هاشمی : نظر امام به موسوی غیر قابل تغییر بود

هاشمی رفسنجانی در مقدمه کتاب خاطرات سال ۶۴ آورده است : " شخصیت‌های متعددی از جناح راست با ملاقات یا پیام از امام درخواست تغییر نخست وزیر را داشتند حتی شورای نگهبان پیشنهادی برای تفسیر قانون اساسی ارائه کرد اما همه این تلاش‌ها هیچگونه تغییری در نظر مساعد امام به میرحسین ایجاد نکرد ؛ روزهای سختی برمن گذشت ".

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی هاشمی رفسنجانی ؛ گزیده مقدمه ایشان بر کتاب خاطرات سال ۶۴ بدین شرح است :

از مسایل مهم سال ۶۴ موضوع دولت بود. آیت‌الله خامنه‌ای به خاطر اختلاف‌ نظر با دولت در خصوص تمرکز گرایی، اقتصاد و بعضی از افراد کابینه ؛مایل به انتخاب مجدد به عنوان رئیس جمهور نبودند. دوستان ایشان و بیش از همه خود من با اصرار زیادی ایشان را قانع به ضرورت حضور کردیم. نظر امام راحل نیز همین بود.ایشان با صراحت قید کردند که در صورت انتخاب مجدد، مصمم به اصلاحاتی در ترکیب دولت هستند.

پس از انتخاب آیت‌‌الله خامنه‌ای، اولین مسئله معرفی نخست‌وزیر به مجلس برای گرفتن رأی تمایل بود. رئیس جمهور موافق با معرفی مهندس میر‌حسین موسوی نبودند و علی‌رغم علاقه شخصی به ایشان و ارتباط خانوادگی، به افراد دیگری نظر داشتند. امام راحل با توجه به نظر اکثریت نمایندگان مجلس و اخباری که از نظر رزمندگان به ایشان می‌رسید موافق با تغییر نخست‌وزیر نبودند.

رئیس جمهور به حق از من توقع داشتند که در این جهت به ایشان کمک کنم و من هم قول تلاش در این جهت داده بودم و مذکرات زیاد و متعددی هم با شخص امام و حاج احمد آقا داشتم.

شخصیت‌های متعددی از جناح راست هم با ملاقات یا پیام از امام، درخواست موافقت با تغییر دولت را داشتند اما همه این تلاش‌ها تغییری در نظر امام به وجود نیاورد و آیت‌الله خامنه‌ای با توجه به وظایف و حقوق و اختیارات خود، گفتند نمی‌توانند برخلاف عقیده خود عمل کنند؛ مگر در صورت حکم امام که در این صورت تکلیف ایشان عوض می شود. امام حاضر به صدور حکم نشدند و حتی فرمودند به عنوان یک شهروند نظرشان را درباره کابینه اعلان می‌کنند. معلوم بود که نتیجه چنین اعلانی چه بود.

حتی پیشنهاد اینکه حکم گرفتن رأی تمایل و اعتماد مجلس برای نخست‌وزیر و کابینه پس از انتخابات مجدد رئیس جمهور با تفسیر شورای نگهبان از قانون اساسی با اتکا به نظر امام، معلق شود. با موافقت امام مواجه نشد.

بدون جلب نظر امام، امکان تغییر دولت نبود و اکثریت مجلس هم مخالف تغییر بودند. با تسلیم رئیس جمهور و معرفی آقای مهندس موسوی به مجلس از این مرحله عبور کردیم. ایشان با ۱۶۱ رأی موافق و ۷۳ رأی مخالف و ۲۶ رأی ممتنع رأی تمایل مجلس را به دست آورد.

همین وضع در مورد تعدادی از اعضای کابینه تکرار گردید. گرچه امام درباره اعضای دولت نظر شخصی ابراز نکردند، اما اکثریت نمایندگان با افراد مورد نظر نخست‌وزیر موافقت داشتند و مذاکرات و صرف وقت‌های زیاد هم نتوانست توافق مطلوب را به دست آورد و مشاجرات جناحی و نطق‌های مخالف و موافق هم وضع را دشوارتر می‌کرد. به خصوص بعد از عدم رأی ۹۹ نفر از نمایندگان اقلیت مجلس وفق نظر امام –که مشخص شده بود- فشار زیادی بر اقلیت در مجلس وارد می‌شد و به سطح جامعه سرایت می‌کرد.

امام راه حل دیگری مطرح کردند و آن تشکیل گروه داور با ترکیب من، آیت‌الله موسوی اردبیلی و حاج احمدآقا برای تصمیم در موارد اختلاف نظر رئیس جمهور و نخست‌وزیر در خصوص اعضای کابینه بود. معلوم بود که این ترکیب، همه نظرات رئیس جمهور را تامین نمی‌کند.

روزهای سختی برمن گذشت. توقع به حق آیت‌الله خامنه‌ای از من و عدم قدرت من در تغییر رای دیگران و امام کار را دشوار کرده‌بود. البته در چند مورد توانستیم تعدیل و توافقی به وجود بیاوریم، ولی این همه کار نبود. تازه نوبت به مجلسیان می‌رسید که در آنجا علی‌رغم نفوذ خوب من، در مواردی کار به سامان نمی‌رسید و در نهایت ترکیب کابینه رضایت کامل خاطر رئیس‌جمهور را تامین نکرد و مهندس موسوی هم با بعضی از آنها توافقی نداشت و سرانجام توانستیم ترکیبی اسلامی از کابینه را به تصویب مجلس برسانیم.