و حکایت همچنان باقی ست! مینا انتظاری

بدون تعارف و مبالغه، در شرایط خطیر کنونی، نامگذاری مجاهدین در لیست تروریستی امریکا با سرنوشت هزاران انسان آزادیخواه و جان شیفته در اشرف ارتباط مستقیم و بلافصل دارد. به همین دلیل وجدان بیدار جامعه بشری بطور عام و طیف گسترده ایرانیان شریف و آزاده بطور خاص در این امر "انسانی" و "ایرانی" رو در روی لابیستهای نفتی و دلالان وطن فروش رژیم و برخی نهادهای قدرت غربی قرارگرفته اند.

تبليغات خبرنامه گويا	advertisement@gooya.com

ویژه خبرنامه گویا

بیست و سه سال پیش در همین ایام همبند عزیزم "رقیه اکبری" بعد از تحمل هفت سال زندان، به جرم دفاع از هویت سیاسی و شرف انسانی خود، به همراه هزاران انسان شریف و آزاده دیگر، مظلومانه در زندان اوین به دار شقاوت آویخته شد. همزمان دخترک خردسال او "مهناز" کوچولو بر "ساقه تابیده کنف" جوانه شد و حالا همچون درختی از جنگل مقاومت مردم، در کسوت یک رزمنده آزادی در شهر اشرف به سر میبرد.

وقتی "طناب بدستان" تبهکار رقیه و دیگر زندانیان سیاسی دلاور را قتل عام میکردند، تا مدتهای مدیدی محافل بین المللی مسئول و قدرتهای جهانی مدعی دموکراسی، همچون قدرت مداران و صاحب منصبان آنروزی در داخل کشور و مدعیان کنونی دگراندیشی در خارج از کشور، هیچ کدام هیچ چیز ندیدند و هیچ نگفتند. امروز اما در شرابطی که "مهناز" و یارانش در معرض یک قتل عام دیگر قرار دارند ، مسئله "اشرف" تبدیل به یکی از بحث برانگیزترین و حساس ترین موضوعات انسانی و سیاسی در بین جامعه ایرانی و در سطح رسانه های جهانی گردیده است. راستی چرا؟

بدیهی ست که بنا بر قانونمندی های علمی جامعه شناختی و تجربیات عام تاریخی، در روند کنونی مبارزات سیاسی-اجتماعی مردم ایران، همچون دیگر مقاطع تاریخی مسیر تکاملی جوامع بشری، هرگونه تغییر و تحول محتمل و در چشم انداز، بطور اجتناب ناپذیری ریشه در تحولات و رویدادهای پشت سر دارند....

این روزها سالگرد کشتار بزرگ و قتل عام تابستان ۶۷ میباشد... تابستان داغ و سوزانی که با فتوای جلاد دوران، فصل سیاه درو کردن یاس ها و غارت گلها شد... و برای من داغ جانگداز از دست دادن صدها تن از بهترین یاران و همبندان دلاورم که همگی در آن "فاجعه ملی" سربردار شدند، هنوز همچون زخمی کهنه و خون چکان بر جسم و جانم آتش میزند...

در واقع کابوس واقعی برای نسل من از هفت سال قبلتر از آن یعنی تابستان خونین شصت آغاز شد. فصل سلاخی در اتاقهای "تعزیر" و در کشتارگاههای اوین و قزلحصار و گوهردشت و عادل آباد و وکیل آباد و دیزل آباد و کارون... دوران سیاه دادگاههای چند دقیقه ای و تیربارانهای دسته جمعی... و سرانجام، تلخی جانکاه شمارش تیرهای خلاصی که شبانگاه و در پشت دیوار بند، بر قلب و مغز همکلاسی یا هم بندی و یا هم سلولی مان شلیک میشد... این سهم نسل من و یادمانده های هول انگیز خود من از آن "دوران طلایی امام راحل" بود از تابستان ۶۰ تا تابستان ۶۷ ... و حکایت همچنان باقیست.

