بيانيه سازمان ادوار تحکيم در اعتراض به حمله بسيج به منزل مهدی کروبی، سحام نيوز

در آستانه روز قدس؛ بيانيه سازمان ادوار تحکيم در اعتراض به حمله اجير شدگان حکومتی به منزل مهدی کروبی

طبق آمار رسمی کشور ماه مبارک رمضان ماهی است که ميزان ارتکاب جرم در جامعه کاهش می يابد و اين به معنی اينست که خلافکاران نيز در اين ماه حرمتهايی را پاس می دارند. اما با کمال تأسف بايد گفت که ظاهراً اقتدارگرايان، اين گندم نمايان جو فروش برايشان ارزش های دينی و آيينی نيز محلی از اعراب ندارد و اعمال مجرمانه شان در اين ماه عزيز نيز بنايی بر کم شدن ندارد.

اينکه حکومتی برای جلوگيری از حضور شخصيتی شناخته شده که سابقه انکارناپذيری در مبارزات پيش از انقلاب دارد و طعم تلخ زندان های رژيم گذشته را چشيده است، در راهپيمايی روز قدس، مزدوران لباس شخصی را به در منزل او بفرستند تا با ايجاد رعب و وحشت و الواط گری و هل من مبارز طلبی حضور او را ناممکن سازند، عمل مجرمانه ای است که نمونه اش را در هيچ قوطی عطاری در هيچ کجای دنيا نمی توان يافت. به راستی چه کسی با چه حقی می تواند نه شخصيتی مبرز همچون کروبی که حتی يک انسان عادی را از حق حضور در برنامه ای که به طور قانونی در حال برگزاری است را سلب کند؟

بواقع جای بسی تأسف و دريغ است که حاصل خون هزاران انسان آزاده به بازيچه ای در دستان عده ای انسان بی خرد بدل شده است که به هيچ اصل و مرام اخلاقی و وجدانی پايبند نيستند. نظامی که برای استقرار عدالت و قانون شکل گرفته بود و روز قدسش بنا بود روز نفی انحصار طلبی و استبداد و حق کشی و تجاوز باشد، اکنون کلمه حق و قانون و عدالت و آزادی در آن مهجورترين کلماتند و ساليانی است در مسيری خلاف اين ارزشهای بنيادين گام بر می دارد. حکومتی که وظيفه اش حراست و حفاظت از امنيت مردمان است، وظيفه اش را محافظت از مشتی هتاک و اوباش مزد بگير تعريف نموده است.

حکومتی که بايد نخبگان را بر صدر نشاند، ايشان را در تنگنای سياه چالها محبوس نموده است. حکومتی که بايد احزاب را قدر نهد، اعضايشان را يک به يک در بند می نمايد تا شايد خاموششان سازد و …

به راستی اگر کودتاگران معتقدند که جنبش سبز تمام شده است و اينان از اين به قول خودشان فتنه سربلند بيرون آمده اند، پس اينهمه واهمه و دستگيری و رزمايش خيابانی برای چيست؟ هراس از حضور يک انسان در راهپيمايی رسمی کشور ناشی از چيست؟ لشگر کشی به محل سکونت يک منتقد معتقد به نظام جمهوری اسلامی نشانه چه چيزی می تواند باشد؟ اينکه چند ميليون انسان معترض در خيابان های شهرمجال اعتراض يابند يا اينکه حکومتی به همان مقياس و بلکه بيشتر نيروهای گارد و بسيج و غيره را برای سرکوب در خيابانها بگمارد، نتيجه منطقی اش چه تفاوتی می کند؟ نتيجه اش اکثريت بودن معترضين نيست؟

آيا حال و روز امروز کودتاچيان مصداق بارز اين کلام فخر شعر معنوی ايران مولانا نيست که:

که گفت که آن زنده جاويد بمرد
که گفت که آفتاب اميد بمرد
آن دشمن خورشيد بر آمد بر بام
دو چشم ببست و گفت خورشيد بمرد

همه اين حرکات نشانه ای است از اينکه حاکميت حيات و سرزندگی جنبش سبز را باور دارد اما متاسفانه راهکاری که در پيش گرفته است همچون هميشه باز کردن تمامی گره ها با دندان های تيز است راهی که البته به جايی نخواهد رسيد.

سازمان دانش آموختگان ايران اسلامی (ادوار تحکيم وحدت) به عنوان سازمانی که در انتخابات رياست جمهوری از مهدی کروبی اين شيخ شجاع اصلاحات حمايت نمود، ضمن اعتراض شديد به فاجعه تعرض چند باره به منزل مسکونی ايشان ،مداوماً اعلام می دارد که همچنان با تمام توان پشت در پشت ايشان و مير حسين موسوی رهبران جنبش سبز خواهد بود و همچنين مسؤوليت هرگونه تعرض به ايشان را مستقيماً متوجه صاحبان اصلی قدرت می داند و قاطعانه اعلام می کند که شرکت در راهپيمايی رسمی (و حتی غير رسمی ) کشور حق طبيعی هر يک از شهروندان است و مطابق قانون اساسی هيچ شخص يا شخصيتی حق سلب آنرا ندارد.

سازمان ادوار تحکيم همچنين اميدی البته کم ثمر دارد که ذره ای تعقل در مجموعه حاکميت فعلی وجود داشته باشد که در شرايط دشوار داخلی و خارجی امروز کشور که حاصل نابخردی های مسؤولان نامسؤول فعلی است، ظرفيت های باقی مانده برای آشتی و گفتگو با ملت را يک به يک و به ثمن بخس نابود نسازند که پل های ويران شده، راهی مسدود برای بازگشت خواهند بود.

سازمان دانش آموختگان ايران اسلامی (ادوار تحکيم وحدت)