سخنی با بسيجی نماها در دانشگاه، مسعود چناسی

آذرماه فرا رسيد. ماه دانشجو. البته برای من بيش تر تداعی کننده نام مجيد توکلی است. اوست شرف جنبش دانشجويی و يک دانشجوی حقيقی و در معنايی بالاتر يک انسان واقعی. بنده ۲سال بيش تر اين افتخار را نداشتم که آذرماه در دانشگاه حضور داشته باشم و با توجه به اخراج از دانشگاه اين افتخار از من گرفته شد. حال که فرصت حضور در دانشگاه را ندارم بر اين شدم تا چند کلامی را با زورگويانی که از فضای خفقان لذت ميبرند و همچنين با افرادی که با سکوتشان آن هارا حمايت ميکنند به سخن بنشينم. البته از اين نظر شما را بسيجی نما ناميدم چون که هيچ شباهتی به مردانی که از خاک اين کشور دفاع کردند و تنها به فکر مردم و حفظ کشور بودند نداريد و از يک اسم تماما سوء استفاده ميکنيد و به فکر منفعت خودتان هستيد. من از حمايت جنبش سبز يا ديگر گروههای مخالف هم با شما صحبت نخواهم کرد بلکه ميخواهم در مورد همين محيط دانشجويی که بيش تر وقتتان در روز صرف آن ميشود با شما صحبت کنم.