حالا در سال ۹۰ هستیم و تابستان پر التهاب و پر آشوب دیگری را پشت سر میگذاریم. سیر تحولات سیاسی-اجتماعی چه در رابطه با میهنمان ایران و چه در سطح منطقه خاورمیانه شتاب عجیبی بخود گرفته است. به نظر میرسد برج و باروی دیکتاتورها و سیستمهای سرکوبگر محلی، بعضآ با قدمت چند ده ساله، درحال فروریختن و فروپاشی است... در این میان برخی از ملتهای محکوم استبداد، به سرعت از نقطه جوش تلاطم و تقابل با سیستم حاکم، پیروزمندانه عبور کردند و به آرامش نسبی رسیدند.

در میهن من اما، بیش از سه دهه است که مردم و طیف گسترده آزادیخواهان این سرزمین، درگیر و چنگ در چنگ با هیولای فاشیسم مذهبی، برای نیل به آزادی بسا بیشتر از دیگر ملل منطقه جانفشانی و جان نثاری کرده اند ولی هنوز در حسرت یک جرعه آزادی و یک نفس هوای تازه همچنان میسوزند.

در صحنه مقاومت و رو در رویی مردم و ملاهای حاکم بر ایران، علیرغم همه فراز و فرودها و کنش واکنشهای سی ساله گذشته، در کنار همه عوامل موثر دیگر، نقش بلامنازع و تهدید برانگیز پارامتر "مجاهدین خلق" و به تبع آن شهر "اشرف" برای تمامیت رژیم، همچنان باقیست و این تضاد آشتی ناپذیر یقینآ به نقطه تعیین تکلیف نهایی بسیار نزدیک شده است...

بعنوان یکی از بازماندگان کشتارهای دهه خونین شصت و تنها بازمانده از جمع مجاهدین سالن ۳ اوین در مقطع پیش از قتل عام تابستان ۶۷، در حالیکه همچنان آرزویی بالاتر از آزادی مردم وطنم ندارم، وظیفه انسانی خود می دانم که در هر شرایطی از حقوق پایمال شده همه یاران دربندم دفاع کنم. یاران عزیزی که بسیاری شان برخاک افتادند و یا بر سر دار رفتند و دهها تن از آنان برای ادامه مبارزه با هیولای "فاشیسم مذهبی" به محض خروج از زندان راهی اشرف شدند. این در وهله اول نه دفاع از مجاهدین خلق و نه حتی از بچه های اشرف، که دفاع از پرنسیب هایی است که در بیش از ۳۰ سال نبرد نابرابر با دیکتاتوری حاکم بر میهنمان به آن پایبند بودیم.

البته حالا بعد از ۱۴ سال بندبازی سیاسی و مماشات غرب با رژیم ملایان، دیگر تردیدی باقی نمانده که نامگذاری مجاهدین در لیست سیاه امریکا، نه نتیجه یک پروسه حقوقی و قضایی حتی فرمالیستی بلکه ناشی از یک معامله کثیف سیاسی "شیطان بزرگ" با "حاکمان مدره" در ایران بوده است. سیاست مخربی که ملایان خونخوار با سواستفاده از آن، هر جنایتی را علیه مخالفین برانداز خود بطور عام، و مجاهدین و طیف حامیان شان بطور خاص، در داخل و خارج کشور مشروع و موجه می نمایانند. از زندان و شکنجه واعدام گرفته تا زجرکش کردن زندانیان بیمار در داخل کشور تا آوارگی هزاران خانواده پناه جو و رد درخواست پناهندگی آنان در خارج از جهنم آخوندی توسط دول غربی صرفآ بخاطر لیست تروریستی... از محاصره پزشکی و دارویی گرفته تا اِعمال بدترین شیوه های شکنجه و جنگ روانی و ارتکاب فجیع ترین جنایات جنگی علیه ساکنان بیدفاع اشرف...

در ورای بحثهای پیچیده سیاسی و شرایط بغرنج جهانی و علیرغم فضای مسموم رسانه ای ناشی از "سنگسار سیاسی" مجاهدین، ترجیح میدهم فقط بعنوان نمونه، با یاد و نام تنی چند از همبندان دلاورم در زندان، که سالهاست برای تداوم مبارزه با ملاهای دین فروش و مردم فریب در اشرف بسر میبرند، جنبه دیگری از رزم و رنج ساکنان اشرف را تصویر و ترسیم کنم. کسانی که هنوز آثار شکنجه های نظام "عدل الهی" بر جسم و جانشان هویداست...

