"يکی از ما گم شده‌است"، برای جعفر پناهی، اميرشهاب رضويان

اين روزها هم از خارج برای جعفر نامه می‌نويسند و بيانيه می‌خوانند، اما نمی‌دانم چرا سينمای ما در مورد او سکوت کرده‌است و در مقابل تعدادی از سينماگران جوان که اکثرا در عرصه فيلم کوتاه فعال‌اند، پيش‌قدم شده‌اند. زنده باشند ۸۴ فيلم‌ساز جوان که به قول خودشان "تنها به دلايل انسانی و صنفی" برای آزادی جعفر پناهی نامه نوشتند

تبليغات خبرنامه گويا	advertisement@gooya.com

موفق باشند ۸۴ نفر فيلمساز جوان که نامه ای نوشتند، برای رسيدگی به وضعيت جعفر پناهی، سينماگری که اين روزها، سينمای ايران در موردش سکوت کرده و محافظه کارانه عمل می کند.

يادش به خير جعفر پناهی، در همان دهه ۶۰ و سالهای دانشجويی، فيلم مستند و کوتاه می ساخت و در جشنواره سينمای جوان هم خوش می درخشيد. بعد هم که درسش در دانشکده صدا و سيما تمام شد، رفت مرکز تلويزيون بندرعباس و در آنجا هم دو سه فيلم داستانی کوتاه ساخت. به تهران آمد و بادکنک سفيد را با حمايت شبکه دو با بودجه و امکاناتی اندک ساخت، جايزه جشنواره کن را که گرفت يکباره در جامعه هنری اين باور بوجود آمد که در نسل جديد هم ممکن است کسانی باشند که بايد جدی شان گرفت. با موفقيت اين فيلم سد مهمی برای ورود بقيه جوانها به سينمای حرفه ای ايران شکسته شد. زمانی که جعفر را خارجيها جدی گرفتند، داخلی ها او را حتی به اسم هم نمی شناختند. اين روزها هم از خارج برای جعفر نامه می نويسند و بيانيه می خوانند، اما نمی دانم چرا سينمای ما در مورد او سکوت کرده است و در مقابل تعدادی از سينماگران جوان که اکثرا در عرصه فيلم کوتاه فعالند، پيش قدم شده اند. زنده باشند ۸۴ فيلمساز جوان که به قول خودشان "تنها به دلايل انسانی و صنفی" برای آزادی جعفر پناهی نامه نوشتند.

ده پانزده سال پيش بود که يکی از بازيگران سينما، به دليل آلزايمر مدتی ناپديد شده بود، بچه های مجله فيلم آگهی زدند که: "يکی از ما گم شده است". انگار الان هم فقط بايد آگهی زد که "يکی از ما گم شده است".

اميرشهاب رضويان