وضعیت نامناسب زندانیان سیاسی زن در بند قرنطینه زندان اوین، کلمه

۳۲ زندانی سیاسی بند زنان زندان اوین اکنون در محیطی کوچک و نامناسب نگهداری می شوند.

به گزارش خبرنگار کلمه، بعد از انتقال هشت زندانی سیاسی دیگر از زندان قرچک ورامین به زندان اوین تعداد زندانیان این بند به ۳۲ تن رسیده است. زندانیان عادی زن هنوز از زندان قرچک ورامین به زندان اوین منتقل نشده اند و تنها این هشت زندانی که جرایم سیاسی داشته اند به اوین آورده شده اند. گفته می شود این ۳۲ نفر در فضای تقریبی چهل تا پنجاه متر نگه داری می شوند و تراکم زیاد نسبت به مساحت بند، زندگی را دشوارتر از قبل کرده است.

هشت زندانی سیاسی زندان قرچک ورامین بعد از اعتراض های شدید به وضعیت نگهداری شان در این زندان سرانجام به زندان اوین منتقل شدند. آنها در نامه هایی که در مدت استقرارشان در این زندان به بیرون ارسال کردند، زندان قرچک ورامین را به کهریزک دوم تشبیه کردند، جایی که به قول آنان به طویله ای می مانست. آنها بعد از سختی ها فراوان ومدتی زندانی بودن در زندان رجایی شهر و سپس زندان ورامین با بدترین امکانات رفاهی و بهداشتی در حالی به زندان اوین منتقل می شوند که بند قرنطینه این زندان نیز از کوچکترین امکانات رفاهی برخوردار است و کمبود جا و نبود تخت بزرگترین مشکل زندانیان این بند است، تا جایی که همه زندانیان منتقل شده به این بند اکنون کف خواب است (یعنی بر روی زمین می خوابند) در روزهای گذشته همچنین محبوبه کرمی، فعال جنبش زنان نیز برای گذراندن سه سال دوره حبسش به این بند منتقل شد.

بهاره هدایت، نسرین ستوده، عالیه اقدام دوست، لیلا توسلی، عاطفه نبوی، مهدیه گلرو، نازنین حسن نیا، هنگامه شهیدی، فاطمه درویش، پروین جواد‌زاده، هانیه فرشی شتربان، لادن مستوفی، شعله طائب، منیژه نصراللهی، صحبا رضوانی، سوسن تبیانیان، نازیلا دشتی، فرح واضحان، کفایت ملک محمدی، زهرا جباری ، فاطمه خرم جو، لاله حسن پور ، محبوبه کرمی،هاله سحابی ،شبنم مددزاده، مریم حاجی لویی، مریم اکبری منفرد، معصومه یاوری، کبری بنازاده، مطهره بهرامی، مهوش ثابت، فریبا کمال آبادی، از جمله زندانیان سیاسی زن بند قرنطینه زندان اوین محسوب می شوند.

هر چند اعتراض زندانیان سیاسی منتقل شده از زندان ورامین به زندان اوین و معرفی آن به همه موجب شد که ۵۰۰ تن از فعالان جنبش زنان نیز در بیانیه ای به شرایط ضد انسانی زندان زنان قرچک ورامین اعتراض کنند و خواستار رسیدگی مسوولان به این زندان شوند تا فاجعه ای دیگر در این زندان رخ ندهد. آنها خواستار این شده اند که زندانیان عادی نیز به زندانی با شرایط بهتر منتقل شوندو ضوابط آیین نامه سازمان زندانها درباره آنها نیز رعایت شود.

فعالان مدنی و جنبش زنان در بیانیه شان نوشتند :«زندان قرچک ورامین واقع در بیابان های اطراف تهران است. زندانیان در رابطه با جایگاه جغرافیایی این زندان می گویند: «همین بس که ما همچنان در عجبیم از آن که خانواده های ما چگونه خواهند توانست برای ملاقات با ما به این ینگه دنیا بیایند؟». این زندان شامل هفت سوله و در هر سوله بیش از ۲۰۰ زندانی نگهداری می شوند. عدم وجود کوچک ترین سیستم برای تهویه هوا؛ ایجاد ناراحتی های تنفسی جدی به دلیل بوی فاضلاب و شدت گازهای ناشی از آن و وجود تنها دو سرویس بهداشتی با دو اتاقک حمام برای بیش از ۲۰۰ نفر در هر سوله که همان محل شستن ظرف و لباس و استحمام نیز هست، زندان ورامین را به مکان مخوفی تبدیل کرده است که از حداقل امکانات بهداشتی و رفاهی بی بهره است. ندانیان از سه وعده غذایی منظم روزانه بی بهره هستند و تنها به میل زندانبان به آنها غذا داده می شود زیرا جیره غذا و آبشان کافی نیست. به گفته زندانیان، از آنجا که بسیاری از زندانیان کم سن و سال حتی زیر ۱۸ سال نیز در این زندان نگهداری می شوند، به وضوح می توان مشکل سوءتغذیه جدی را در میان بسیاری از آنها مشاهده کرد.»

امضا کنندگان این بیانیه از مسوولان قضایی خواسته اند صدای اعتراض آنهارا پیش از رخ دادن فاجعه ای دیگر در این زندان، بشنوند و به آن رسیدگی کنند تا کهریزک دوم قربانی های جدیدی نگیرد.

آیا مسوولان قضایی هشدار ۵۰۰ فعال مدنی و زنان را جدی خواهند گرفت یا باید در انتظار وقوع فاجعه ای دیگر بود؟