برادران به اصطلاح بسيجی، در حالی با شما صحبت ميکنم که بسياری از دوستان ما و ياران دبستانی ما و شما در زندان بهترين سال های عمرشان را ميگذرانند. دانشجويانی که بدون استثنا در حکم هايشان اقدام عليه امنيت ملی درج شده. اما چگونه يک دانشجو ميتواند تهديدی برای امنيت ملی باشد؟ آيا پايه های حکومت اين قدر لرزان است که دانشجو با اعتراضات و خواسته های دانشجويی به تهديدی برای کشور تبديل ميشود؟ آيا تجمع ۱۶آذر و خواندن سرود يار دبستانی، تجمع و تبانی عليه نظام است؟ من از شما درخواست ميکنم کمی تحقيق کنيد در مورد دانشجويانی که امنيت کشور را به خطر انداخته اند و زندانی هستند. تحقيق کنيد که چرا مجيد توکلی بيش از ۷۰۰روز است که به مرخصی نيامده و چندين ماه هم از ملاقات و تماس تلفنی محروم بوده و همينطور ضياء نبوی، مجيد دری، شبنم مددزاده، مهدی خدايی، آرش صادقی، مهديه گلرو، بهاره هدايت و صدها نفر ديگر که مجالی نيست اسمی از تمام آن ها ببريم. اين رفتار ها در حالی است که بزرگترين قاچاقچيان مواد مخدر هم به مرخصی می آيند، اما دوستان ما از ابتدايی ترين حقوق يک زندانی بی بهره اند. آيا وجود دانشجويان معترض برای امنيت کشور خطرناک تر از حضور قاچاقچيان مواد مخدر در کشور است؟ حقيقتا در تعجبم از اين سکوت شرم آوری که شما را فرا گرفته، شمايی که روزی با همين دوستانی که در حبس هستند هم بازی بوديد و سال های کودکی و نوجوانی خود را با آنها سپری کرديد. در تعجبم از اين رفتار تبعيض آميز شما. عجيب است که شما در اعتراض به رفتار دولت انگليس با دانشجويانش تجمع اعتراضی ميکنيد در حالی که حال و روز هم کلاسی هايتان و هم دانشگاهيانتان اينگونه است. در تعجبم که در حمايت از مردمی که در اعتراض به سياست های اقتصادی کشورشان در وال استريت تجمع کردند تظاهرات ميکنيد، اما در برابر اختلاس ها و چپاول های کشور خودتان سکوت کرده ايد. شما را چه شده؟ به کجا کشيده شده ايد؟ اين بود دانشگاهی که بايد مبدا تحولات ميشد؟ دانشگاهی که نفس کشيدن در آن جرم محسوب ميشود، دانشگاهی که پر شده از نيروهای امنيتی و اطلاعاتی و رسما به پادگانی نظامی تبديل شده که حتی رفت و آمد های دانشجويان نيز تحت کنترل است. در تعجبم از شما که چگونه لذت ميبريد از بازی در زمين فوتبالی که فقط تيم شما در آن حضور دارد و در اين زمين ميدويد و به دروازه ی خالی گل ميزنيد در حالی که دانشجويان و مردم حتی تيم شمارا به رسميت نميشناسند، چه برسد به اينکه از گل زنی شما خوشحال شوند. به شما تبريک ميگم. شما توانستيد با زورگويی و بی شرمی انجمن های اسلامی حقيقی را تعطيل و به دفترهايشان تعرض کنيد و انجمن جعلی خود را روی کار آوريد، شما موفق شديد با سرکوب و زير پا گذاشتن تمام حقوق انسانی اکثر فعالين را زندانی، محروم از تحصيل و يا اخراج کنيد. شما توانستيد تمام امکانات دانشگاه را در اختيار بگيريد و به هرچيزی که دوست داريد دسترسی داشته باشيد و برای خودتان جولان بدهيد اما برخی فعالين سياسی برای يک شب ماندن در خوابگاه بايد ساعت ها به دنبال مجوز بروند تا يک شب را در خوابگاه سر کنند. آفرين. شما حتی به قرون وسطی برگشتيد و دخترها و پسرها را ميخواهيد از هم جدا کنيد. اما از عمق وجودم به شما تسليت ميگم و برای شما متاسفم که با اين رفتارها چهره ی زشت خود را هرروز بيش تر نمايان کرديد و نه تنها يک نفر به جمعتان اضافه نشده بلکه روز به روز کمترميشويد و تنها تر و دانشجويان بيش تری به جمع مخالفان شما اضافه ميشوند. به شما تسليت ميگم که نتوانستيد آتش اعتراضات را خاموش کنيد و هرروز آن را شعله ور تر کرديد با زورگويی های خود در دانشگاه و چيزی به پايان اين زورگويی های شما در دانشگاه باقی نمانده. اين نکته که هيچ فکر آزاد و مستقلی با شما همراه نيست را خودتان بهتر ميدانيد، درغيراين صورت اين همه سرکوب و فضای امنيتی به چه دليل است؟ خنده دار است که در دانشگاههايی که هرکدام ۵۰۰۰تا ۱۰۰۰۰دانشجو دارند شما تجمعاتی ۱۰۰نفره برپا ميکنيد که نيمی از جمعيت هم اساتيد و کارکنانی هستند که با اجبار شرکت کرده اند. شما با تمام امکاناتی که در اختيار داريد حتی نتوانستيد يک نشريه در دانشگاهها داشته باشيد که حداقل ۱۰درصد دانشجويان نشريه شمارا مطالعه کنند. در ابتدای سال با هر ترفندی که هست سعی در جذب دانشجويان ورودی جديد داريد اما هيچ گاه موفق نشديد. دليل اين نا موفق بودنتان در چيست؟ آيا جز اين است که شما با رفتارهای زشت و ناپسند خود در دانشگاه و قائل نبودن حقی برای ساير دانشجويان به اينجا رسيديد؟ آيا جز اين است که شما فقط خود را ميبينيد و انگار ساير دانشجويان به دانشگاه آمده اند که از اوامر شما اطاعت کنند و با کوچکترين اعتراضی سعی در حذف آنها داريد؟ فقط ميتوان به حال شما تاسف خورد که به جای دفاع از ارزش های دانشگاه و محيط دانشجويی و به جای فعاليت در زمينه ی مطالبات دانشجويی، تنها در يک راه خاص قدم برداشتيد و آن زور گويی در دانشگاه بود.
اما در پايان شما را توصيه به کاری ميکنم. شما که ادعای حمايت از مردم مظلوم جهان را داريد لطفا اخبار حقيقی سوريه را دنبال کنيد و ببينيد مردمشان چگونه به وحشيانه ترين شکل توسط ديکتاتور اين کشور کشته ميشوند وبرای حمايت از آنها روز ۱۶آذر امسال فراخوان دهيد و همزمان با روز دانشجو از اين مردم حمايت کنيد و مشاهده کنيد که پيرو حق اگر باشيد چند نفر همراهتان خواهند بود. فقط برای يکبار امتحان کنيد. شايد جايی در قلب دانشجويان باز کرديد و در پی جبران اشتباهاتتان برآمديد. تا دير نشده به خود آييد. اين رفتار شما در هيچ دين و آئينی جای ندارد و تنها مخصوص افرادی است که اصول انسانيت را زير پا گذاشته اند.
به اميد خدا امسال دانشجويان، مراسم ۱۶آذررا هرچه با شکوه تر برگزار خواهند کرد و خواست های دانشجويی خود را به گوش همه خواهند رساند و بار ديگر ثابت ميکنند که:
دانشجو ميميرد، ذلت نميپذيرد

مسعود چناسی