بر کف پاهای "ملیحه مقدم" دانشجوی مهندسی متالوژی دانشگاه علم و صنعت و نویسنده کتاب "کرانه حقیقی یک رویا"، هنوز آثار ضربات کابل بازجویان اوین قابل رویت است. ملیحه بعد از تحمل چهار سال زندان، در سال ۱۳۶۴ موفق به فرار از زندان و خروج از کشور شد.... "هنگامه حاج حسن" از پرستاران شهر اشرف و نویسنده کتاب "چشم در چشم هیولا" و همینطور "اعظم حاج حیدری" نویسنده کتاب "بهای انسان بودن" هنوز از دردهای ناشی از عوارض ماهها قرارگرفتن در شکنجه گاه "قبر و قیامت" زندان قزلحصار، رنج میبرند. دوست عزیزم "هما جابری" نویسنده کتاب "مجمع الجزایر رنج" از شکنجه هایش در انفرادیهای طولانی مدت زندان گوهردشت و دوران اسارت در شکنجه گاه هولناک "واحد مسکونی" در قزلحصار، بسا ناگفته ها و دردها در دل دارد.

وقتی در جریان یورش جناینکارانه اخیر به اشرف در فروردین ماه امسال، برای لحظاتی روی صفحه تلویزیون، همبند دیگرم "میترا ایلخانی" را با پاهای تیرخورده و غرق در خون روی برانکارد دیدم آه از نهادم برامد و با خود گفتم: عجب حکایتی ست ماجرای جنگ ما و ملاها! این آخوندهای خونخوار بعد از سی سال هنوز در پی "تمام کُش" کردن نسل ما هستند. چهره میترا اما علیرغم درد بسیار، آرام و مصمم مینمود و من با شناختی که از بچه های زندان دارم میتوانستم بخوبی بفهمم که او و دیگر همبندان سابقم در اشرف مثل فروزان، مهناز، پری، مهری، مهین، بدری، ماندانا، پریچهر، مریم، اعظم، کبری، میترا، مژگان، زهره، فرح، بهشته ... اگر لازم شود در راه رهایی میهن از یوغ استبداد، از جان خود نیز خواهند گذشت ولی همچون دوران زندان تن به ذلت و تسلیم نخواهند داد.

اما داستان کودکان جنبه دیگری از این جنگ سی ساله با جنایتکاران حاکم و البته وجه دیگری از زندگی پرشکنج اشرفیان میباشد. از سالهایی که در زندان بودم، "مهناز" را بیاد می آورم که هر دو هفته یکبار به همراه مادر بزرگ رنجدیده اش به ملاقات مادرش "رقیه اکبری" می آمد. فکر نمی کنم از خاطرات کودکی زندگی در کنار مادرش چیزی بیشتر از ملاقاتهای تلفنی ده دقیقه ی در زندان، نصیب برده باشد. من آن روزها را بخوبی بیاد دارم چون هفت سال با مادر او همبند بودم. مهناز کوچولو معصومانه منتظر تمام شدن حکم ده ساله مادر مجاهدش بود تا شاید شبی را در آغوش پرمهر او بسربرد و آرام گیرد. اما در مرداد شصت و هفت، مادر و دایی مهناز (رقیه و رضا اکبری) به همراه خیل خاله ها و عموهایش حلق آویز شدند. او فقط نمونه ای است از عواطف جریحه دار شده و معصومیت غارت شده ی نسلی از کودکان که کانون گرم خانه و خانواده شان در آتش بیداد خمینی خبیث سوخت و برباد رفت....

کودکان بسیاری بودند که در یورش پاسداران تبهکار به خانه و محل سکونت خانوادگی یا تشکیلاتی والدین شان و یا درگیری های مسلحانه، پدر یا مادر و یا هردو را از دست دادند. تعداد زیادی از آن نونهالان که حالا به زنان و مردان رشید و دلیری بالغ گردیده اند برای تداوم راه و رزم آزادیخواهی پدران و مادران خود، از ایران یا اروپا یا امریکا و کانادا، به رزمندگان اشرف پیوستند. سلحشورانی همچون "ناصر خادمی" تنها فرزند فرشته و حمید؛ و یا "محمد رضا ضابطی" فرزند نصرت و محمد؛ و یا "حنیف مجتهدزاده" فرزند آذر و محمدعلی و یا "مصطفی رجوی" فرزند اشرف و مسعود .....

