تقاضای توقف حبس و اعدام معترضين در ايران، نامه جمعی از فعالان حقوق زنان به بان کی مون

دبيرکل محترم سازمان ملل متحد، عالی جناب بان کی ـ مون

رونوشت: سرکار خانم ناوانتم پيلای، کميسر عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد

تاريخ: ۲۸/۰۲/۲۰۱۱

تقاضای توقف حبس و اعدام معترضين در ايران

«اين همه در آهنی و حفاظ و قفل برای چيست؟ اين مردان نقاب‌پوش بدون حکم، به دستور چه کسی پدر و مادری را در پس درهای آهنين پنهان کرده‌اند؟ دوهفته می‌گذرد از نديدنشان، هيچ نشنيديم جز فحاشی، توهين و نگاه‌های سرد و يخی، نمی‌دانيم اين درد را کجا فرياد بزنيم؟»

اين بخشی از نامه‌ی دختران زهرا رهنورد و ميرحسين موسوی است که مدتی است به صف خانواده‌های رنج کشيده پيوسته‌اند، صف فرزندان جدا مانده از پدر يا مادر، خانواده‌های درهم ريخته از سرکوب، تفتيش، زندان و اعدام‌های سياسی و عقيدتی که حاصل سی و دو سال حکومتی است که بنا بود در پی انقلاب مردم، آزادی و عدالت اجتماعی را به ارمغان بياورد.

حکومتی که در دهمين دوره انتخابات رياست جمهوری، تلاش مسالمت‌جويانه و اصلاح‌طلبانه‌ی ميليون‌ها مردم ايران را که به اميد گشايش پنجره‌ای به سوی آزادی، به اميد بهبود در وضعيت اقتصادی، سياسی و فرهنگی و به اميد کاهش فساد، فقر و زورگويی به پای صندوق‌های رای رفته بودند و در سراشيبی ياس و نااميدی افکند و اعتراض برحق ومدنی ميليون‌ها تن از مردم معترض را با باطوم، گاز اشک آور و گلوله، زندان، شکنجه و تجاوز پاسخ داد.

حکومتی که فرياد خشونت پرهيز جوانانش را با خشونت سبعانه و در خون غلتيدن نداها و سهراب‌ها، کيانوش‌ها و محسن‌ها و شيرين‌ها و به زندان کشيدن شيواها، بهاره‌ها، نسرين‌ها، مجيدها و احمدها و رسول‌ها و سعيدها پاسخ داده است و برای خاموش کردن فرياد و ضجه‌های جانسوز مادران عزادار جز تهديد، ضرب و شتم و دستگيری، راه ديگری نيافته است. حق‌طلبی و برابری‌خواهی زنانی را که دفترچه‌های حقوقی و امضاهای جمع آوری شده برای اصلاح قوانين تبعيض‌آميز تنها سلاح مبارزاتی‌اشان بود و چيز ديگری در دست نداشته‌اند را نيز برنتابيدند و برای آنان ارمغانی جز چند همسری، صيغه و قوانين تبعيض‌آميز و خشونت‌افزا نياورده‌اند. حکومتی که تنها در ميدان ضرب و شتم، زندان و شکنجه، تجاوز و اعدام و سنگسار، برابری ميان زنان و مردان را رعايت کرده است. ليکن به رغم تمامی فشارها، سرکوب و تهديدها، جنبش حق‌طلبانه‌ی زنان همچنان محکم و استوار به راه خود ادامه می‌دهد.

خيزش دوباره مردم ايران در ۲۵ بهمن ۱۳۸۹ که اين بار پيوندی به هنگام و نمادين را با بيداری و خيزش زنان و مردان آزادی‌خواه در ساير کشورهای ديکتاتور زده خاورميانه و آفريقا به نمايش گذاشت، جمهوری اسلامی را بيش از پيش نسبت به تعميق مطالبات دموکراسی‌خواهانه‌ی مردم دچار وحشت کرده است.

