صدای ديکتاتور ستيزی، اين بار در تربيت معلم، گزارش رسيده

روز سه شنبه مورخ ۲۶/۸/۱۳۸۸ وزير ارشاد دولت نهم حسين صفار هرندی مهمان دانشجويان دانشگاه تربيت معلم تهران (واحد حصارک) بود. انجمن اسلامی دانشجويان مستقل (که در اين دانشگاه ملقب به انجمن ۶۸ می باشد) که همچنان بصورت مجعول و غير قانونی به فعاليت مشغول است، صفار هرندی را در حالی به اين دانشگاه دعوت کرد که کمابيش برايش واضح بود که تربيت معلم نيز رنگ اتفاقات رخ داده در دانشگاههای تهران، خواجه نصير و گيلان را در پی حضور صفار هرندی به خود خواهد ديد.
در حالی که دانشجويان آماده می شدند تا در راس ساعت مقرر خود را به سالن شماره ۱ دانشگاه، محلی که برای برنامه اعلام شده بود، برسانند ناگهان از گوشه و کنار خبر رسيد که گوينده مسجد دانشگاه به همفکران خود گوشزد کرده است که خود را به سرعت به سالن شماره ۱ دانشکده ادبيات برسانند.علت اين جابجايی از سوی برگزارکنندگان دلايل امنيتی اعلام شد.به هر حال طيف دانشجويان منتقد و معترض که سرانجام خود را با برنامه هماهنگ کرده و به سالن جديد آمده بودند با اين صحنه مواجه شدند که نزديک به ۸۰% از صندلی های سالن توسط اعضای نهادهای حکومتی پر شده است.

دانشجويان در ضمن ورود با سر دادن شعار"مرگ بر ديکتاتور" موجبات خشم ميزبان جعلی را فراهم آوردندو با گذشت زمانی اندک تمام گوشه و کنارهای سالن را مملو از جمعيت کردند، بطوريکه تنها با گذشت چند دقيقه ازساعت رسمی شروع مراسم(۱۹:۳۰) به سختی جايی برای ايستادن پيدا ميشد.دانشجويان که از همان ابتدا با انرژی بسيار بالايی وارد صحنه شده و جواب کارشکنی های انجمن ۶۸ و بسيج را با خواندن سرود "يار دبستانی" و سردادن شعارهايی چون "حکومت زور نميخوايم، دولت مزدور نميخوايم"،"احمدی احمدی استعفا استعفا"،"يا حسين، مير حسين"يا"موسوی زنده باد، کروبی پاينده باد" و... بسيار دندان شکن ميدادند،در تمام طول ۵/۱ ساعت مراسم آرامش را از ميزبان گرفته وهمينطور با اين کار به صفار اجازه سخنرانی نيز ندادند .
از نکات قابل توجه ميتوان به تاخير تقريبا نيم ساعتی صفار اشاره نمود که علی رغم حضورش در دانشکده ادبيات خود را برای اين مراسم و احتمالا افتضاح و شکستی ديگر دودل و مردد ميديد.
هرندی پس از تاخيری طولانی و معنادار، در لحظه ورود با فرش قرمزی از شعار"ننگ ما، ننگ ما، وزير فرهنگ ما" مواجه شد که البته بنظر ميرسيد تجربه گذشته در دانشگاه گيلان و... او را بسيار کمک می نمود.
دانشجويان آزاده شعار"روحانی واقعی: منتظری، صانعی" را در لحظه ورود رئيس نهاد رهبری به سالن، سردادند.
وابستگان به ارگانهای حکومتی مشخصا خود را از پيش برای اين مراسم آماده کرده بودند ،کما اينکه در برابر شعارهای دانشجويان، آنها شعارهای جعلی و تقلبی خود را سر ميدادند که البته هرگز نتوانستند مانع دانشجويان آزادی خواه شوند.
اين مراسم البته همراه با چند درگيری نيز بود که ضروری است تا به اين نکته اشاره کرد که اين سلسله درگيری ها از آنجا شروع شد که تعدادی از دانشجويان طيف ميزبان به صورت خودسر مشغول فيلمبرداری از چهره دانشجويان منتقد بودند و اين با اعتراض ای دانشجويان همراه شد که به سرعت و با حمله چندين نفری حاميان دولت و ضرب و جرح پاسخ داده شد.
موج شعارها به حدی به صفار فشار آورده بود که ناگهان از حاميان خود درخواست کرد تا آنها نيز با سر دادن شعار وزنه سنگين تر را در اين موازنه مشخص نمايند از همين رو و با ادامه پيدا کردن اين موج حاميان دولت انتقادات را برنتافته و چندين بار دانشجويان را مورد حمله غير انسانی خود قرار دادند.در پی اين حملات متواری تعدادی از دانشجويان اصلاحگرا به شدت آسيب ديدند و به اين ترتيب دانشجويان مهاجم روحيه سرکوب که از خيابانهای پايتخت و ديگر کلان شهرها آموخته اند را چونان وارد حريم دانشگاه کرده اند که ديگر برخوردهای فيزيکی نيزدر دانشگاه عادی می نمايد.