کمپين برگزاری انتخابات آزاد، رويکرد سوم در پيکار سياسی امروز، مهرداد درويش‌پور

رويکرد سوم می‌بايست با طرحی ايجابی در راه ايجاد وفاق عمومی بر سر برپايی کمپين برگزاری انتخابات آزاد زير نظر سازمان ملل متحد برآمد کند. اين خواست در شرايط کنونی فراگيرترين خواستی است که نيروهای تحول‌طلب طرفدار تغيير مسالمت‌آميز در کشور می‌توانند از آن دفاع کنند

تبليغات خبرنامه گويا	advertisement@gooya.com

(گزيده ای از موضوع سخنرانی پالتاکی شنبه ۱۶ ژولای ساعت ۲۰ در اتاق اتحاد جمهوری خواهان ايران)

بيش از ۳ دهه حاکميت استبداد دينی و بيش از دوسال از کودتای انتخاباتی و سرکوب جنبش سبز در ايران ميگذرد. برآمد جنبش سبز در ايران نشانه بزرگترين خيزشی مردمی بود که خط بطلانی بر دو پروژه "اصلاح نظام از درون" و "بديل سازی توسط قدرت های بيگانه از بيرون" کشيد. اين جنبش نشان داد که نافرمانی مدنی و خيزش های مسالمت آميز نظير مصر و تونس مناسب ترين رويکرد تحول خواهانه برای استقرار دمکراسی از طريق تکيه بر جنبش های مردمی است. با سرکوب خشن جنبش سبز و تقليل گرايی سياسی برخی از چهره های نمادين اين جنبش که التزام به قانون اساسی و بازگشت به عصر طلائی خمينی را آمال خود می ديدند، اين جنبش با افت چشمگيری روبرو شد. به جای شادابی و شور پيشين، دوباره موجی از ياس، گيج سری، انفعال و استيطال سياسی مردم و اپوزيسيون را فرا گرفته است. با کم رنگ شدن اميد به خيزش های دوباره و رشد استيصال سياسی در جامعه، دو نوع راه برد سياسی که پيش از اين به حاشيه رانده شده بود، رونقی تازه يافتند.

رويکرد نخست در برخی از راست ترين جناح های اصلاح طلبان حکومتی با حمايت شخص رفسنجانی رشد يافته است که برآنند با طرح ايده شرکت در انتخابات مجلس و تکيه بر تفاوت آن با انتخابات رياست جمهوری، حضوری دوباره در صحنه سياست يافته و از حاشيه به متن راه يابند. اين گروه عملا با فاصله گيری از نافرمانی مدنی و جنبش سبز در پی آنند که به گفتمان اصلاح طلبی دينی دوران پيش از کودتای انتخاباتی بازگردند. اينان ميپندارند با نکوهش اين جنبش و نزديکی به رهبری نظام و کرنش در برابر آن، حاکمان را با توجه به تضاد بين بين خامنه ای و احمدی نژاد بر سر عقل آورده و با طرح برخی "شروط" رويای پيشين خود را مبنی بر اداره نظام توسط اصلاح طلبان تحقق بخشند.

ولی فقيه اما نماد استبداد دينی در ايران است و تا کنون احمدی نژاد تنها ابزاری در دست او و نظام برای سرکوب خشن مردم بوده است. اين گروه هنوز عمق نفرت عمومی از نظام و نمادهای آن را درنيافته اند و نميدانند که شرکت در انتخابات در شرايط حاضر خودکشی سياسی برای آن دسته از اصلاح طلبانی است که با همراهی با جنبش سبز برای خود اعتباری آفريده بودند.

دومين رويکرد يعنی رونق گرفتن دوباره "راه حل از بيرون" از طريق تکيه بر قدرت های بيگانه و تلاش برای بديل سازی در خارج و تشکيل "دولت در تبعيد" تکرار پروژه هايی است که پيشتر در عراق و افغانستان تجربه شده و اکنون در ليبی صورت ميگيرد. اين گرايش که به ويژه در ميان گروه های راست افراطی طرفدار احيای نظام پيشين و برخی از گروه های اتنيکی و حتی برخی از جمهوری خواهان به چشم ميخورد، در شرايط بی افقی راه بردهای درون جامعه، گرچه ميتواند اميدهايی برانگيخته و بخش هايی از اپوزيسيون را فعال سازد، اما ميتواند اعتبار اپوزيسيون را خدشه دار نموده و به اعتبار ملی آنان لطمه زند. علاوه بر آن ايران نه عراق است و نه افغانستان و نه ليبی. هم از اينرو تلاش برای تکرار سناريوهايی از آن دست تنها به پراکندگی نيروهای اپوزيسيون و انشقاق در جنبش عمومی آزادی خواهی منجر خواهد شد که به ايرانی دمکراتيک، سکولار، يکپارچه، مستقل و فارغ از تبعيض می انديشند.

رويکرد سوم تنها از طريق نه گفتن به دو راه حل فوق متمايز نيست، بلکه ميبايست با طرحی ايجابی در راه ايجاد وفاق عمومی بر سربر پايی کمپين برگزاری انتخابات آزاد زير نظر سازمان ملل متحد برآمد کند. اين خواست در شرايط کنونی فراگيرترين خواستی است که نيروهای تحول طلب طرفدار تغيير مسالمت آميز در کشور می توانند از آن دفاع کنند. نيروهای جمهوری خواه، سکولار و دمکراتيک کشور ميباست در ديالوگ با ديگرنيروهای سياسی بکوشند شعار انتخابات آزاد زير نظر سازمان ملل متحد را به پرچمی مشترک برای گشايش سياسی در فضای رخوت آلود کنونی بدل سازند. حمايت بين المللی تنها در سايه چنين رويکردی است که ميتواند به بسيج همگانی عليه حاکميت ياری رسانده و حلقه محاصره مدنی حکومت را تنگ تر سازد.