کم نبودند کودکانی که در آن دوران سیاه بعلت اسارت مادرشان، در زندان اوین و یا دیگر زندانها بدنیا آمدند و در بدو تولد و آغاز چشم گشودن بر این دنیا، زندان و زنجیر و زجر را تجربه کردند. شاید همین عامل مهمی بود که جنایتهای بی پایان این رژیم را فراموش نکردند و در هر صحنه و یا مقطعی از مبارزات آزادیخواهانه مردم حضور موثری داشته اند. تعدادی از این "کودکان زندان" سرانجام اشرف را بعنوان کانون نبرد با ملایان اشغالگر برگزیدند. بجاست در همین رابطه از "سحر" نازنین یاد کنم که در زندان بدنیا آمد و تا ماهها در شرایط غیرانسانی داخل بند بسر برد و حالا بعنوان یک نوازنده برجسته ویلون در ارکستر سمفونیک اشرف هنرنمایی میکند.

از میان کودکان آنروز زندان و رزمندگان امروز، حالا دیگر "صبا هفت برادران" نامی بسیار آشناست. صبا در زندان بدنیا آمد و تا دو سالگی در کنار مادر، زندانی بود و سرانجام در فروردین ماه امسال، بیدفاع و بی سلاح و بیگناه در یک جنایت فجیع در اشرف و با شلیک مستقیم گلوله از پای درامد و بر خاک افتاد. قاتلین او، ماموران عراقی وابسته به دولت دست نشانده عراق بودند که در صحنه تحت فرماندهی نیروی تروریستی قدس وابسته به رژیم ایران عمل میکردند. البته در مورد آدمکشان حرفه ای رژیم اسلامی که سی و سه سال است دست در خون مردم ایران دارند و همینطور دست نشاندگان تروریست برون مرزی شان، چنین چیزی اصلآ عجیب و غریب نیست.

ولی نکته بسیار قابل تامل در ارتکاب جنایت جنگی کشتار فروردین ماه در اشرف، خروج عمدی و آگاهانه نیروهای ناظر امریکایی از اشرف در شب واقعه و خالی کردن صحنه به نفع قاتلین، و چراغ سبز آشکار مقامات بالای پنتاگون و وزارت خارجه ای امریکا به هنگام وقوع جنایت کشتار پناهندگان سیاسی ایرانی بود. نمونه و نمودار انکار ناپذیری از تداوم سیاست کثیف مماشات غرب با ملاهای وطن فروش، و صد البته تامین منافع کلان کمپانی های نفتی و غولهای اقتصادی غربی به بهای نابودی هرچه بیشتر منابع طبیعی و مصالح مردم ایران با حفظ همین رژیم قرون وسطایی در حاکمیت غاصبانه بر ایران... و مگر در سی و سه سال گذشته تا آنجا که به رابطه غرب با رژیم ایران و با مردم ایران برمیگردد، همواره "در" بر همین پاشنه نچرخیده است!؟

یک اتفاق ساده اما، تفاوت کیفی شرایط امروزین معادله "ایران" را در مقایسه با موقعیت های مشابه در دوره های گذشته، مثلآ مقطع قیام ۵۷ و کودتای ارتجاعی سال ۶۰ و یا دوران حاکمیت کوتاه مدت دولت ملی مصدق و وقوع کودتای استعماری سال ۳۲، به روشنی بارز و برجسته کرد. آن اتفاق بظاهر ساده و البته سمبولیک، همانند صحنه شهادت "ندا" در قیام دو سال پیش، ثبت زنده و پخش مستقیم آخرین پیام "صبا" بود که بر اموج ماهواره و به مدد تکنولوژی نوین با صدا و تصویر، مرزهای جغرافیای و سیاسی و انسانی را در نوردید و بسیاری قلوب را بر علیه یک بی عدالتی عریان برانگیخت. پیام البته سرخ فام ولی خیلی ساده بود: "تا آخرش می ایستیم"

