ايران خانه من، خانه من زندان من، ايران من زندان من! ناهيد حسينی

با خودم فکر ميکردم برای ۸ مارس امسال چه بنويسم، که وصف حال شرايط امروز و بخصوص زنان ايران باشد، کلمات بالا رهايم نکردند، احساسم را به همه زندانيان سياسی زن، به همه کسانی که در زندانهای جمهوری اسلامی هستند و به همه زنانی که در خانه خود زندانی هستند تقديم ميکنم.

۸ مارس با سالهای گذشته برايم تفاوت دارد، خيلی هم تفاوت دارد. دلم ميخواهد بگويم انديشه جا افتاده ای، تصميم قاطعی، حقی نبخشودنی و صبری پر معنا در زنان ايران مبينم که سالهای قبل به اين وسعت و صلابت نديده بودم. به اين قدرت و عظمت نديده بودم. وقتی اين قدرت جان ميگيرد و راه ميفتد، ديوار خانه کاغذی ميشود، سفيد و سبک که با وزش نسيم صبحگاهی پيام صلح می برد، آهنها نرم ميشوند، ديوار همه جا ديوار برلين ميشود، صدای گشودن زنجيرهای درهای زندانها، حلقه حلقه فرو می ريزند و صدای طپش قلبها را در سکوت پشيمانی و شرمساری زندانبانان تا بالای تپه های اوين می برد.

۸ مارس امسال برايم خيلی فرق دارد. عبور پيام عشق را در لابلای سيمهای تلفن مبينم که چگونه با سرعت، خطوط اينترنتی را اشغال ميکند تا چشمهای جستجوگر و قلبهای نگران را آرامش بخشد.
۸ مارس امسال پيامی با خود دارد، اين بار ديگر گل سرخی، يا هديه ای و يا معاف بودن از نگرانی شام شبی مرا راضی نميکند، حمام ميخواهم بشويم بدن زندانی ام را، بشويم سرم را با شامپويی تازه تا موهايم را آفتاب بدهم، سينی پر از شيرينی و آهنگی دلنشين در کنار مرد همراهم. قرار ما سال ديگر ۸ مارس در ايرانم که اگر زندانم هم باشد باز دوستش دارم.

ناهيد حسينی