در جمهوری اسلامی ايران که «نماينده»اش در کميسيون حقوق بشر سازمان ملل اعلام کرده است: «ايران آزادترين کشور جهان است»، نه تنها دانشجويان، فعالان حقوق زن، روزنامه‌نگاران، معلمان، فعالين کارگری و وکلای مدافع حقوق‌بشر به بند و زندان افکنده می‌شوند، بلکه از روز ۲۵ بهمن ۱۳۸۹، خانم‌ها زهرا رهنورد و فاطمه کروبی و آقايان مهدی کروبی و ميرحسين موسوی را که از چهره‌های شاخص جنبش سبز دموکراسی‌خواهی هستند، در حبس قرار داده اند. اما هيچ کس از اعضای خانواده، مشاوران و دوستان آنها از محل نگهداری، وضعيت جسمی، روحی و سلامتی آنها اطلاعی ندارد و اين وضعيت موجب نگرانی همه است.

جمهوری اسلامی ايران سرنوشت ديکتاتورهای منطقه از جمله تونس، مصر و ليبی را نمی‌بيند. آن‌ها به جای پندگيری از روند تحولاتی که امروز به يمن تکنولوژی جديد ارتباطات سرعتی بی‌سابقه يافته است و به جای شنيدن صدای مردم و خواسته‌های برحق آن‌ها به تلاش مذبوحانه برای بستن درها، انسداد خبر، ايجاد پارازيت در امواج راديويی و تلويزيون ها، فيلتر کردن شبکه‌های اينترنتی و نظامی کردن خيابان ها مشغولند و در رويارويی با مردم معترض، با استفاده از نارنجک‌های آلوده به مواد سمی بر ميزان خشونت و سرکوب افزوده‌اند.

ما امضا کنندگان اين بيانيه، از جنابعالی تقاضای عاجل داريم نسبت به ضمانت سلامت زهرا رهنورد، فاطمه کروبی، مهدی کروبی و ميرحسين موسوی و آزادی آنان، اقدام فوری به‌عمل آوريد. همچنين ما خواهان رفع فوری هرگونه فشار بر تمامی آزادی‌خواهان ايران هستيم و تا آزادی همه زندانيان سياسی، عقيدتی، قويم و مذهبی، دوش به دوش با مبارزه مدنی و دموکراسی خواهانه مردم همراهی خواهيم کرد.

امضا کنندگان:

آزاده دواچی، آزاده کيان، آسيه امينی، آصف بيات، آيدا قجر، آيدا سعادت، آينده آزاد، اکرم محمدی، اکرم خيرخواه، اميد کوهی، امير رشيدی، امير صالح پور، بهاره افقهی، بهاره ميرزا حسين، بنتا پاپستاتی، پروين اردلان، پيمان ملاذ، پرستو فروهر، پريسا احمديان، ثريا فلاح، جواد جواهری، حسن نايب هاشم، حسن يوسفی اشکوری، حميده نظامی، حسين علی زاده، خديجه مقدم، درنا بندری، رضا فانی يزدی، رضوان مقدم، روحی شفيعی، روجا بندری، رامين جهانبگلو، رضا گوهرزاد، زيبا ميرحسينی، ژانت آفاری، سارا زارع، ساقی قهرمان، سپيده يوسف زاده، سحر مفخم، سعيد پيوندی، سمانه موسوی، سوده راد، سوفيا صادق پور، سهراب بهداد، شعله شمس، شهلا بهاردوست، سپيده فارسی، شهلا صادقی، شيرين فاميلی، شيوا نوجو، عفت ماهباز، عشاء مومنی، علی افشاری، علی اکبر مهدی، علی بانوعزيزی، فاطمه فرهنگ خواه، فرزانه ثابتان، فری فرد، فريده فرهی، فرشته فراهانی، کاظم علمداری، گلبرگ باشی، گودرز اقتداری، ليلی پورزند، مجيد محمدی، محمد شيرزاد، محبوبه عباسقلی زاده، مريم اهری، مريم بهشتی، مريم مولوی، مژگان ثروتی، مسيح علی نژاد، معصومه ضياء، منصور فرهنگ، منصوره شجاعی، منصور معدل، مهرانگيز کار، مهستی افشار، مهرداددرويش پور، مهرداد مشايخی، مهشيد راستی، مهدی مهدوی آزاد، مهديه صالح پور، ميترا شجاعی، مينا انصاری، مينا زند سيگل، نادر هاشمی، نازنين جواهری، نسرين بصيری، نسيم سرابندی، نيره توحيدی، وحيده محمودی و تعدادی امضا از داخل ايران.