در عصر ارتباطات الکترونیکی و دوران تکنولوژی نوین و در حیطه شبکه های اینترنتی و دنیای مجازی، که "جامعه بشری" در سرتاسر کره خاکی به یمن رادیو تلویزیون های ماهواره ای و تلفن دستی و فیس بوک و تویتر... تبدیل به "دهکده جهانی" گردیده و با فشار یک دگمه در یک چشم بهم زدن اخبار و اطلاعات در ابعاد گسترده پخش جهانی میشوند، اِعمال سانسور مطلق و خفقان کامل و ایجاد دیوار نفوذناپذیر دود و دروغ برای انجام تبانی های کلان "ارتجاعی-استعماری" بطور نسبی نامحتمل و خیلی رسواگر خواهد بود...

بخصوص وقتی سوژه اصلی این کشاکش دامنه دار (مجاهدین اشرف) - که گویا قرار است به عنوان یک باج کم خرج از جانب غرب و یک طعمه لذیذ برای آخوندهای خام طمع، مورد معامله و بده بستان قرار گیرند - از شبکه گسترده اجتماعی و تشکیلات منسجم سیاسی در سطح جهان و بویژه در جوامع دموکراتیک غربی برخوردار هستند.

در عین حال باید در نظر داشت که در بستر ارتباطات پیشرفته تکنولوژیک و شبکه گسترده تشکیلات اجتماعی مجاهدین، قلب تپنده انان یعنی بچه های اشرف، ضمن استقبال از تمامی راه حلهای معقول و منصفانه برای خروج از بحران موجود، تک تک شان سوگند خورده اند که تن به تسلیم و ذلت ندهند و اگر قرار بر زد و بند با ملایان باشد مانند صبا تا آخرش میایستند و با خون خود طرح های تبانی را بر سر طرفهای معامله خراب خواهند کرد...

فراموش نکنیم که در طی دهه سیاه شصت، چه بسا هزاران ندا و ترانه و آزاده و صبا ... در خون خود درغلطیدند و یا کهریزکی شدند و گمنام و بی نام و نشان و غریبانه و مظلومانه پر کشیدند و رفتند و جهان خبردار نشد که بر نسل ما چه گذشت. چرا که نه ماهواره بود و نه شبکه جهانی اینترنت و نه تلفن دستی... فقط بخش فارسی رادیو بی بی سی بود و صدا و سیمای جمهوری اسلامی!

بدون تعارف و مبالغه، در شرایط خطیر کنونی، نامگذاری مجاهدین در لیست تروریستی امریکا با سرنوشت هزاران انسان آزادیخواه و جان شیفته در اشرف ارتباط مستقیم و بلافصل دارد. به همین دلیل وجدان بیدار جامعه بشری بطور عام و طیف گسترده ایرانیان شریف و آزاده بطور خاص در این امر "انسانی" و "ایرانی" رو در روی لابیستهای نفتی و دلالان وطن فروش رژیم و برخی نهادهای قدرت غربی قرارگرفته اند. حتی اگر محافل "ایران-گیتی" در امریکا بخواهند یکبار دیگر بخت خود را در نزدیکی با ملاهای نفتی، با قتل عام دیگری از مجاهدین اشرف بیازمایند قطعآ بهای سنگین رسوایی سیاسی و بین المللی آنرا دوشادوش آخوندهای "محور شر" متحمل خواهند شد. همان آخوندهای هفت خطی که خود هیچ گریزگاهی از مکافات اجتناب ناپذیر قتل عام تابستان ۶۷ و دیگر جنایاتشان نمی یابند.

بهرحال در شرایط حساس و متحول کنونی تصمیم بر سر لیست تروریستی، به شکل تنش برانگیزی به تنظیم رابطه جدید "باراک حسین اوبامای" برنده صلح نوبل و "سید علی خامنه ای" پدر خوانده تروریسم جهانی منوط و مربوط شده است. چه بسا در آینده نزدیک روشن خواهد شد که سرنوشت ما، ملت ما و میهن ما، با دلارهای سبز نفتی بر سر میز مذاکره با ملاهای غنی شده رقم خواهد خورد یا با خون سرخ مردم به جان آمده در سنگفرش خیابانهای فریاد و اعتراض.

ایمیل: mina.entezari@yahoo.com

وبلاگ: www.mina-entezari.blogspot.com