قابليت انقلاب اسلامی از آنچه در جمهوری اسلامی می‌گذرد و گفته می‌شود، به مراتب بيشتر است؛ راه ديگر مبارزه با اين تهديد، تقويت نهادهای مدنی، تقويت روشنفکری، تقويت آگاهی بخشی و تقويت بعد نظريه‌پردازی و نظارت است و ما نبايد نظريه‌پردازی را صرفا به نهادهای رسمی موکول کنيم.